Bion y Lucina, émulos en fervoroso alarde,
permútanse fragantes uvas, de boca a boca;
y cuando Bion ladino la ebria fruta emboca
finge para que el juego lánguido se retarde...
Luego ante el oportuno carillón de la tarde,
que en sus almas, perdidas inocencias evoca,
como una corza tímida tiembla el amor cobarde,
y una paz de los cielos el instinto sofoca...
Después de un tiempo inerte de silencioso arrimo,
en que los dos ensayan la insinuación de un mimo,
ella lo invade todo con un suspiro blando;
¡Y él, que como una esencia gusta el sabroso fuego,
raya un beso delgado sobre su nuca, y ciego
en divinos transportes la disfruta soñando!
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Federica Ridolfi.
Echappées sur la mer Chutes d’eau Arbres chevelus moussus Lourdes feuilles caoutchoutées luisantes Un vernis de soleil Une chaleur bien astiquée Reluisance Je n’écoute plus la conversation animée de mes amis qui se partagent les nouvelles que j’ai apportées de Paris Des deux côtés du train toute proche ou alors de l’autre côté de la vallée lointaine La forêt est là et me regarde et m’inquiète et m’attire comme le masque d’une momie Je regarde Pas l’ombre d’un œil
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Te criaste entre malevos,
malandrines y matones,
entre gente de avería
desarrollaste tu acción;
por tu estampa, en el suburbio
florecieron los balcones,
y lograste la conquista
de sensibles corazones
con tu prestigio sentado
de buen mozo y de varón.
Mezcla rara de magnate
nacido en el sabalaje,
vos sos la calle Florida
que se vino al arrabal.
¡Compadrito de mi esquina,
que sólo cambió de traje!
pienso, siempre que te veo
tirándote a personaje,
que sos mixto jaulero
con berretín de zorzal.
Malandrín de la carpeta,
te timbeaste de un biabazo
el caudal con que tu vieja
pudo vivir todo un mes,
impasible ante las fichas,
en las noches de escolaso
o en el circo de Palermo,
cuando a taco y a lonjazo
te perdés por un pescuezo
la moneda que tenés.
Y es por eso que asentaste
tu cartel de indiferente,
insensible a los halagos
de la vida y al sufrir;
se murió tu pobre madre,
y en el mármol de tu frente
ni una sombra, ni una arruga
que deschavara, elocuente,
que tu vieja no fue un perro,
y que vos sabés sentir...
Pero al fin todo se acaba
en esta vida rastrera
y se arruga el más derecho
si lo tiran a doblar;
vos, que sos más estirado
que tejido de fiambrera,
Dios no quiera que te cache
la mala vida fulera,
que si no, como un alambre,
te voy a ver arrollar.
Μουσική: Enrique Maciel. Στίχοι: Celedonio Flores. Τάνγκο του 1927.
Σκέπτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά σε ένα σχολείο σε ένα μικρό χωριό στο Νίγηρα, που έχουν δάσκαλο μόνο δύο ώρες την ημέρα, και μοιράζονται τρία από αυτά την ίδια καρέκλα και είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν γράμματα. Τους έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Πιστεύω ότι αυτοί χρειάζονται ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα.
Κάθε χρόνο αναφύεται και από ένα τουλάχιστον πρόβλημα. Φέτος έχουμε (πάλι) "κατορθώματα" στη Φυσική. Θαυμάστε την ομολογία της ανικανότητας των "ειδικών" να βάλουν (επί τέλους μια φορά) ένα "κανονικό" θέμα!
Η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων απέστειλε Οδηγία στα Βαθμολογικά Κέντρα για τη βαθμολόγηση στο μάθημα της Φυσικής.
Στο
Γ4 ερώτημα παρατηρήθηκε ότι είναι ελλιπής η διατύπωσή του.
Συγκεκριμένα, δεν προσδιορίζεται ότι η ζητούμενη γωνία αναφέρεται στο
πρώτο μέγιστο της κινητικής ενέργειας. Κατόπιν τούτου, το ερώτημα Γ4
ακυρώνεται και οι αντίστοιχες μονάδες ανακατανέμονται στα υπόλοιπα
ερωτήματα Γ1, Γ2 και Γ3 του θέματος.
Σημειώνεται ότι,
όσον αφορά τη γραπτή εξέταση του μαθήματος της Φυσικής, η βαθμολόγηση
δεν έχει ακόμη αρχίσει ενώ για τους έχοντες ήδη εξεταστεί προφορικά
(υποψήφιοι με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες) στο μάθημα,
ισχύει η ίδια ρύθμιση.
La luna se puede tomar a cucharadas
o como una cápsula cada dos horas.
Es buena como hipnótico y sedante
y también alivia
a los que se han intoxicado de filosofía.
Un pedazo de luna en el bolsillo
es mejor amuleto que la pata de conejo:
sirve para encontrar a quien se ama,
para ser rico sin que lo sepa nadie
y para alejar a los médicos y las clínicas.
Se puede dar de postre a los niños
cuando no se han dormido,
y unas gotas de luna en los ojos de los ancianos
ayudan a bien morir.
Pon una hoja tierna de la luna
debajo de tu almohada
y mirarás lo que quieras ver.
Lleva siempre un frasquito del aire de la luna
para cuando te ahogues,
y dale la llave de la luna
a los presos y a los desencantados.
Para los condenados a muerte
y para los condenados a vida
no hay mejor estimulante que la luna
en dosis precisas y controladas.
Μέσ’ απ’ τη θάλασσα που βγήκες πάλι μπαίνεις τώρα.
Τα χείλη μου κοιμούνται πλάι-πλάι με τ’ άρωμά σου.
Θα πιώ τα φύκια σου, κι απ’ τη χλωρίδα την αψιά σου
θ’ αρμέξω τις δροσιές: τα πόσιμα καυτά σου δώρα.
Με μένα δεν αργεί ποτέ της τής αυγής η ώρα·
τη βρίσκω πάντα ή καρφωμένη στην ψηλή θωριά σου
ή να γλιστρά σε διάδρομους γλυκούς μες στην κοιλιά σου:
στην άβυσσον εκείνη που με τρώει, τη σαρκοβόρα.
Από τη θάλασσα είσαι ήδη εδώ: άνθος πεταγμένο,
αστέρι που ’πεσε στη γης, κι εγώ με αφρούς το ραίνω
σπερματικούς, που φανερώνουν τον δικό μου μόχθο.
Τινάξου, ξάπλωσε, τεντώσου, σήκω ολόρθη κι έλα
να μπεις ολόκληρη στον λάρυγγά μου, υγρή κοπέλλα,
κι ανάλαβέ με δια παντός στων ουρανών τον όχθο.
No soy yo quien te engendra. Son los muertos.
Son mi padre, su padre y sus mayores;
son los que un largo dédalo de amores
trazaron desde Adán y los desiertos
de Caín y de Abel, en una aurora
tan antigua que ya es mitología,
y llegan, sangre y médula, a este día
del porvenir, en que te engendro ahora.
Siento su multitud. Somos nosotros
y, entre nosotros, tú y los venideros
hijos que has de engendrar. Los postrimeros
y los del rojo Adán. Soy esos otros,
también. La eternidad está en las cosas
del tiempo, que son formas presurosas.
Το φεγγάρι πηγαίνει μέσ’ απ’ τα νερά.
Τί γαλήνιος, αχ, που ’ν’ ο ουρανός ψηλά επάνω!
Σιγά πάει! Τί σιγά που όλο πάει, και θερίζει
την τρεμούλα τη γριά του μικρού ποταμιού –
και πώς ένα κλαράκι μικρούλι, αγοράκι,
πώς γελιέται και το περνά για καθρεφτάκι!
Γεννήθη, γκριζωπή, η σελήνη, και ο Μπετόβεν εθρηνούσε,
στου πάλλευκου χεριού της το άγγιγμα, στο κλειδοκύμβαλό της…
Στη σάλα μέσα την αφώτιστη, τα πλήκτρα ενώ χτυπούσε,
κι απ’ το φεγγάρι μαύρη, πι’ όμορφη είταν τρεις φορές η Ωραιότης.
Κρατούσαμε κι οι δυό μας τ’ άνθη της καρδιάς αφημαγμένα·
κι αν κλαίγαμε, κανείς εκεί δεν είτανε να δει τη βλάβη…
Η κάθε νότα, του έρωτα πληγή για ’κείνη και για ’μένα…
–Το πιάνο μόνο επάσχιζε γλυκά τους δυό να καταλάβει–
Απ’ τ’ ανοιχτό μπαλκόνι, τ’ άστρα τα θολά καθώς κοιτούσα,
αοράτων κόσμων άνεμος εχίμιξε, άνεμος της θλίψης…
Για πράγματα ρωτούσ’ εκείνη να της πω που εγώ αγνοούσα·
της έλεγα για πράγματα που δεν μπορείς ν’ ανακαλύψεις…
Με την ριπή του ανέμου στα μαλλιά
Της γυναικός που στροβιλίζεται μέσ’ στο σαλόνι
Και παίρνει την ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
Που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ’ όνομά της
Και με τους άνδρες που σηκώνουν
Όρθιο το χέρι τους στον ουρανό
Μέσ’ στην εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
Στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
Τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας.
Από την ποιητική συλλογή «Ενδοχώρα» (1934-1937). Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «Ενδοχώρα», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1980, σελ. 24.
DOMENICO CIMAROSA:
IO VOGLIO NAPOLI CON VOI VENIRE
"Io voglio a Napoli con voi venire;
qualche parola già la so dire.
Napolitana vo' farmi affè.
"Gioiello caro, mme
faje sperì; / fato
d'ammore, mme faje morì. Ninno mio bello, caro giojello, / aje da
sta sempe vicino a mme."
Πράξη II, σκηνή XI από την
όπερα L’ITALIANAINLONDRA παίζει η Orchestra Sinfonica di Piacenza Διευθύνει ο Carlo Rizzi
Registrazione effetuata al Teatro Chiabrera de Savona il 14 Ottobre 1986.
Pures pluies, femmes attendues,
La face que vous essuyez,
De verre voué aux tourments,
Est la face du révolté;
L’autre, la vitre de l’heureux,
Frissone devant le feu de bois.
Je vous aime mystères jumeaux,
Je touche à chacun de vous;
J’ai mal et je suis léger.
Τα παιδιά που κοιμήθηκαν ξέγνοιαστα
ελευθέρωσαν από τις λέξεις του το ποίημα
έτσι κυκλοφορείς όπως ανάμεσα
σε δυο φορές κάνοντας έρωτα
ήχοι στο πάτωμα από φτερά ξιπόλητα
και αφή των σεντονιών ανεκτίμητη
σώμα βρεγμένο δροσερό πηλό
ίσκος του φύλλου σε μικρά σαλιγκαράκια.
Έτσι μην έχοντας το ποίημα έχω εσένα
σ'αυτή την ευτυχία από φως ακάθεκτο
σε τοίχο ενός μεσημεριού του θέρους
σαν μισοδιαβασμένο κάτι του Ελυάρ
που με πιέζει να σου δώσω όνομα
ενώ κάποια φωνή από όνειρο μου λέει:
Μη βάζεις μες στο ποίημα μακρινούς προορισμούς
λεφτά δεν έχει ο κόσμος για τόση ματαιότητα.
Όπως βλέπεις εις την λίμνην την εικόνα σου πιστήν,
άνω ταύτης όσω είσαι·
άμα δε αναχωρήσης, έπαυσες να ζωγραφήσαι,
και η λίμνη διαγράφει την εικόνα σου αυτήν.
Ούτω και ενόσω μένης εις την φίλην σου εμπρός,
σ' εικονίζει, αγαπάσαι·
φεύγεις; αι στιγμαί εκείναι θα διαγραφώσι πάσαι,
και θα έλθουν πάλιν άλλοι να κατοπτρισθούν λαμπρώς.
Εις τον άνεμον μη λέγε τα δεινά σου·
δεν σ' ακούει.
Εις την άμμον μη χαράσσης τ' όνομά σου·
θα χαθή.
Όστις κρούει την ψυχήν την γυναικείαν,
μάτην κρούει·
ό,τ' εις γυναικός χαράξης την καρδίαν θα σβεσθή.
Από το βιβλίο: "Λύρα,Ανθολογία της νεωτέρας ελληνικής ποιήσεως", υπό Ιωάννου Πολέμη, Εν Αθήναις, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία 1910, σελ. 160-161.
Viento que vino del sur,
fue su ardor de muchacha,
polen moreno en la piel,
y en su voz la fragancia.
Trajo el aroma feliz,
de la flor de su patio,
ganas de verse y vivir,
develaban sus manos.
Se que un poeta la amó,
y la puso en su canto,
y que su canto lloró,
cuando la vio partir,
de Buenos Aires morena,
ojos de llanto y milagro,
fragua de besos que entregan,
sus labios quemando.
Cuando regresa hacia el sur,
ni los besos le alcanzan,
relampaguea de amor,
y el adiós la desangra,
hay que robarla del sur,
y a la vida llevarla,
darle a la noche la luz,
de su risa robada.
Se que un poeta tembló,
cuando pudo encontrarla,
Ella a sus brazos volvió,
por caminos del sur,
de Buenos Aires morena,
hay que robarla cantando,
pájaros ebrios y estrellas la vienen llamando,
y las cigarras del viento le cuelgan su canto.
Yo te entregué mi sangre, mis sonidos,
mis manos, mi cabeza,
y lo que es más, mi soledad, la gran señora,
como un día de mayo dulcísimo de otoño,
y lo que es más aún, todo mi olvido
para que lo deshagas y dures en la noche,
en la tormenta, en la desgracia,
y más aún, te di mi muerte,
veré subir tu rostro entre el oleaje de las sombras,
y aún no puedo abarcarte, sigues creciendo
como un fuego,
y me destruyes, me construyes, eres oscura como la luz.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Lydie Pages.
για το βραβείο «Περιοδικό “Πόρφυρας” ‒ Γιώργος Ν. Κάρτερ»
***
Το περιοδικό «Πόρφυρας» προκηρύσσει τον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό
Διαγωνισμό ανέκδοτης ποιητικής συλλογής. Επιτρέπεται η συμμετοχή Ελληνίδων και
Ελλήνων, ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμματικών γνώσεων, επαγγελματικών ασχολιών
κ.λπ., είτε κατοικούν στην Ελλάδα και Κύπρο είτε διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά
στο εξωτερικό, εφόσον έχουν την ελληνική ή κυπριακή υπηκοότητα. Αποκλείονται τα
μέλη της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού.
Οι ποιητικές συλλογές που θα σταλούν για
τον διαγωνισμό πρέπει:
1) Να μην έχουν εκδοθεί, να μην έχουν δημοσιευθεί μεμονωμένα ποιήματα της
συλλογής, ούτε να έχουν αναρτηθεί εν όλω ή κάποια από τα ποιήματα αυτά στο
διαδίκτυο, ούτε να είναι εν αναμονή αποτελεσμάτων από άλλο διαγωνισμό.
2) Να είναι πληκτρολογημένες και
εκτυπωμένες ανά φύλλο, σε τρία αντίτυπα κάθε συλλογή.
3) Να είναι τουλάχιστον 24 ωφέλιμες σελίδες. Αν ή έκταση κάποιου ή κάποιων
ποιημάτων είναι μεγαλύτερη από μία σελίδα, ισχύει και πάλι η έκταση των
τουλάχιστον 24 ωφέλιμων σελίδων. Ως σελίδα υπολογίζεται η σελίδα Α4,
γραμματοσειρά 12 στιγμών.
4) Θα βραβευθεί μία συλλογή με χρηματικό
βραβείο 2.000 € (χορηγία του ποιητή Γιώργου Ν. Κάρτερ).
5) Οι συλλογές να στέλνονται με ψευδώνυμο,
μαζί σ’ ένα φάκελο. Στο άνω μέρος όλων των σελίδων και των αντιτύπων της
συλλογής να αναγράφεται το ψευδώνυμο, πληκτρολογημένο με τα ίδια στοιχεία των
ποιημάτων. Σε δεύτερο μικρότερο αδιαφανή κλειστό φάκελο, που θα πρέπει να
συνοδεύει τις συλλογές μέσα στον αρχικό φάκελο, ο υποψήφιος εξωτερικά θα
αναγράφει το ψευδώνυμό του, μόνο αυτό, και μέσα τα πραγματικά του στοιχεία
(όνομα, επίθετο, διεύθυνση, τηλέφωνα και e mail, αν υπάρχει). Οι δεύτεροι αυτοί
μικρότεροι φάκελοι δεν θα παραδοθούν στην κριτική επιτροπή αλλά θα φυλαχθούν
στο αρχείο του περιοδικού. Ένας και μοναδικός φάκελος απ’ αυτούς θα ανοιχθεί
από τον «Πόρφυρα» μόνο σε περίπτωση βράβευσης της αντίστοιχης συλλογής. Πέραν
του μικρότερου φακέλου που θα ανοιχθεί, οι υπόλοιποι μικροί φάκελοι με τα
ονόματα θα καταστραφούν χωρίς ν’ ανοίξουν, με σύνταξη πρακτικού καταστροφής από
την εκδοτική ομάδα του «Πόρφυρα».
