Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΜΟΪΣΕΣ!




JUAN CARLOS MOISÉS


ZORZALES EN LOS ÁRBOLES

Hay zorzales en los árboles.
Están menos ocupados en buscar
lombrices para alimentarse que en llamar
la atención de los que habitamos el vecindario.
Es posible que la llovizna de Santa Rosa
los haya puesto en vena para hacer
el contrapunto. Lo justo es decir que esas
voces con procedencia pero sin nombre
propio se encuentran a unos pocos metros
de distancia y que ignoramos si sólo
cantan para ellos, por placer, o el macho
para atraer a la hembra, o si también,
por algún motivo, cantan para nosotros,
o para otros que no pueden oír porque están
lejos y no saben, nunca sabrán, que alguien,
en algún lugar, canta para ellos.


Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΨΙΘΥΡΩΝ





ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΨΙΘΥΡΩΝ
ΜΕ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΙΖΟΝΑ
ΤΣΙΜΠΗΜΕΝΗ ΤΡΙΤΗ ΠΛΕΟΝ ΟΞΕΙΑ
Ή Η ΛΑΟΥΡΑ ΩΣ ΛΥΚΑΙΝΑ ΡΩΜΑΪΚΗ
        στον μαέστρο Νίκο Παπαδημητρίου

Ο Σούμπερτ στην Εβδόμη ξεκινάει μ’ ένα unisono
ανάμεσα όμποε και κλαρινέτο, μα είναι εκείνος
(: ο Σούμπερτ!) και όχι το άμουσο τυχαίο πρώτο κτήνος
που καταβαραθρώνει των Μουσών τ’ αφτιά στον πόνο.

Εδώ η ολική τους διαφωνία ανοίγεται σαν ρόδο
και μέσω εγχόρδων λύνεται, για νά ’βγει συμφωνία:
στις κυματομορφές τους δεν συγκρούονται εν προόδω
τετράγωνα με τρίγωνα – παράγεται αρμονία!
  Η νότα η άορατη του κοντραμπάσου φως ηλίου
περιδιαθλά ως η πέμπτη αρμονική τής θεμελίου,

και γίνεται του λύκου η τρίτη, κάτι που ’ν’ το ίδιο
με πέμπτη υποφώσκουσα: αν στο κόρνο ντο σφαδάζει,
φα κάτω καταφάσκει. Τρύπα μαύρη, ω, πώς φαντάζει υ-
φαρμονική!... ή σαν αόρατο του Χίγκινς σωματίδιο!

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΑ




ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ


ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Ρίμα το κρίμα με τον θυμό
δεν κάνει· σφιχτό στεφάνι
σ’ άδειο λαιμό. Κι ένας πνιγμός
να κρέμεται απ’ το ταβάνι.

Η εσπέρα, πέρα στα βροχερά
λαγοκοιμάται· δε θυμάται
ποιός είν’ εδώ. Κλαίει γοερά
και μια παντιέρα συλλογάται.

Μα εγώ αγαπάω τα σκοτάδια
ψαχουλευτά να δραπετεύω
απ’ τα σημάδια και να γιατρεύω
απελπισίες παροδικές να ημερεύω
με λέξεις χάδια.

Μικρό σπουργίτι, παιδί ισοβίτη
αναστενάζει και χειμωνιάζει
σε μια βραδιά. Σαν του αστρίτη
το σφυγμό που σε χλευάζει.

Μια πεταλούδα κόρη Ιούδα
αχ πως χορεύει· σα να γυρεύει
ένα φιλί. Με ροζ βερμούδα
και λάγνα γέλια, φως παζαρεύει.

Κι εσύ μισείς τ’ αεροδρόμια
Σ’ αναμονές αποκοιμιέσαι
και πεζοδρόμια. Κι αναρωτιέσαι
ποιες τροχιές σ’ έχουν ξεχάσει
σ’ ονειροδρόμια.



Από το βιβλίο: Στέλλα Γεωργιάδου, «Αμφίβια εγώ», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015, σελ. 53.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ




WOLF BIERMANN


Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Η γλώσσα η γερμανική είναι πιο πνευματική.
Τα προβλήματα των Γερμανών είναι πνευματικότερα.
Η φιλοσοφία ήταν το σβέλτο κουτσό ποδάρι του λαού μας.
Η φιλοσοφία θα μας μάθει να πετάμε.

Γερμανοί! Οι τύψεις συνειδήσεως
σπρώχνοιυν τους φιλοσόφους σας στα εργοστάσια –
εκεί τους μπαίνει η καπνιά στα πνευμόνια.
Κι αν τους τσακίσει το σφυρί το δεξί τους χέρι,
μαθαίνουν γρήγορα να γράφουν με τ’ αριστερό.
Κι αν τους λυώσει και το αριστερό η φρέζα,
γράφουν με το στόμα τους.

Η θεωρία –έπαινος και ψόγος–
μένει γυμνή και ντροπιασμένη
στα κράσπεδα του έθνους
με τσακισμένα χέρια
γεροντοκόρη και όμορφη.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.



Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΟ




ΑΡΙΣΤΕΑ ΠΑΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ


ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΟ

Παραθυρόφυλλα ανοιχτά
κανένα όμως παράθυρο
στο βάθος.
Κοιμήθηκαν πολύ βαριά
τα σύντομα όνειρά μου
και ξύπνησαν γιγάντιες
Άρπυιες εφιάλτες.

Εκεί στο αόρατο κενό
μου γνέφουν να παραιτηθώ.
Μα εγώ θα βρω την
   έξοδο.
Κι όχι, δεν θά ’μαι
μοναχή. Θ’ ακούω τη
   φωνή μου.

Σωστά σε ηχογράφησαν ηχώ
της σιωπής μου.


Από το βιβλίο: Αριστέα Παπαλεξάνδρου, «Μας προισποερνά», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2015, σελ. 34.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ




Τ. Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ


ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Μέρα, πο ναμένει νθρωπος μηνύματα,
εναι λη π βαρς μολύβι κανωμένη.
Ψιλοβρέχει, δίχως ν δείχνει πς θ πάψει ποτέ,
ψιλοβρέχει βροχ μ διαλυμένη τν αωνιότητα.
Μπροστ του πλώνεται θάλασσα μ κάποια ταραχήν,
χι μεγάλη. Τ’ ντίκρυ βουν ντελς κρυφτκαν στν καταχνιά!
Κάθεται στ παράθυρο τ κάπως παγερό. Στρέφεται λος
ν' τενίζει πρς κε, πόθε τ περιμένει. Τν θαρρες,
τν φθινοπωρινν τοτον νθρωπο, πς τ’ γναντεύει
νάρχονται, σν καράβι, π' τ πέλαγο, σν πέρασμα
πολλν πουλιν. Πουλιν ναρίθμητων, σύννεφο μς στ σύννεφο,
τοτο τ ταξιδιωτικό, μ προορισμό του ν τ φέρει.

Φέτος, τί πρόωρα πούρθεν χειμώνας στ νησί.

νύχτα, πο προηγεται π τ Μέρα τν Μηνυμάτων
εναι πολ πι γρια, μονότονη πελπιστικά.
Τν γριεύουν τ σκοτάδια. Κι' πειτα, δν χει
ριμάσει ντς τς ψυχς κριβς δέα το τ θαρθε.
ρημία κι’ γκατάλειψη θεριεύουν· δν παλύνει
τίποτε τν σκέψη, παρ' ναδρομς σ περασμένα
φθινόπωρα, σ περασμένες ναπολήσεις. λλ τ Πρωί,
δν εναι τ διο, τ Πρωί. Ξημερώνει καί, να μν
δν εναι λιος ν’ νατείλει Φς, ν θερμάνει τ νέκρα τούτη,
λλ' νατέλλει, γέννημα το πλο νερόχιονου, βουν
καταπράσινο, μι Βεβαιότητα, πο που κα νάναι, θάρθουν
Μηνύματα πολλ κι’ ραα, συνθεμένα σν Χρησμο
το Μέλλοντος π μακριά, λο χαρ κα θέρμη.
Κα τούτη Πίστη σώνει κα σ ζωογονε.
σχετα ν ρθουν δν ρθουν, φθάνει πο πλασθκαν.


Από το βιβλίο: Τ. Κ. Παπατσώνης, «’Εκλογή Α’, Εκλογή Β΄», Ίκαρος, Αθήνα 1988, σελ. 200.