ΠΟΝΟΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΧΑΦΙΖ

(14ος αιώνας)

ΠΟΝΟΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ω βασιλιά της ομορφιάς, έλεος ζητάω στης μοναξιάς τον πόνο.

Να ξανάρθεις είναι καιρός. Χωρίς εσένα η καρδιά μου πεθαίνει.

Τα λουλούδια στον κήπο δε θά ’χουν πάντα τη φρεσκάδα.

Τους αδύνατους λυπήσου, όσο η ομορφιά σου μένει.

Παράπονο για τα μαλλιά της έκανα στο ζέφυρο χτες τη νύχτα.

«Έχεις δίκιο, μου είπε, άφησε τις σκέψεις τις κακές.

Εκατό πρωινοί ζέφυροι, τρελά χορεύουν στα μαλλιά του».

Έτσι είναι αυτή που αγαπώ. Χωρίς ελπίδα, καρδιά μου, μην κλαις.

Το κρασί, το τριαντάφυλλο, το γρασίδι,

χάνουν όλα το χρώμα τους, όταν δεν είσαι συ.

Έλα με το περπάτημά σου το γεμάτο χάρη

λάμψη ο κήπος χαρούμενη μεμιάς να ξαναπάρει.

Τα βάσανά μου για σένα φαρμακώνουν τη ζωή μου.

Στην ερημιά μου η θύμησή σου σύντροφος ο πιο γλυκός.

Ματώνει από την τόση θλίψη η φτωχή καρδιά μου.

Κέρνα κρασί! Η κούπα μου θα λύσει το πρόβλημά μου.

Μετάφραση: Ι. Βασιλείου.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέα Εστία», τ. 91, τχ. 1079, 15 Ιουνίου 1972 (Αφιέρωμα στην Περσία), σελ. 869.