ΔΕ ΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟ ΜΟΥΤΣΗ


ΔΕ ΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή
των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά
κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI


NINNA NANNA DELLA GUERRA

Ed alavò... sunnuzzu viniti
ca ju l'annacu e vui l'addummisciti.
Ed alavò... figliuzzu ammannatu
suliddi semu to patri è surdato.
Ed alavò... figliuzzu di Diu
ca tu nascisti e to patri murìu.
Murìu a la guerra un ti potti vidìri
suliddi semu suliddi a patiri.
Bò bò bò dormi figliu e fai la vò
Bò bò bò dormi figliu e fai la vò
E fai la vò.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ!

*********************




JAN JACOB SLAUERHOFF



ONDER HET ZONNEZEIL

Onder het zonnezeil, verrukt door den wind,
Zit ik gelukkig.
’t Noodlot is nukkig,
Maar er blijft niets meer dat me aan ’t leven bindt.
De vrouwen, vroeger voor eeuwig bemind,
Liet ik gelukkig
Vroegtijdig achter zonder kind.
Ik heb genoeg aan de natuur,
Altijd grootmoedig,
En aan de stille of stormende oceaan,
Eindloos voorspoedig.
Een vluchtig avontuur
Houdt me even opgetogen:
Meeuw, door een golf bewogen,
Veilig bevleugeld, toebehoorend aan
’t Onmeetlijk, onuitputtelijk azuur.


*********************





Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο καλός μας φίλος Arjen Robben.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ!

*********************************


JORGE LUÍS BORGES


A UN GATO

No son más silenciosos los espejos
ni más furtiva el alba aventurera;
eres, bajo la luna, esa pantera
que nos es dado divisar de lejos.

Por obra indescifrable de un decreto
divino, te buscamos vanamente;
más remoto que el Ganges y el poniente,
tuya es la soledad, tuyo el secreto.

Tu lomo condesciende a la morosa
caricia de mi mano. Has admitido,
desde esa eternidad que ya es olvido,
el amor de la mano recelosa.

En otro tiempo estás. Eres el dueño
de un ámbito cerrado como un sueño.



*********************************


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


FRUTA AMARGA

¡Corazón!
En aquella noche larga
maduró la fruta amarga
de esta enorme soledad.
¡Corazón!
¿En las nubes de qué cielo
la tristeza de tu vuelo
sin consuelo vagará?

Bien lo se...
¡Aquel frío alucinante
de un instante, me cegó!
Fue en un viento de locura,
sin ternura, sin perdón.
Fue en el grito enronquecido
de un amor enloquecido
de dolor.

Eras la luz de sol
y la canción feliz
y la llovizna gris
en mi ventana.
Eras remanso fiel
y duende soñador
y jazminero en flor
y eras mañana.
Suave murmullo...
Viento de loma...
Cálido arrullo de la paloma.
Ya no serás jamás aroma de rosal,
frescor de manantial en mi destino.
Sólo serás la voz que me haga recordar
que en un instante atroz te hice llorar.

¡Ya no estás!
Y el recuerdo es un espejo
que refleja desde lejos
tu tristeza y mi maldad.
¡Ya no estas!
Y tu ausencia que se alarga
tiene gusto a fruta amarga,
a castigo y soledad.
¡Corazón!
Una nube puso un velo
sobre el cielo de los dos.
Y una nube solamente
de repente me perdió.
¡Una nube sin sentido,
sin clemencia, sin olvido,
sin perdón!



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο εικονιζόμενος φίλος του ιστολογίου κ. Carlos Tevez.

Η ΥΔΡΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΝΙΚΟ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟ


Η ΥΔΡΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ' στη λαύρα του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν' ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν' ανοίξη, να φωνάξω, να κλάψη,
Να ρημάξω, ν' αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάση, αν φτάση, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβή, ως να φέξη η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη,
Ν' αγοράση κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη,
Στη μορφή μου να δέση τη μορφή των πουλιών.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

***********************


JOHANN WOLFGANG VON GOETHE


AN LUNA

Schwester von dem ersten Licht,
Bild der Zärtlichkeit in Trauer!
Nebel schwimmt mit Silberschauer
Um dein reizendes Gesicht;
Deines leisen Fußes Lauf
Weckt aus tagverschloßnen Höhlen
Traurig abgeschiedne Seelen,
Mich und nächt'ge Vögel auf.

Forschend übersieht dein Blick
Eine großgemeßne Weite.
Hebe mich an deine Seite!
Gib der Schwärmerei dies Glück!
Und in wollustvoller Ruh'
Säh der weitverschlagne Ritter
Durch das gläserne Gegitter
Seines Mädchens Nächten zu.

Des Beschauens holdes Glück
Mildert solcher Ferne Qualen;
Und ich sammle deine Strahlen,
Und ich schärfe meinen Blick.
Hell und heller wird es schon
Um die unverhüllten Glieder,
Und nun zieht sie mich hernieder,
Wie dich einst Endymion.


***********************



FRANZ SCHUBERT: AM FENSTER

Τραγούδι: Dietrich Fischer-Dieskau - βαρύτονος.
Πιάνο: Sviatoslav Richter.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο φίλος του ιστολογίου κ. Thomas Mueller.

ΑΛΒΕΡΤΙ!

RAFAEL ALBERTI


GALOPE

Las tierras, las tierras, las tierras de España,
las grandes, las solas, desiertas llanuras.
Galopa, caballo cuatralbo,
jinete del pueblo,
al sol y a la luna.

¡A galopar,
a galopar,
hasta enterrarlos en el mar!

A corazón suenan, resuenan, resuenan
las tierras de España, en las herraduras.
Galopa, jinete del pueblo,
caballo cuatralbo,
caballo de espuma.

¡A galopar,
a galopar,
hasta enterrarlos en el mar!

Nadie, nadie, nadie, que enfrente no hay nadie;
que es nadie la muerte si va en tu montura.
Galopa, caballo cuatralbo,
jinete del pueblo,
que la tierra es tuya.

¡A galopar,
a galopar,
hasta enterrarlos en el mar!



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Gemma Atkinson.

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ!

**********************************



JUANA DE IBARBOUROU


EL DULCE MILAGRO

¿Qué es esto? ¡Prodigio! Mis manos florecen.
Rosas, rosas, rosas a mis dedos crecen.
Mi amante besóme las manos, y en ellas,
¡oh gracia! brotaron rosas como estrellas.

Y voy por la senda voceando el encanto
y de dicha alterno sonrisa con llanto
y bajo el milagro de mi encantamiento
se aroman de rosas las alas del viento.

Y murmura al verme la gente que pasa:
"¿No veis que está loca? Tornadla a su casa.
¡Dice que en las manos le han nacido rosas
y las va agitando como mariposas!"

¡Ah, pobre la gente que nunca comprende
un milagro de éstos y que sólo entiende
que no nacen rosas más que en los rosales
y que no hay más trigo que el de los trigales!

Que requiere líneas y color y forma,
y que sólo admite realidad por norma.
Que cuando uno dice: "Voy con la dulzura",
de inmediato buscan a la criatura.

Que me digan loca, que en celda me encierren
que con siete llaves la puerta me cierren,
que junto a la puerta pongan un lebrel,
carcelero rudo carcelero fiel.

Cantaré lo mismo: "Mis manos florecen.
Rosas, rosas, rosas a mis dedos crecen".
¡Y toda mi celda tendrá la fragancia
de un inmenso ramo de rosas de Francia!


************************************




ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALFREDO ZITARROSA


EL VIOLÍN DE BECHO

Becho toca el violin en la orquesta
cara de chiquilin sin maestra
y la orquesta no sirve, no tiene
mas que un solo violin que le duele

Porque a Becho le duelen violines
que son como su amor chiquilines
Becho quiere un violin que sea hombre
que al dolor y al amor no los nombre

Becho tiene un violin que no ama
pero siente que el violin lo llama
por la noche como arrepentido
vuelve a amar ese triste sonido

Porque a Becho le duelen violines
que son como su amor chiquilines
Becho quiere un violin que sea hombre
que al amor y al dolor no los nombre

Vida y muerte violin padre y madre
canta el violin y Becho es el aire
ya no puede tocara en la orquesta
porque amar y cantar eso cuesta



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο αγαπημένος φίλος μας κ. Luís Suarez.

ΤΟ ΚΟΜΟΔΙΝΟ

Η ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟ ΜΟΥΤΣΗ


ΤΟ ΚΟΜΟΔΙΝΟ

Πάνω απ' το κρεβάτι στολισμένο
σε βελούδο μαύρο θωρηκτό
και πιο δίπλα ήταν διπλωμένο
το άλμπουμ με δικέφαλο αετό

Γράμματα μ' ευχές κι αφιερώσεις
μες στο κομοδίνο σιωπηλές
κάποια μέρα σού είπα να τα δώσεις
κι άρχισες να βρίζεις και να κλαις.

Χάντρες κεντημένο το φουστάνι
και το τίμιο ξύλο στο πλευρό
κάμαρες που μύριζαν λιβάνι
και του Ιορδάνη το νερό.

ΟΙ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Να επενδύσεις ετούτα τα διάφανα κεφάλαια. Πού ξέρεις; –
αύριο μπορεί από κάποιον ν’ αξιοποιηθούν. Οι επαναλήψεις
δεν αποκλείουν την πρωτοτυπία· οι εμπειρίες δεν εμποδίζουν.
Σωρός τα χαρτόνια, από δίσκους λαϊκών ζαχαροπλαστείων,
κάτω στο υπόγειο, νοτίσαν, σκεβρώσαν. Μήπως απ’ αυτά
δε βγήκαν τόσες κυρίαρχες μορφές θεάτρου; Και τ’ άλλα
από ύλη αόρατη σχεδόν, σε παράξενα, περίλυπα σχήματα
πανύψηλων ποτηριών ή κρυστάλλινων γυμνών αγαλμάτων,
μήπως αυτά δεν κατοικούν ακόμη την ωραία, διάφανη πόλη
όπου διανυκτερεύουν οι ποιητές και οι δίκαιοι
   συντονισμένοι με το σεληνόφως;


       Καρλόβασι, 17. VΙΙΙ.78



Από την ποιητική συλλογή «Αντικαταστάσεις» (1978).
Από το βιβλίο: Γιάνης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 133.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI


MAFIA E PARRINI

La mafia e li parrini
Si déttiru la manu
Poviru cittadinu
Poviru paisanu

E mafia e parrini
Si déttiru la manu
E mafia e parrini
Si déttiru la manu

La mafia e li parrini
Eternu sancisuca
Poviru cittadinu
Poviru paisanu

E mafia e parrini
Si déttiru la manu
E mafia e parrini
Si déttiru la manu

Unu isa la cruci
Lautru punta e spara
Unu minaccia 'nfernu
L'autru la lupara

E mafia e parrini
Si déttiru la manu
E mafia e parrini
Si déttiru la manu

Chi semu surdi o muti
Rumpemu sti catini
Sicilia voli gloria
Né mafia e né parrini

E mafia e parrini
Si déttiru la manu
E mafia e parrini
Si déttiru la manu

Ο ΣΕΡΡΑΤ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΑΝΓΚΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JOAN MANUEL SERRAT


CAMBALACHE

Que el mundo fue y será una porquería
ya lo sé...
(¡En el quinientos seis
y en el dos mil también!).
Que siempre ha habido chorros,
maquiavelos y estafaos,
contentos y amargaos,
valores y dublé...
Pero que el siglo veinte
es un despliegue
de maldá insolente,
ya no hay quien lo niegue.
Vivimos revolcaos
en un merengue
y en un mismo lodo
todos manoseaos...

¡Hoy resulta que es lo mismo
ser derecho que traidor!...
¡Ignorante, sabio o chorro,
generoso o estafador!
¡Todo es igual!
¡Nada es mejor!
¡Lo mismo un burro
que un gran profesor!
No hay aplazaos
ni escalafón,
los inmorales
nos han igualao.
Si uno vive en la impostura
y otro roba en su ambición,
¡da lo mismo que sea cura,
colchonero, rey de bastos,
caradura o polizón!...

¡Qué falta de respeto, qué atropello
a la razón!
¡Cualquiera es un señor!
¡Cualquiera es un ladrón!
Mezclao con Stavisky va Don Bosco
y "La Mignón",
Don Chicho y Napoleón,
Carnera y San Martín...
Igual que en la vidriera irrespetuosa
de los cambalaches
se ha mezclao la vida,
y herida por un sable sin remaches
ves llorar la Biblia
contra un calefón...

¡Siglo veinte, cambalache
problemático y febril!...
El que no llora no mama
y el que no afana es un gil!
¡Dale nomás!
¡Dale que va!
¡Que allá en el horno
nos vamo a encontrar!
¡No pienses más,
sentate a un lao,
que a nadie importa
si naciste honrao!
Es lo mismo el que labura
noche y día como un buey,
que el que vive de los otros,
que el que mata, que el que cura
o está fuera de la ley...




Τάνγκο του 1934.
Στίχοι / Μουσική: Enrique Santos Discepolo.

ΜΟΝΟ ΣΗΜΑΙΕΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


[ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΙ]

Σημαίες και σκοτωμένοι
σημαίες και ζωντανοί
πάλι σημαίες
σύντροφοι
μόνο σημαίες.


       Αθήνα, 15. V.78



Από την ποιητική συλλογή «Μικρή είσοδος» (1978).
Από το βιβλίο: Γιάνης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 119.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


[ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ]

Εφημερίδες ραδιόρωνα
χειροκροτήματα εμφανίσεις
κι εσύ ψάχνοντας
ανάμεσα σε τόσα πρόσωπα
σε τόσα λόγια
για μια λέξη δική σου
ταπεινά προφερμένη
μπροστά στο λαϊκό καφενείο
ενώ βρέχει στον τσίγκο
και στη μαύρη ομπρέλα
εκεί που σμίγει απροσδιόριστα
η μουσική με τη βροχή.


       Αθήνα, 10. V.78



Από την ποιητική συλλογή «Μικρή είσοδος» (1978).
Από το βιβλίο: Γιάνης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 114-115.

ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΣΣΟΜΑΙ

ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΣΣΟΜΑΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ: ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


[ΠΗΛΟΣ 28.]

Η ποίηση –έλεγε–
βουβή εξομολόγηση
μετανιωμένη ειλικρίνεια.
Όχι, όχι –είπε ο άλλος–
ένα απρόοπτο τίποτα
κομμένο στη μιά του γωνία
με το ψαλίδι των νυχιών.
Η ποίηση λοιπόν
δεν είναι τετράγωνη.


       Αθήνα, 19. Ι.78



Από την ποιητική συλλογή «Πηλός» (1978).
Από το βιβλίο: Γιάνης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 92.

ΣΑΝ ΠΕΤΡΩΜΕΝΟΙ ΜΥΩΝΕΣ ΚΥΚΛΩΠΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ


ΕΓΚΩΜΗ

Ήταν πλατύς ο κάμπος και στρωτός· από μακριά φαινόνταν
το γύρισμα χεριών που σκάβαν.
Στον ουρανό τα σύννεφα πολλές καμπύλες, κάπου-κάπου
μια σάλπιγγα χρυσή και ρόδινη· το δείλι.
Στο λιγοστό χορτάρι και στ'αγκάθια τριγυρίζαν
ψιλές αποβροχάρισσες ανάσες· θά'χε βρέξει
πέρα στις άκρες τα βουνά που έπαιρναν χρώμα.

Kι εγώ προχώρεσα προς τους ανθρώπους που δουλεύαν,
γυναίκες κι άντρες με τ'αξίνια σε χαντάκια.
Ήταν μια πολιτεία παλιά· τειχιά δρόμοι και σπίτια
ξεχώριζαν σαν πετρωμένοι μυώνες κυκλώπων,
η ανατομία μιας ξοδεμένης δύναμης κάτω απ'το μάτι
του αρχαιολόγου του ναρκοδότη ή του χειρούργου.
Φαντάσματα και υφάσματα, χλιδή και χείλια, χωνεμένα
και τα παραπετάσματα του πόνου διάπλατα ανοιχτά
αφήνοντας να φαίνεται γυμνός κι αδιάφορος ο τάφος.

Kι ανάβλεψα προς τους ανθρώπους που δουλεύαν
τους τεντωμένους ώμους και τα μπράτσα που χτυπούσαν
μ'ένα ρυθμό βαρύ και γρήγορο τούτη τη νέκρα
σα να περνούσε στα χαλάσματα ο τροχός της μοίρας.

Άξαφνα περπατούσα και δεν περπατούσα
κοίταζα τα πετούμενα πουλιά, κι είταν μαρμαρωμένα
κοίταζα τον αιθέρα τ'ουρανού, κι είτανε θαμπωμένος
κοίταζα τα κορμιά που πολεμούσαν, κι είχαν μείνει
κι'ανάμεσό τους ένα πρόσωπο το φως ν'ανηφορίζει.
Tα μαλλιά μαύρα χύνουνταν στην τραχηλιά, τα φρύδια
είχανε το φτερούγισμα της χελιδόνας, τα ρουθούνια
καμαρωτά πάνω απ' τα χείλια, και το σώμα
έβγαινε από το χεροπάλεμα ξεγυμνωμένο
με τ'άγουρα βυζιά της οδηγήτρας,
χορός ακίνητος.

Kι εγώ χαμήλωσα τα μάτια μου τριγύρω:
κορίτσια ζύμωναν, και ζύμη δεν αγγίζαν
γυναίκες γνέθανε, τ'αδράχτια δε γυρίζαν
αρνιά ποτίζουνταν, κι η γλώσσα τους στεκόταν
πάνω από πράσινα νερά που έμοιαζαν κοιμισμένα
κι ο ζευγάς έμενε μ'ανάερη τη βουκέντρα.
Kαι ξανακοίταξα το σώμα εκείνο ν'ανεβαίνει·
είχανε μαζευτεί πολλοί, μερμήγκια,
και τη χτυπούσαν με κοντάρια και δεν τη λαβώναν.
Tώρα η κοιλιά της έλαμπε σαν το φεγγάρι
και πίστευα πως ο ουρανός ήταν η μήτρα
που την εγέννησε και την ξανάπαιρνε, μάνα και βρέφος.
Tα πόδια της μείναν ακόμη μαρμαρένια
και χάθηκαν• μια ανάληψη.
O κόσμος
ξαναγινόταν όπως ήταν, ο δικός μας
με τον καιρό και με το χώμα.
Aρώματα από σκίνο
πήραν να ξεκινήσουν στις παλιές πλαγιές της μνήμης
κόρφοι μέσα στα φύλλα, χείλια υγρά·
κι'όλα στεγνώσαν μονομιάς στην πλατωσιά του κάμπου
στης πέτρας την απόγνωση στη δύναμη τη φαγωμένη
στον άδειο τόπο με το λιγοστό χορτάρι και τ'αγκάθια
όπου γλιστρούσε ξέγνοιαστο ένα φίδι,
όπου ξοδεύουνε πολύ καιρό για να πεθάνουν.

Ο ΚΑΪΞΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ, Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ & Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ


Ο ΚΑΪΞΗΣ

Γκελ γκελ Καϊξή
γιαβάς γιαβάς
Μεσ΄της Πόλης τ΄ακρογιάλι
μέσ΄τη σιγαλιά
μεσ΄του Χαρεμιού τη Λίμνη
γκέλ γκέλ Καιξή

Να κλέψω τη
Γκιουζέλ Χανούμ
σκλάβα μέσα στο κελί της
κλαίει και θρηνεί
και ζητάει τη λευτεριά της
γκελ γκελ Καϊξή



Στίχοι: Γιώργος Φωτίδας.
Μουσική: Απόστολος Χατζηχρήστος.

ΒΙΛΧΕΛΜ ΒΑΪΜΠΛΙΝΓΚΕΡ!

WILHELM WAIBLINGER (1804-1830)


SONETTENDICHTER

1.

Eins wie das andre! Journal und Almanach, Zeitung und tausend
Uebersetzungen macht nun man auf deutschem Parnaß.
Was ist Apoll geworden? Ein Spekulant, und Fabriken
Legt er sich an, und kaum treibt er's Papier noch sich auf.
Stets an der Press'! und die Hand, von der Druckerschwärze beschmutzet,
Wäscht er am Sonntag sich rein im kastalischen Quell.
In Italien aber, da schreibt man Sonette zusammen,
Anakreontica und Hendecasyllaben auch.
Tausende liest man vor in den Akademien am Tiber,
Professoren sind es, Monsignori dazu,
Cavalieri, Grafen, Abbati, Barone, Doktoren,
Alle Stände, doch fehlt einzig der Dichter dabei.

2.

Und sie conjugiren: ich liebe, du liebest, er liebet,
Ich bin, du bist, er ist - nichts als ein schlechter Poet.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Cristina del Basso.

ΝΑΥΤΗΣ ΒΓΗΚΕ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ


ΝΑΥΤΗΣ ΒΓΗΚΕ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ

Ναύτης βγήκε στη στεριά για περιπολία
μάνα μου, αναστέναξε όλη η παραλία
τέλειωσε η περίπολος κι ήρθε το ναυτάκι
κι έριχνε στη θάλασσα μαύρο βοτσαλάκι.

Ναύτης βγήκε στη στεριά και μπροστά μου βγαίνει
Κύριε των δυνάμεων, τι χρωστώ η καημένη;
Μου 'πε δυο γλυκόλογα, θέλει να κεράσει
μια βανίλια παγωτό και γλυκό κεράσι.

Ναύτης βγήκε στη στεριά και φοράει τ' άσπρα
γέμισε το σπίτι μου κι η καρδιά μου μ' άστρα
βγήκαμε κι ενθύμιο μια φωτογραφία
στο Χατζηκυριάκειο μέσα στην πλατεία.

Ναύτης βγήκε στη στεριά μ' άδεια τρεις ημέρες
παραγνωριστήκαμε κι άρχισε φοβέρες
μου 'κανε και μια σκηνή μες στην παραλία
μην κοιτάζω γύρω μου σαν περιπολία.



Μουσική: Γιάννης Σπανός.
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΛΟΣ ΒΑΝΔΟΛΕΪΡΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ LOS BANDOLEIROS: EL POROMPOMPERO

ΣΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΣΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ

Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλάγι μου
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο.
Κ' είδα τ' ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ' την άκρα πείρα του να τώκαμεν ο Ερως –
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά·
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα·
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο
κι αφίνοντας απ' των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη.

ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ


ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ

Πρωί-πρωί για ψώνια
με μπικουτί και παντελόνια
και καθώς τρέχει μουρμουρίζει
"να μην ξεχάσω τα πεπόνια"

Καθώς περνάει απ 'την πλατεία
στο κιόσκι βρίσκει τη Μαρία
κι οι δυο μαζί πια συνεχίζουν
ενώ από τα καφενεία...

Στο σουπερμάρκετ, στο σουπερμάρκετ θα βρούμε
φρέσκα, κατεψυγμένα και πλαστικά
μήλα, μπανάνες, γάλα Carnation και κότες
μπιφτέκια, ντομάτες και βέβαια απορρυπαντικά

Συνωστισμός και στριμωξίδι
και που και που λίγο βρισίδι
μα όλα αυτά με κάποια χάρη
διαλέγοντάς το κουνουπίδι
Κυρίες σικ με τα σκυλιά τους
χοντροί που τρίβουν την κοιλιά τους
και δυο γριούλες με μανία
ψάχνουν τροφή για τα γατιά τους

Ενώ περνάν απ' τα ταμεία
η Πόπη χάνει τη Μαρία
Το νου της είχε στο φαντάρο
που την κοιτούσε με λαγνεία
Με βιάση φτιάχνει το μαλλί της
κι απ' την πολλή την ταραχή της
της πέφτουν ξάφνου τα πεπόνια
"αχ, αυτός φταίει, ο αλήτης"

ΣΕ ΜΠΑΜΠΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΤΟΝΙΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ


ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ’ αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια... Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ’ έβλεπε – μ’ εθώρει κι ήταν τ’ όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ’ σέ όνειρο – και τ’ όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.

Τ’ ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –
απ’ τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα
τά όνειρά μου;...

Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ’ ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος
μέ ροκάνι!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ’ έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων...

ΤΖΕΘΡΟ ΤΑΛ!

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ JETHRO TULL


LOCOMOTIVE BREATH

In the shuffling madness
Of the locomotive breath,
Runs the all-time loser,
Headlong to his death.
He feels the piston scraping --
Steam breaking on his brow --
Old Charlie stole the handle and
The train won't stop going --
No way to slow down.
He sees his children jumping off
At the stations -- one by one.
His woman and his best friend --
In bed and having fun.
He's crawling down the corridor
On his hands and knees --
Old Charlie stole the handle and
The train won't stop going --
No way to slow down.
He hears the silence howling --
Catches angels as they fall.
And the all-time winner
Has got him by the balls.
He picks up Gideon's Bible --
Open at page one --
God stole the handle and
The train won't stop going --
No way to slow down.

ΓΟΝΣΑΛΟ ΡΟΧΑΣ

GONZALO ROJAS (1917)


AL SILENCIO

Oh voz, única voz: todo el hueco del mar,
todo el hueco del mar no bastaría,
todo el hueco del cielo,
toda la cavidad de la hermosura
no bastaría para contenerte,
y aunque el hombre callara y este mundo se hundiera
oh majestad, tú nunca,
tú nunca cesarías de estar en todas partes,
porque te sobra el tiempo y el ser, única voz,
porque estás y no estás, y casi eres mi Dios,
y casi eres mi padre cuando estoy más oscuro.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Carolina Ardohain.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΑΡΜΕΛΑ ΡΕΜΙΤΖΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CARMELA REMIGIO: DA TEMPESTE

Από την όπερα «Ιούλιος Καίσαρ» του HAENDEL

ΕΤΣΙ ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ


ΕΤΣΙ ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ

Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω
είπα να χαθώ να μη γυρίσω.

Έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις
άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή
έτσι είν' η ζωή και πώς να την ξεγράψεις
πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί.

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου
κράτα την καρδιά σου ώσπου να 'ρθει το πρωί
και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω
κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί.

Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω
από τους καημούς για να ξεφύγω.

Έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις
άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή
έτσι είν' η ζωή και πώς να την ξεγράψεις
πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί.

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου
κράτα την καρδιά σου ώσπου να 'ρθει το πρωί
και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω
κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί.



Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης.
Μουσική: Δήμος Μούτσης.
Τραγούδι από τον δίσκο «ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ Α», 1972.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΒΕΡΤΑΔ ΛΑΜΑΡΚ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LIBERTAD LAMARQUE


SUS OJOS SE CERRRARON

Sus ojos se cerraron...
y el mundo sigue andando,
su boca que era mía
ya no me besa más,
se apagaron los ecos
de su reír sonoro
y es cruel este silencio
que me hace tanto mal.
Fue mía la piadosa
dulzura de sus manos
que dieron a mis penas
caricias de bondad,
y ahora que la evoco
hundido en mi quebranto,
las lágrimas pensadas
se niegan a brotar,
y no tengo el consuelo
de poder llorar.

¡Porqué sus alas tan cruel quemó la vida!
¡porqué esta mueca siniestra de la suerte!
Quise abrigarla y más pudo la muerte,
¡Cómo me duele y se ahonda mi herida!
Yo sé que ahora vendrán caras extrañas
con su limosna de alivio a mi tormento.
Todo es mentira, mentira es el lamento.
¡Hoy está solo mi corazón!

Como perros de presa
las penas traicioneras
celando mi cariño
galopaban detrás,
y escondida en las aguas
de su mirada buena
la suerte agazapada
marcaba su compás.
En vano yo alentaba
febril una esperanza.
Clavó en i carne viva
sus garras el dolor;
y mientras en las calles
en loca algarabía
el carnaval del mundo
gozaba y se reía,
burlándose el destino
me robó su amor.



Μουσική: Carlos Gardel.
Στίχοι: Alfredo Le Pera.
Τραγούδι του 1935.

ΑΠ' ΤΟ ΤΖΑΜΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


[ΚΑΠΟΤΕ Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΟΥ ΑΦΗΝΕΙ]

Κάποτε η ποίηση σου αφήνει
άκρη άκρη στα δάχτυλα
μιά καλή ζεστασιά
σαν τους φτωχούς νοικάρηδες
που ξεφλουδίζουνε βραστές πατάτες
κάτω απ’ τη λάμπα
και σύ τους βλέπεις απ’ το τζάμι.


       Αθήνα, 13. ΧΙΙ.77



Από την ποιητική συλλογή «Κάποτε» (1977).
Από το βιβλίο: Γιάνης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 72.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΟΤΕΛΛΟ ΠΡΟΦΑΤΣΙΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο OTELLO PROFAZIO: TARANTELLA CANTATA

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ


ΤΟ ΓΛΥΚΟ Τ’ ΑΗΔΟΝΙ

Το γλυκό τ' αηδόνι μού 'πε πως θα ρθείς
Στρώνω το σεντόνι για να κοιμηθείς
Στρώνω το σεντόνι, στρώνω το χαλί
Πετροχελιδόνι μού 'λειψες πολύ

Δώσ' μου το φεγγάρι πάρ' την πασχαλιά
Ένα παλικάρι θά 'χω αγκαλιά
Ένα παλικάρι, τί γλυκός καημός
Ίδιο μαξιλάρι, ίδιος στεναγμός

Γιορτινό τραπέζι, δροσερό κορμί
Μέλι πετιμέζι και γλυκό ψωμί
Τώρα στο τραπέζι, ίσκιος αντρικός
Μέλι πετιμέζι και βασιλικός



Μουσική: Μίμης Πλέσσας.
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ

"Είμαστε η χώρα της διαστρέβλωσης."

Τάδε έφη η Ντορούλα, η Μητσοτακοθυγατέρα η παινεμένη, πριν λίγο στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Λες και δεν έχει κυβερνήσει ποτέ ούτε η ίδια ούτε ο μπαμπάκας της και ο αδερφούλης της.

Ε Φ Ι Α Λ Τ Η Σ !

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΒΕΡΤΟ ΑΡΕΝΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALBERTO ARENAS


ADIÓS PAMPA MIA

¡Adiós, pampa mía!...
Me voy... Me voy a tierras extrañas
adiós, caminos que he recorrido,
ríos, montes y cañadas,
tapera donde he nacido.
Si no volvemos a vernos,
tierra querida,
quiero que sepas
que al irme dejo la vida.
¡Adiós!...

Al dejarte, pampa mía,
ojos y alma se me llenan
con el verde de tus pastos
y el temblor de las estrellas...
Con el canto de tus vientos
y el sollozar de vihuelas
que me alegraron a veces,
y otras me hicieron llorar.

