GÉRARD DE NERVAL (1808-1855)
ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΕΑ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ
Μπροστά μου πέρασε κορίτσι αφράτο,
ανάλαφρο ως πετούμενο, ως πουλάκι:
στο χέρι – ανθάκι αστραφτερό, δροσάτο·
στο στόμα – του συρμού ένα ρεφραινάκι.
Είν’ μάλλον η μοναδική στην πλάση
που την καρδιά μου επότισε με αίμα·
τα μαύρα μου σκοτάδια ήρθε για ν’ αυγάσει –
τα φώτισε μ’ ένα της μόνο βλέμμα.
Αλλά όχι! – μού ’χουν πια διαβεί τα νιάτα...
Αντίο, γλυκιά που μού ’φεξες αχτίδα.
Κορίτσι και άρωμα και κάλλος – νά τα,
σαν ψέμα σβήνουν ευτυχίας που εγώ είδα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου