ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

JORGE LUIS BORGES

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

Οι γενεές και ο ήλιος στη δύση.

Οι μέρες που κανείς δεν ήταν πρώτος.

Η δροσεράδα του νερού στου Αδάμ τον

λαιμό. Η κοινή τρυφή του Παραδείσου.

Το μάτι που ξανοίγει φως στο σκότος.

Η αγάπη τα χαράματα δυό λύκων.

Ο λόγος. Το εξάμετρο. Ο καθρέφτης.

Ο Πύργος της Βαβέλ και η αλαζονεία. Η

σελήνη που κοιτούσαν οι Χαλδαίοι.

Του Γάγγη η αμέτρητη άμμος. Ο Τσουάνγκ Τσου και

η πεταλούδα που στον ύπνο βλέπει.

Τα μήλα τα χρυσά των νήσων. Όλα

του περιπλανωμένου λαβυρίνθου

τα βήματα. Το σάβανο που μένει

ακόμα να τελειώσει η Πηνελόπη.

Των Στωικών ο κυκλικός ο χρόνος.

Το νόμισμα μες στου νεκρού το στόμα.

Το βάρος του σπαθιού, σαν το ζυγίζεις.

Κάθε νεροσταγόνα στην κλεψύδρα.

Οι αετοί, οι οιωνοί και οι λεγεώνες.

Στα Φάρσαλα πρωί μια μέρα ο Καίσαρ.

Οι σκιές που ρίχνουν οι σταυροί στο χώμα.

Των Περσών η άλγεβρα, το σκάκι. Τα ίχνη

των μεγάλων μετακινήσεων. Η

κατάκτηση με ξίφη βασιλείων.

Η ακάματη πυξίδα. Η θάλασσα η α-

νοικτή. Ο ήχος του ρολογιού στη μνήμη.

Ο αποκεφαλισμένος με τσεκούρι η-

γεμών. Η σκόνη που στρατεύματα ήταν.

Το αηδόνι που λαλάει στη Δανία.

Η ιδιότροπη γραμμή του καλλιγράφου.

Του αυτόχειρα ή όψη μέσα στον καθρέφτη.

Το φύλλο που τραβάει ο χαρτοκλέφτης.

Το αχόρταγο χρυσάφι, το αδηφάγο.

Του σύννεφου οι μορφές στην έρημο. Όλα

τ’ αραβουργήματα που συναντάμε

εντός των καλειδοσκοπίων. Κάθε

μας τύψη και ενοχή και κάθε δάκρυ.

Τα πράγματα έπρεπε όλα τούτα να ’ναι

παρόντα κατ’ ανάγκην, προκειμένου

ν’ ανταμωθούνε τα δικά μας χέρια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.