ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΛΑΔΙΒΟΣΤΟΚ
Θερμοκρασία 60 υπό το μηδέν
και το εισιτήριο προς το Bλαδιβοστόκ στην τσέπη.
Kι' απόξω, εξισωμένη με το άπειρον
η παγωμένη στέππη.
Δεν είμαι μόνος. Ένας άνθρωπος παράξενος αντίκρυ μου
μου εξάπτει το ενδιαφέρον σε σημείον μέγα.
Kι' ενόσω τού ’χα δώσει σημασίαν "ά λ φ α" στην αρχή,
τώρα, δεν ξέρω πώς, λαμβάνει σημασίαν "ω μ έ γ α".
Kαι το εισιτήριο προς το Bλαδιβοστόκ στην τσέπη μου.
A! Tο Bλαδιβοστόκ! Ω! ας ήτανε ποτέ να μην υπήρχεν εδώ κάτω.
Kι' όμως, είν' ο σκοπός του ταξιδιού μου αλλοίμονο,
το τέρμα… που δεν έχει παρακάτω.
Kι' όμως, το νοσταλγούσα κάποτες το τέρμ' αυτό.
Mα τώρα… Tώρα τίποτα. Mονάχα η παγωμένη γύρω στέππη,
κι' ο αμίλητος κι' ακίνητος συνταξιδιώτης μου
που, σαν μετουσιωμένο σύμβολο, με βλέπει.
Kι' όσο και πάει… σιμώνει το Bλαδιβοστόκ.
Kαι τότε… τι θα γίνει; Θα ξαναγυρίσω πάλε;
Δεν το πιστεύω. Mα θαρρώ της φάρσας ή του δράματος
πως πλησιάζει οσονούπω το "φ ι ν ά λ ε".
Ωραίο πιστόλι ετούτο μα την πίστη μου
κι' είν' εντελώς καινούργιο και γεμάτο.
Kι' όπου και νά ’ναι θα φανή και το Bλαδιβοστόκ,
το τ έ ρ μ α… που δεν έχει π α ρ α κ ά τ ω.
Aπό τις Αγριόχηνες. Ποιήματα Άπαντα, Aθήνα 1972
Το ποίημα αυτό, και κυρίως η τελευταία στροφή, έφερε στο νου μου (συνειρμικά πάντα) το "Μαχαίρι" του Καββαδία και κυρίως, πάλι, την τελευταία στροφή του:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
-Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...
Έχω την εντύπωση ότι στην ουσία περιγράφεται η ίδια κατάσταση, για την οποία θα χρησιμοποιηθεί διαφορετικό μέσο.
Αξιοπρόσεχτο είναι το πόσο περίτεχνα και στις δύο περιπτώσεις υπονοείται και περιγράφεται η συγκεκριμένη κατάσταση και πώς δημιουργείται ένα σύννεφο μυστηρίου γύρω απ' αυτήν, αλλά και τις ίδιες τις δημιουργίες.
Χαιρετισμούς!
Έλενα, σε ευχαριστώ που εμπλουτίζεις την ύλη του Αλωνακιού με ποιήσεις μεγαλειώδεις, όπως ετούτη του Κόλια. Καθετί που "κομμεντάρεις" είναι ευπρόσδεκτο. Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Κόλια??! Νόμιζα ότι τους στίχους τους έγραψε ο Καββαδίας και τη μουσική ο (μόνο στο όνομα, γιατί κατά τα άλλα μεγάλος)Μικρούτσικος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλενα, Έλενα! Τον Καββαδία οι φίλοι του τον φώναζαν "Κόλια" - εκ του "Νικόλαος" > "Νικόλιας" > "Κόλιας". Είδες, από τον παλιό σου δάσκαλο όλο και κάτι μαθαίνεις! Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ. Κεντρωτής
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάστηκα ότι για να πείτε αυτό το όνομα όλο και κάτι παραπάνω ξέρετε, αλλά, καθώς η προσπάθεια να συνδυάσω το "Νίκος" με το "Καββαδίας" δεν απέδωσε, προτίμησα να ρωτήσω.
Ότι συνεχώς μαθαίνω απ' το δάσκαλό μου είναι το μόνο σίγουρο και με χαροποιεί πολύ! Έτσι έμαθα από 'δω (όπως έχω γράψει ήδη σε άλλο σχόλιο)και τον Χάλας, του οποίου η ποίηση μου αρέσει πολύ. Επι τη ευκαιρία, αν έχετε κι άλλες μεταφράσεις του, θα χαιρόμουν πολύ να μου τις στείλετε. Το τερπνόν, βλέπετε, μετά του ωφελίμου..
Έλενα, θα σου στείλω σε φωτοτυπία ποίηματα του Χάλας στα γερμανικά. Σε λίγο καιρό, όμως. Δεν θα το ξεχάσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο, συνεκίνησε κι εμέ, παραδοσιακό εχθρό της ποίησης.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΤΟΥΚΙΘΕΜΠΛΟΜ: Δεν με λες, καρντάση; Ξέρεις γερμανικά να σου στείλω κι ελόγου μου "ένα ντουπλικάτο ευγαρμένο από το αουτέντικο"; (Δ.Κ. Βυζάντιος, "Βαβυλωνία": μιλάει ο Αστυνόμος, τον οποίον ο Ανατολίτης αποκαλεί "κυρ-Αστρονόμο").
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα κάποτε δυο χρόνια γερμανικά, δεν νομίζω πως θα μπορέσω να βγάλω νόημα...
ΑπάντησηΔιαγραφή