RAFAEL ALBERTI
ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ
Αποσπάστηκε το φεγγάρι την ώρα εκείνη που οι πιο εντυπωσιακοί ουρανοί έψαχναν να βρούνε τα χαμένα παιδιά.
Στα ίχνη των λύκων ακούγονταν νέα δάκρυα και πρόσφατες καρδιές.
Ένα ετοιμοθάνατο κρίνο ρώταγε για των περιστεριών την αθωότητα.
Το ψιλόβροχο είχε ξεχάσει του χιονιού το χρώμα.
Δώσ’ μου λίγο απ’ αυτό το νερό που αποθέτουν τα κοιμισμένα μαστίγια στ’ αφτιά των σκύλων.
Δεκαπέντε δεινά και δώδεκα ρίγη απομένουν ακόμα.
Έχεις χρόνο να μου εξηγήσεις την καταγωγή των πεδιάδων και τον πόνο των δασών όταν αναθυμούνται τον άνεμο.
Άκου.
Ο θάνατός μου είναι απαραίτητος για να δίνουν αέρα τα πεύκα,
για να μην υποφέρουν οι λαθροθήρες από νοσταλγία για τα τουφέκια τους,
για να ξεπαγώσουν τα παράθυρα της κρεβατοκάμαράς σου με κραυγές απ’ τις λεύκες.
Σκότωσε με.
Φύλλα από άλλο ημισφαίριο θα έρθουν κάποια μέρα να με γυρέψουν.
Να το παγωμένο μαχαίρι ξεφλούδισε τα πορτοκάλια,
το τουφέκι και το στιλέτο για την οργή της αρκούδας και το πέταγμα του τάρανδου.
Ένα κονσερβοκούτι κάνει πάντοτε πιο κρύο των σκελετών το κρύο.
Εγκατάλειψέ με.
Ένα αχ μένει μόνο ακόμα πριν με θρηνήσει η χώρα σου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου