ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ
Φεγγαράκι σιγανό
πλέει μέσ’ στον ουρανό,
σαν σκαφίδι φωτεινό.
Σαν κανδήλα κάθε βράδυ,
δίχως άναμμα και λάδι,
φέγγει μέσα στο σκοτάδι.
Ήθελα να το κρατώ,
σαν το τόπι μου κι αυτό
δώ κι εκεί να το πετώ,
μα ποτέ σωστό δε μένει!
Μιά τρανεύει, μιά μικραίνει,
δεν ηξεύρω τί παθαίνει!
Από το βιβλίο: Γεώργιος Βιζυηνός, «Παιδικαί ποιήσεις»,
Εισαγωγή Ανδρέας Α. Καρακίτσος, Εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 134.
Και μια από τις ρήσεις του φίλου σου Καπτάν Παναγή λέει
ΑπάντησηΔιαγραφήΦεγγάρι που γεμίζει τον Πουνέντη ατενίζει !
Σελήνη που φυραίνει στο Λεβάντε ειν’ στραμμένη !
Να είσαι καλά, καπετάνιε. Σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή