ΤΟ ΝΕΡΟ

 

ALFREDO GANGOTENA

 

ΤΟ ΝΕΡΟ

 

Θαλασσοπόρε,

Του πλοίου εσύ αμυγδαλοκούκουτσο!

Με το βλέμμα στρυμωγμένο από τόσες γυαλάδες,

Από αμίαντο και ζωντανά παγόβουνα του πολικού αστέρα.

Το μεταλλικό τόξο ξεκινάει από τ’ αστρικά κλαδιά

Το λινάρι από τους καταρράκτες.

 Ο πάγος των κεφαλιών πάνω από τη σφαίρα

Απ’ όπου θ’ ακουστεί μι’ ανώνυμη φωνή!

 

Μπα, στη γέμισή του το φεγγάρι!

Η πολεμική έφοδος

που με απελευθερώνει από του αφρού την άβυσσο

Και απ’ τα κλουβιά τ’ ασημένια.

Η καμπάνα στάζει, ωχ!, μες στην κλεψύδρα:

Οι συλλαβές του άλλου εντός μου, εικονικές και εκρηκτικές.

Θήραμα ολικό από τα στόματα της ύδρας,

Ο δε αδερφός μου κυλάει κι αυτός προς το τέλμα του Άτλαντα.

Με το μοναδικό αντιμάμαλο από την μεθοριακή ακτή

Πόσο μακρινή είναι η αποκοτιά του κουρσάρου!

Απόλυτη και πομπώδης αβγαταίνει η πανίδα:
Οι  αγριότατες ορδές

Του Μέλστρομ!

Απ’ το κατάρτι πιάνομαι αγκαλιαστά που σκάει σαν μπουμπούκι!

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.