αφιερώνεται στην παλιά μου μαθήτρια Νικολέττα Σίμωνος
STÉPHANE MALLARMÉ
ΘΛΙΨΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ
Στην άμμο πάνω χύνεται ο ήλιος, ω αγωνίστρια
κοιμωμένη·
λουτρό θερμαίνει στων μαλλιών σου τον χρυσό παραλυμένο
και στην εχθρά παρειά σου, καίγοντας θυμίαμα, επιμένει
με δάκρυα ν’ αποστάζει φίλτρο ερωτικό και μαγεμένο.
Απ’ τ’ άσπρο φέγγισμα μι’ αταραξία αμετάβλητη ξεμένει
που σ’ έκανε να πεις, θλιβή, με το φιλί μου φοβισμένο:
«Ποτέ δεν θά ’μαστε μια μούμια εμείς μαζί,
βαλσαμωμένοι
σε αρχαίαν έρημο, σε φοίνικα αποκάτω ευτυχισμένο!»
Μα η κόμη σου η ένδοξη είναι ποταμός και κατεβάζει
θέρμη
και την ψυχή μας –δίχως νά ’χει ρίγη– πνίγει την
παντέρμη,
και βρίσκει αυτό το Τίποτα που καν εσύ δεν το
γνωρίζεις.
Τη μάσκαρα θε να γευτώ των δακρυσμένων σου βλεφάρων
να δω αν κατέχει να προσφέρει στην καρδιά που
βασανίζεις
την πνιγηρήν απάθεια των πετρών και των ουράνιων
φάρων!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου