Ω ΔΙΑΝΟΙΑ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΙ

MICHELANGELO BUONARROTI (1475-1564)

Ω ΔΙΑΝΟΙΑ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΙ

Ω διάνοια ευγενική που φαίνεται να καθρεφτίζει

το αγνό σου πνεύμα, το όμορφο και αγαπητό, ποιά φύση

μπορεί… ποιός ουρανός μπορεί να μας φιλοτεχνήσει

μοναδικό έργο που των άλλων τα έργα εξευτελίζει;

Χαριτωμένη ω διάνοια, όπου ο καθένας μας ελπίζει

να βρει (όπως, άλλωστε, η όψη σου μας τό ’χει μαρτυρήσει)

οίκτο, έρωτα και σπλάχνος (: ό,τι πιο ακριβό στη ζήση) –

σ’ εσέ το κάλλος όλα, και ενωμένα, σ’ τα δωρίζει!

Μ’ αιχμαλωτίζει ο έρως, το δε κάλλος σου με δένει·

το σπλάχνος και ο οίκτος, που ’χουν βλέμματα γλυκά, να πάρω

ανάσα ελπίδας στην καρδιά μού δίνουν, και στη σκέψη.

Ποιός νόμος, ποια κυβέρνηση στον κόσμο προλαβαίνει;…

ποιά βία, ποιά ισχύς θε να εμπόδιζε, αχ, τον μαύρο χάρο

τέτοιο ωραίο έργο και καλό απ’ το να το καταστρέψει;

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

********************

SPIRTO BEN NATO, IN CU’ SI SPECCHIA E VEDE

Spirto ben nato, in cu’ si specchia e vede
nelle tuo belle membra oneste e care
quante natura e ’l ciel tra no’ può fare,
quand’a null’altra suo bell’opra cede:

spirto leggiadro, in cui si spera e crede
dentro, come di fuor nel viso appare,
amor, pietà, mercé, cose sì rare,
che ma’ furn’in beltà con tanta fede:

l’amor mi prende e la beltà mi lega;
la pietà, la mercé con dolci sguardi
ferma speranz’ al cor par che ne doni.

Qual uso o qual governo al mondo niega,
qual crudeltà per tempo o qual più tardi,
c’a sì bell’opra morte non perdoni?