OCTAVIO PAZ
[Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΙ ΕΣΥ ΜΑΖΙ...]
Η θάλασσα κι εσύ μαζί πληθυντικός καθρέφτης,
κορμός αργός, νωθρότατος η θάλασσά τους, όντας
στη θάλασσα, και κολυμπά για ’κείνη διψασμένος:
γεννιέται και πεθαίνει, σαν θα ρθεί μια σκέψη-κλέφτης.
Η θάλασσα κι εσύ μαζί, μιά θάλασσα-καθρέφτης:
σα βράχος σκαρφαλώνει αργά στη θάλασσα και όντας
πυλώνας άλατος, που κατεβαίνει διψασμένος,
στη δίψα και στο πηγαινέλα εγίνη σκέψη-κλέφτης.
Απ’ το άθροισμα στιγμών που σου εγγυώνται την ευμάρεια
κι από τους κύκλους των εικόνων ολοκλήρου του έτους
εγώ έκοψα ένα μήνα ολόγιομο με αφρούς και ψάρια
από ουρανούς αργούς κασσίτερου, άγριους και καθέτους:
το σώμα σου που μες στο φως γιαλούς καλούς ανοίγει
με μαύρα κύματα της μέρας, και ολονέν με πνίγει.
κ. Κεντρωτή, με έχετε κάνει να επαναπροσδιορίσω τις εκτιμήσεις μου για τον παραδοσιακό στίχο, παρακολουθώντας τις αριστοτεχνικές ρίμες σας, που μέσα τους περικλείονται πολύ ενδιαφέροντα νοήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκτάβιο Πας, θα μου πείτε. Μα και Κεντρωτής, θα απαντήσω.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ
@ ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Κάνω το κατά δύναμιν - εννοείται. Ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή.......................και ολονέν με πνίγει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛύτρωση Ποιήματος και Δημιουργού..........................
@ ~reflection~: Καλό μεσημέρι. Χαιρετισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφή