Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΧΟΥΛΙΟ ΔΕ ΚΑΡΟ: ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΟΡΧΗΣΤΡΕΣ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ 5


ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ JULIO DE CARO


MI DOLOR


Vuelvo de tierras muy lejanas donde ayer
fuera a buscar olvido a mi dolor,
consuelo al alma que sufrió, al creer
en los engaños y promesas del amor.
Rumbo al olvido, que es un bálsamo al sufrir,
partí llevando en mi amargura
el cruel recuerdo de la ventura
que en otros tiempos junto a ti creí vivir.

Fui
esclavo de tu corazón
y a tus caprichos yo cedí
y me pagaste con traición.
Hoy, curada mi alma de su herida,
pienso que nunca he de volver
a mendigar tu querer.
Porque allá donde fui
mis pesares a olvidar
del amor conocí
las delicias hasta embriagar.
Mi dolor llegó a curar.
Mi pasión sólo dio
los sentidos para amar,
pero mi alma dejó
su pureza conservar
y así pronto llegó
sus tristezas a olvidar.

Pero hoy te he visto junto a mi lado pasar.
Mi corazón tan rápido latió
que aquella herida que creí curar
ante tu vista de improviso se entreabrió,
pues no bastaron para calmar mi dolor
ni las caricias ni el olvido.
De nuevo sufro por ser querido
y hoy, como entonces, soy esclavo de tu amor.


Μουσική: Carlos Marcucci.
Στίχοι: Manuel Meaños.
Τραγούδι του 1930.


4 σχόλια:

  1. εκπληκτικό!
    φαίνεται η αδυναμία που έχω στο tango...
    τα λόγια όμως δεν τα καταλαβαίνω.Κάτι για δύναμη,λέει,κάτι μακρινό, πέταγμα,υποσχέσεις και αυτά από τα λατινικά μου και τα πενιχρά ιταλικά μου...
    ωστόσο,νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω γι'αυτές τις επιλογές σας.

    σας χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ φαίδρα φις: Να είστε καλά. Σε αυτή την ανάρτηση δεν είχα το όνομα του τραγουδιστή. Το ψάχνω, πάντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή φαίδρα φις,

    επειδή το θεωρώ αδιανόητο και δεν το αντέχω να είμαστε σ' ένα μπλογκ μετάφρασης και μια Συναλωνίστρια να μην καταλαβαίνει πλήρως την ανάρτηση, σπεύδω να βοηθήσω όσο μπορώ. Bitte schön, που θα πει ορίστε:

    Ο πόνος μου

    Από μέρη μακρινά πολύ γυρίζω
    όπου για τον πόνο λησμονιά ζητούσα,
    παρηγοριά ψυχής που μες στο γκρίζο
    και του έρωτα τα πείσματα χαλούσα.

    Δρόμο πήρα για τη λήθη
    που 'ναι βάλσαμο καλό•
    μαζί μου και η πίκρα εσύρθη
    της μνήμης που 'θελε μαζί τους δυο.

    Της καρδιάς σου ήμουν σκλάβος,
    τα καπρίτσια σου με μιας ξεχνούσα
    μα η προδοσία, πληρωμή μου λάθος.

    Τώρα γιατρεύτηκε η ψυχή μου,
    αγάπη πια δε ζητιανεύω
    κι ας μη γίνεις πια ποτέ δική μου.

    Γιατί στα μέρη όπου επήγα
    τους πόνους μου για να ξεχάσω,
    εκεί του έρωτα τα κάλλη βρήκα
    κι αλλού πια δεν θα τα ψάξω.

    Για τον πόνο μου βρήκα γιατρειά
    και μόνο ο πόθος μού δίνει
    της αγάπης μυστήρια ακριβά.

    Ένα στην ψυχή μου έμεινε μόνο:
    η αγνότητα που εκείνη ξέρει•
    κι έτσι σύντομα, σε λίγο χρόνο,
    λύπες ξέχασε και χρέη.

    Μα σήμερα στο πλάι μου να περνάς σαν σ'είδα
    πόσο γρήγορα η καρδιά χτυπούσε•
    η πληγή αυτή που για κλειστή την είχα
    με μιας πάλι αιμορραγούσε.

    Έτσι τον πόνο μου για να ξεχάσω
    ούτε τα χάδια βοηθούνε ούτε η λήθη•
    ξανά για την αγάπη ας ξεγράψω
    εμένα, σκλάβο σου για τη δική σου κλίνη.


    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @elena,
    ευχαριστώ πολύ για τη διάθεση και τον κόπο αγαπητή elena,
    όπως θα αντιληφθήκατε δεν είχα καταλάβει το ελάχιστο,ούτε εκείνα -καν-που νόμιζα πως είχα καταλάβει...

    χαιρετισμούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή