ΟΣΑ ΧΡΩΣΤΩ ΣΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

DYLAN THOMAS

ΟΣΑ ΧΡΩΣΤΩ ΣΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

Όσα χρωστώ στου τάφου τους συντρόφους

Κι όσα κληρονομήσαν οι νεκροί από κτήματα χλωμά

Κείτονται στο τυχερό οστό, το αιμάτινο φλασκί,

Όπως σκιρτάει η σέννα στις ρημαγμένες ρίζες πλάι.

Ω! όσα χρωστώ είναι όσα κληρονομεί η σάρκα,

Των πατεράδων μου οι έρωτες που τα νεύρα μου βροντάνε,

Των αδερφάδων μου τα δάκρυα που μες στην κεφαλή μου τραγουδάνε

Των αδερφών μου το αίμα που τις ανοιχτές πληγές μου αλμεύει

Κληρονόμος πύρινων φλεβών που κρατούν του έρωτα τη στάλα

Από το θάνατο σημαδεμένος, που έπεσε βρίσκοντας την πλήρωση στη μάχη,

Κληρονόμος σε αισθήσεις ομιλούσες που μονάχες

Τη σάρκα αναγνωρίζουν με θύμησης λαχτάρα,

Αγκαλιάζω ετούτη την κληρονομιά όπως

Τον οινόχρου ουρανό ο ήλιος, κι, όπως του φεγγαριού οι λαμπάδες,

Φωτίζουν τον καιρό μου. Είμαι κληρονόμος

Γυναικών που λόξεψαν το τελευταίο τους χαμόγελο,

Παιδιών που βύζαξαν πανώλη,

Νεαρών εραστών, που σ’ ένα φιλί πεθάναν

Όλες ετούτες τις αρρώστιες μες στο αίμα μου γιατρεύω,

Κι όλος αυτός ο έρωτας σπαρμένος θάμνος στην ανάσα.

Κι ύστερα, βλέμμα μου, ετούτη την ηλίθια τύχη δες

Και των νεκρών τις πόζες φυλλομέτρησε·

Νύχτα μέρα τη ρακένδυτη υδρόγειο ατενίζω

Με περισκόπια που θωρούν μέσ’ απ’ του τάφου τις σχισμές·

Νύχτα μέρα με τα ίδια κέρινα ρούχα τριγυρίζω

Που τα γέρικα πλευρά κερώνουν·

Όλη νύχτα η μοίρα μου στο σεντόνι της μισοκοιμάται.

Ύστερα, καρδιά μου, δες τον άλικο το θησαυρό,

Δες, φύτρα μου, το στάρι καθώς πέφτει·

Όλη νύχτα η μοίρα μου στο σεντόνι της μισοκοιμάται.

Μετάφραση: Ράνια Καραχάλιου.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΤΕΦΛΟΝ», τχ. 1, Άνοιξη – Καλοκαίρι 2009, σελ. 27.

****************************

ALL THAT I OWE THE FELLOWS OF THE GRAVE

All that I owe the fellows of the grave
And all the dead bequeathed from pale estates
Lies in the fortuned bone, the flask of blood,
Like senna stirs along the ravaged roots.
O all I owe is all the flesh inherits,
My fathers' loves that pull upon my nerves,
My sisters tears that sing upon my head
My brothers' blood that salts my open wounds

Heir to the scalding veins that hold love's drop,
My fallen filled, that had the hint of death,
Heir to the telling senses that alone
Acquaint the flesh with a remembered itch,
I round this heritage as rounds the sun
His windy sky, and, as the candles moon,
Cast light upon my weather. I am heir
To women who have twisted their last smile,
To children who were suckled on a plague,
To young adorers dying on a kiss.
All such disease I doctor in my blood,
And all such love's a shrub sown in the breath.

Then look, my eyes, upon this bonehead fortune
And browse upon the postures of the dead;
All night and day I eye the ragged globe
Through periscopes rightsighted from the grave;
All night and day I wander in these same
Wax clothes that wax upon the aging ribs;
All night my fortune slumbers in its sheet.
Then look, my heart, upon the scarlet trove,
And look, my grain, upon the falling wheat;
All night my fortune slumbers in its sheet.