6) Τα έργα θα κριθούν από 3/μελή κριτική
επιτροπή συγγραφέων εγνωσμένου κύρους, οι οποίοι θα παραλάβουν μόνο τις
συλλογές. Τα ονόματα των κριτών θα ανακοινωθούν με τη δημοσιοποίηση του
αποτελέσματος.
7) Οι υποψήφιοι / υποψήφιες μπορούν να
αποστείλουν τα έργα τους έως την 31η Δεκεμβρίου 2012 στη διεύθυνση:
Περιοδικό «Πόρφυρας», Τ.Θ. 206, 49100 Κέρκυρα, με απλή (όχι συστημένη)
επιστολή, χωρίς αναγραφή ονόματος αποστολέα. Οι ημερομηνίες της αποστολής θα
εξακριβώνονται από τις σφραγίδες των ΕΛ.ΤΑ. Δεν θα γίνονται επιβεβαιώσεις της
παραλαβής των φακέλων, αφού δεν θα έχουμε στη διάθεσή μας τα πραγματικά στοιχεία.
8) Η μη τήρηση έστω και ενός από τους παραπάνω όρους του διαγωνισμού
συνεπάγεται τον αποκλεισμό του υποψηφίου.
9) Η απονομή του βραβείου θα γίνει σε επίσημη τελετή κατά το πρώτο εξάμηνο του
2013 στην αίθουσα εκδηλώσεων της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών (Μουσείο Σολωμού
– Κέρκυρα). Η συγκεκριμένη ημερομηνία θα ανακοινωθεί και θα δημοσιοποιηθεί
εγκαίρως.
Περισσότερες
πληροφορίες στο τηλέφωνο 6945 074944 (Δημ. Κονιδάρης, μετά την 11η
πρωινή κάθε μέρα) και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: dimkonidaris@yahoo.gr
Me llegabas en la brisa y en la espuma,
tú, la perdida para siempre...
Tú, la que ennoblecías el sabor del recuerdo,
que ahora llegas más casta y más ausente...
Me llegas en el viento que huele a lejanía,
me llegas en la sal que sabe a muerte,
tú, sombra arrinconada en un silencio;
tú, la perdida para siempre...
Ya no sé por qué sordo camino de la ausencia
bajo que estrellas moribundas vienes,
con los pies inseguros llenos de polvo y de rocío,
tú, la perdida para siempre...
Kotara da nam światło zielone jak woda.
Smuga słońca nam powie, że jest nieskończoność,
Spokojnego odblasku twardawa łagoda
Spłynie na twoje ciało jak jasna zieloność.
Na sinym aksamicie będziesz jak morela,
Wyłuskana z szat wszelkich, spokojnie okrągła.
Przyłożę do twych piersi gestem menestrela Rękę,
a pierś twa zadrży jak struna pociągła.
Gdy palcem znajdę ust twych jedwabną oponę,
Gołębie złotych blasków przelecą sufitem
I roztopią się w oknie - pachnącym błękitem.
Zielenią zadumaną i żółcią karmione.
Wreszcie na bladych okien wodniste zasłony
Upadnie siny wieczór w czarną noc zmieniony.
El huracán desrraigó con crueldad
el rosal que planté en el jardín
de mi amor que cuidé con afán
y, al nacer una flor, la traición
le cortó sin piedad su raíz
y el rosal nunca más floreció.
Como al rosal mi ilusión la mató
un amor de mujer que mintió.
Cristo soy con mi cruz al andar,
compasión solo doy al pasar.
Vendaval que arrasó mi querer,
huracán transformao en mujer.
Fueron sus caricias
llenas de mal y traición,
labios que mintieron despiadados
y al besar su falsa boca
se me helaba el corazón.
Ilusión que se fue,
amor que mató.
Una mala mujer que lleva
el veneno escondido
en su negro corazón.
Te perdoné porque odiar yo no sé,
ni rencor para ti guardaré
sólo sé que su mal derrumbó
el Edén que hilvané con fervor,
luz de amor que jamás volverá
a alumbrar a mi fiel corazón.
