ENRIQUE GÓMEZ-CORREA
Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ
Αυτή η μοναδική φωνή ράισε σ’ έναν τοίχο
Αυτή που έχει κατεβεί με τα καλά νερά
Με συγκεκριμένα χέρια με συγκεκριμένα ουράνια
Η ίδια θύμηση που αναλώθηκε απ’ τα όνειρα
Μην ακούτε το βεγγαλικό μας δέντρο
Δεν έχουν τα μάτια μας
Τη βία των σιντριβανιών το μεσονύχτι
Δεν πέρασαν ο κύκνοι οι φρουροί των ονείρων
Των ονείρων εκείνων που μεταμορφώνουνε τις αναμνήσεις
Που χωρίζουν το φως στην επικράτεια κάποιου χασομέρη αγγέλου
Που όλων μα όλων των προγόνων θα χάσει τη μνήμη
Αυτή η σιωπή αυτή η απολησμονημένη σιωπή
Αυτή που γεννάει τόσους και τόσου κατακλυσμούς
Αυτή η σιωπή που γεννάει την τόση σιωπή
Το παράθυρο πλάι στην άβυσσο
Το σπαθί που αιωρείται πάνω από τη θάλασσα
Το ίδιο που ψάχνει για ψάρι δίχως όνομα
Ή για τον έρωτα.
Πόσο θά ’θελα να διασκορπίσω τις λειχήνες σας
Σ’ έναν ανήκεστο ουρανό
Πόσο θά ’θελα ν’ αγγίξω ένα φτερό
Αυτό που θα καεί με το άγγιγμα ενός μαγνήτη ή ενός ιμάμη
Για να δω μες στους τόσο πολλούς φωσφορισμούς πού είναι το χέρι του.
Το νερό δεν αγγίζει τα μάτια
Ο δε καθρέφτης είναι των ουρανών η αμπούλα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου