ΦΛΕΒΑ

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΦΛΕΒΑ

                     Του Δ.Π. Παπαδίτσα

Είπα πως θά ’σαι το παράσιτο που έρπει

και της αστροφεγγιάς τρίζει ο σκαρμός

που τρώει την ψίχα τ’ ουρανού

και περιμένομε τη σχάση

απ’ το δασύ του εύρος να κοπείς χίλιες φορές

καινούργια ήπειρος

από τις στοίβες του σεισμού να ξεχωθείς

το έμβρυό του

να σκορπιστείς

ένα διαγώνιο από βασάλτη όραμα

οξειδωμένο από κωδωνοκρουσίες

είπα πως θά ’σαι συ μια κωδωνοκρουσία μεσίστια

όταν μέσα στα όστρακα αιμορραγεί ο χρόνος

και στεγνώνει το ρέμα σου

με της ημέρας τ’ ασπρόρουχα.

Είπα πως θά ’σαι συ που οχτώ φορές αλύπητα

πλευροκοπάς τη νύχτα

όταν θερίζεις σύρριζα το λογισμό σαν προβολέας

καθώς σε φάλαγγα περνάει ένοπλη

μεσ’ απ’ τα χέρια μου.

Εσύ το έγκαυμα στη χούφτα μου

απ’ την ανένδοτη επαφή

απ’ τους σπινθήρες των καρπών

τις καυτές λαμαρίνες της θάλασσας

εσύ ένα περιστέρι περίτρομο

που φτεροκοπά όταν το αρχέγονο οστούν

μεταστοιχειώνεται σε ισημερίες

σε απανωτές περιπολίες του όνειρου

στον πεύκινο φράχτη της φωτιάς

στο αναλλοίωτο άθροισμά μου με το φώσφορο

με το χώρο που βουλιάζει στον πελώριο ίσκιο του

τα κλειστά παράθυρα του όρθρου

τις χειρονομίες δίχως υπηκοότητα

και με τον άξονα του ήχου ακόμη που κόπηκε

στα δυό

και μόνο εσύ ακούγεσαι η φλέβα μου

να έρπεις όπως παράσιτο

μέσα στην ψίχα του ουρανού

στην άβατη κοίτη

στην κάθε σάρκα

στην άδυτη περιστροφή

και της αστροφεγγιάς να τρίζει ο σκαρμός

και η σχάση να επικρέμαται.

Από ην ποιητική συλλογή «Διασπορά».

Από το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987», Εκδόσεις  Άγρα, Αθήνα, 2010, σελ. 46-47.