Vago sin fe con mi cruz de dolor,
hoy vivir para mí es crueldad
juventud que le di sin dudar
y jugó sin piedad con mi amor.
Vendaval que arrasó mi querer,
huracán transformao en mujer.
Στα 100χρονα
του θανάτου του Μαβίλη —ποιητή, μεταφραστή, βουλευτή και
στρατιώτη— το “Με τα λόγια (γίνεται)” επιθυμεί να τιμήσει τον ποιητή Μαβίλη.
Και επειδή ο ποιητής Μαβίλης είναι ο διασημότερος και (ίσως) ο
καλύτερος Έλληνας 'σονεττογράφος', σκεφτήκαμε να τιμήσουμε το
σονέττο του Μαβίλη. Σας προσκαλούμε, λοιπόν, να (ξανα)μελετήσετε
καλά τον Μαβίλη, να (ξανα)διαβάσετε προσεκτικά όλα τα σονέττα του
—αν δεν σας είναι ήδη, κι αυτός κι εκείνα, επαρκώς οικεία— και να
γράψετε από ένα έως και τρία σονέττα που, από πλευράς μεν
στιχουργικής θα ακολουθούν πιστά τον τύπο σονέττου του Μαβίλη (με
τις όποιες μικρές παραλλαγές του), από πλευράς δε γλώσσας,
θέματος, 'τόνου', ύφους, και περιεχομένου γενικότερα, θα είναι
απολύτως ελεύθερα και ανοιχτά. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι
ο ίδιος ο Μαβίλης έγραψε, πέρα από την 'κλασική', πασίγνωστη
“Λήθη”, και το (προτελευταίο του ποίημα, σταλμένο σε φίλο, και
μηδέποτε εκδοθέν όσο ζούσε) ουλτραμοντέρνο “Φάληρο” – ένα σονέττο
που, θα λέγαμε, έρχεται απ' το μέλλον: από το δικό μας μέλλον. 1. Μπορείτε να γράψετε με τ' όνομά σας ή με ψευδώνυμο. 2. Στείλτε μας, αποκλειστικά μέσω ημαίηλ (κανένας άλλος τρόπος υποβολής δεν θα γίνει αποδεκτός) στην διεύθυνση panayotisioannidis@yahoo.gr, τα σονέττα σας (από ένα έως και τρία) μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2012, και...
3. ... εμείς (ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, ποιητής, η Παυλίνα Μάρβιν,
ποιήτρια, ο Γιάννης Πατίλης, ποιητής, εκδότης του περιοδικού
“Πλανόδιον”, και η Αλεξάνδρα Πλαστήρα, ποιήτρια – λάτρεις άπαντες
και σταθεροί αναγνώστες της ποίησης του Μαβίλη) θα επιλέξουμε τα
κατά την κρίση μας καλύτερα τα οποία και... 4. ... θα διαβαστούν
στην εορταστική, προς τιμήν του Μαβίλη, εκδήλωση τού “Με τα λόγια
(γίνεται)”, τον Δεκέμβριο του 2012. 5. Από κάθε υποβολή, μόνο ένα σονέττο —το μέγιστον— είναι δυνατόν να επιλεχθεί. 6. Η ανάγνωσή τους τον Δεκέμβριο, θα γίνει από τους ίδιους τους ποιητές/ποιήτριές τους, εφόσον το επιθυμούν. 7. Τα σονέττα αυτά θα δημοσιευθούν επίσης, μετά την εκδήλωση, στο περιοδικό “Πλανόδιον”. (Η πρόσκληση υπάρχει επίσης και εδώ: https://www.facebook.com/note.php?note_id=283483111742753)
Le long des peupliers je marche, le front nu.
Poitrine au vent, les yeux flagellés par la pluie.
Je m’avance hagard vers le but inconnu.
Le printemps a des fleurs dont le parfum m’ennuie.
L’été promet, l’automne offre ses fruits, d’aspects
Irritant : l’hiver blanc, même, est Sali de suie.
Que les corbeaux, trouant mon ventre de leurs becs,
Mangent mn foie, où sont tant de colères folles.
Que l’air et le soleil blanchissent mes os secs.
Et, surtout, que le vent emporte mes paroles !
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη
του ιστολογίου κ. Laetitis Milot.