¡Adiós, pampa mía!...
Me voy camino de la esperanza.
Adiós, llanuras que he galopado,
sendas, lomas y quebradas,
lugares donde he soñado.
Yo he de volver a tu suelo,
cuando presienta
que mi alma escapa
como paloma hasta el cielo...
¡Adiós!...
¡Me voy, pampa mía!...
¡Adiós!...



Στίχοι: Ivo Pelay.
Μουσική: Francisco Canaro y Mariano Mores.
Πάιζουν οι Francisco Canaro y su orquesta típica.
Τάνγκο του 1945.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ


ΧΑΛΑΣΙΑ ΜΟΥ

Αχ
δε στο 'πα χαλασιά μου
στο μύλο να μην πας - χαλασιά μου
να μη σε κόψει η ρόδα
και γίνω εγώ φονιάς -χαλασιά μου
και γίνω εγώ φονιάς.

Χαλασιά μου χαλασιά μου
ζωντανή είσαι χωρισιά μου.

Αχ
δε σ' έχω να δουλεύεις
να βασανίζεσαι - χαλασιά μου
σ' έχω να τρως να πίνεις
και να στολίζεσαι - χαλασιά μου
και να στολίζεσαι.

Χαλασιά κι αλί από μένα
που έβαλα σεβντά για σένα.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI: 'A SIMINZINA

ΔΝΤ

Την Τετάρτη, 05 Μαΐου 2010, αποφράδα μέρα για την Ελλάδα γράφτηκε το ακόλουθο άρθρο από τον Δόκτορα Mark Weisbrot, διακεκριμένο οικονομολόγο (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά.


Καλωσήλθατε στην εσκεμμένη και προμελετημένη κόλαση του ΔΝΤ (δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μας περιμένει)

Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μ’ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή (!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας.

Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.
Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι... αντίστοιχο - μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερ’ ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.
Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει προσφέρει τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός, και με τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρη υποταγή του καθώς και την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ.Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφ' όρου ζωής σχεδόν ομηρία του στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν αμέσως τη δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί τους 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.
Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Γι' αυτό και εξάλλου η προμελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί. Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας». Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ.
Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!! Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.
Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί τους 350.000 εργαζομένους και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.
Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωζε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω! Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. Δεν υπήρχε συντονισμός. Ό,τι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί. Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. Μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ό,τι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους, διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση. Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.
Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!
Ο μεν πρ. Ομπάμα, γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.


-------------------------------------------------------------------------------
Η ιστορία του γερμανικού χρέους, από τον Ανδρέα Κωνσταντάτο, εφημερίδα
«Κόσμος του Επενδυτή».
Η Γερμανία μας οφείλει:
1. 7,160 δισ. δολάρια που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των
Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά
στρατεύματα κατοχής στην οικονομική υποδομή της χώρας.
2. 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν την Ελλάδα να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων (οι οφειλές αυτές έχουν υπολογιστεί σε ονομαστικές τιμές του 1938, που σημαίνει ότι ξεπερνούν σε σημερινές τιμές τα 70 δις δολάρια).
3. Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν από τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους.
4. Τις αποζημιώσεις προς τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας περίπου εκατό ολοκαυτώματα πόλεων και χωριών. Η Γερμανία ανέβαλλε συνεχώς την εκπλήρωση των υποχρεώσεων μέχρι την σύναψη ειρήνης (2+4) στη Μόσχα (1990). Από τότε, 20 χρόνια μετά, η Γερμανία δεν εννοεί να πληρώσει, ενώ η Ελλάδα εξακολουθεί να χρηματοδοτεί την γερμανική βιομηχανία

*************

How the IMF Sank Argentina

by Mark Weisbrot

AS Argentina's government was resigning in the face of full-scale riots and protests from every sector of society, a BBC-TV reporter asked me whether this economic and political meltdown would change the way people saw the International Monetary Fund. I wanted to say yes, but I had to tell him: "It really depends on how the media reports it." So far it looks as if the IMF is getting off easy, again. The Fund and the World Bank -- the world's two most powerful financial institutions -- learned an important lesson from their brief spate of bad publicity during the Asian economic crisis a few years ago. They have become masters of the art of "spinning" the news. Argentina's implosion has the IMF's fingerprints all over it. The first and overwhelmingly most important cause of the country's economic troubles was the government's decision to maintain the fixed rate of one peso for one U.S. dollar. Over the last few years, the U.S. dollar has been overvalued. This made the Argentine peso overvalued as well. Contrary to popular belief, a "strong" currency is not like a strong body. It is very easy to have too much of a good thing. An overvalued currency makes a country's exports too expensive, and its imports artificially cheap. Just look at the United States. Our "strong" dollar has brought us a record $400 billion trade deficit. But it gets catastrophically worse for a country that has committed itself -- as Argentina did -- to a fixed exchange rate. When investors start to believe that the peso is going to fall, they demand ever-higher interest rates. These exorbitant interest rates are crippling to the economy. This is the main reason that Argentina has not been able to recover from its four-year recession. To maintain an overvalued currency, a country needs large reserves of dollars: the government has to guarantee that everyone who wants to exchange a peso for a dollar can get one. The IMF's role here was crucial: It arranged massive amounts of loans -- including $40 billion a year ago -- to support the Argentine peso. This was the IMF's second fatal error. To appreciate its severity, imagine the United States borrowing $1.4 trillion -- 70 percent of our federal budget -- just to prop up our overvalued dollar. It did not take long for Argentina to pile up a foreign debt that was literally impossible to pay back. If all that weren't enough, the Fund made its loans conditional on a "zero-deficit" policy for Argentine government. But it is neither necessary nor desirable for a government to balance its budget during a recession, when tax revenues typically fall, and social spending rises. The "zero-deficit" target may make little economic sense, but it has great public relations value. By focusing on government spending, the IMF has managed to convince most of the press that Argentina's "profligate" spending habits are the source of its troubles. But Argentina has run only modest budget deficits, much smaller than our own. The IMF now claims that it was against the fixed exchange rate, and the massive loans to support it, all along. Fund officials say they went along with these policies to please the Argentine government. So now Argentina is telling the U.S. government what to do?! This is not a very credible story, but of course verifying who made what decision is a little like tracking the chain of command at al-Qaida. IMF board meetings, consultations with government ministers, and other deliberations are secret. But it does have a track record. In 1998, the Fund supported overvalued currencies in Russia and Brazil, with massive loans and sky-high interest rates. In both cases the currencies collapsed anyway, and both countries were better off for the devaluation: Russia's growth in 2000 was its highest in two decades. Argentina will undoubtedly recover, too, now that it has devalued its currency and defaulted on its unpayable foreign debt. But the people will always need a government that is willing to break with the IMF and pursue policies that put their own national interests first. Washington had other ideas. "It's important for Argentina to continue to work through the International Monetary Fund on sound policies," said White House spokesman Ari Fleischer just before the collapse. For the IMF, failure was impossible. Weisbrot, PhD., is an economist and co-director of the Center for Economic & Policy Research in Washington, D.C. His latest book is "Social Security: The Phony Crisis" (with Dean Baker), 1999, University of Chicago Press.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ O CARLOS GARDEL


MILONGA SENTIMENTAL

Milonga pa' recordarte.
Milonga sentimental.
Otros se quejan llorando
yo canto pa' no llorar.
Tu amor se seco de golpe
nunca dijiste por que.
Yo me consuelo pensando
que fue traición de mujer.

Varon, pa' quererte mucho,
varon, pa' desearte el bien,
varon, pa' olvidar agravios
porque ya te perdone.
Tal vez no lo sepas nunca,
tal vez no lo puedas creer,
tal vez te provoque risa
!verme tirao a tus pies!

Es facil pegar un tajo
pa' cobrar una traición
o jugar en una daga
la suerte de una pasión.
Pero no es facil cortarse
los tientos de un metejon
cuando estan bien amarrados
al palo del corazón.

Varon, pa' quererte mucho, etc.
Milonga que hizo tu ausencia.
Milonga de evocación.
Milonga para que nunca
la canten en tu balcon.
Pa' que vuelvas con la noche
y te vayas con el sol.
Pa' decirte que si, a veces,
o pa' gritarte que no.

ΤΡΑΚΛ!

GEORG TRAKL (1887-1914)


DER TAU DES FRÜHLINGS

Der Tau des Frühlings, der von dunklen Zweigen
Niederfällt, es kommt die Nacht
Mit Sternenstrahlen, da des Lichtes du vergessen.

Unter dem Dornenbogen lagst du und es grub der Stachel
Sich tief in den kristallenen Leib
Daß feuriger sich die Seele der Nacht vermähle.

Es hat mit Sternen sich die Braut geziert,
Die reine Myrthe
Die sich über des Toten anbetendes Antlitz neigt.

Blühender Schauer voll
Umfängt dich endlich der blaue Mantel der Herrin.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Elizabeth Hurley.

ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΑΛΑΜΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ: ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΑΛΑΜΑ

ΓΛΩΣΣΑ ΩΡΑΙΑ ΠΛΟΥΣΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΝΤΑΛΚΑΣ

Τον έρωτα σε λέξη μια πώς να τον καταφέρω,

πάντως πιο ταιριαστός μου φαίνεται ο σεβντάς,

όχι σεκλέτι ή ντέρτι. Αγρίως υποφέρω

μα στην αγάπη δεν χωράει «ταν ή επί τας».

Δεν είναι δίλημμα η αγάπη, είναι σπαραγμός,

κι όταν μιλιέται κι όταν άρρητα πονάει.

Δεν είναι λίμνη η αγάπη, είναι ποταμός,

κι αν καμωθείς το βράχο, σε σαρώνει όπως ξεσπάει.

Σεβντάς λοιπόν, λαχτάρα που αγριεύει,

και ρήματα σοφίζεται και μουσική

όταν με το κενό και την απόσταση παλεύει,

κι ας ξέρει πως αγιάτρευτη η πληγή.

Νταλκάς, σεβντάς, και ντέρτι και σεκλέτι

– α, γλώσσα ωραία, πλούσια η ελληνική.

Γλώσσα του έρωτα του κόσμου όλες οι γλώσσες

– κι όλες μαζί λαβαίνουν νόημα απ’ τη σιωπή.

Από το βιβλίο: Πανελής Μπουκάλας, «Ρήματα», Άγρα, Αθήνα 2009.