ΘΝΗΤΑ ΦΡΟΝΕΙΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΘΝΗΤΑ ΦΡΟΝΕΙΝ

(Ευριπίδης, «Βάκχαι», σττ. 386-396)

Γνωστά θα πούμε πράγματα – τα ξέρουν όλοι.

Σε στόματα αχαλίνωτα και σε αφροσύνη

παράνομη το τέλος δυστυχία δίνει.

Αυτός που ζει ήσυχα εδώ, στων Θηβών την πόλη,

και που δεν του μασάνε το μυαλό του δόλοι

για πάντα ωραίο θά ’χει σπιτικό να μείνει,

κι ευφρόσυνες γιορτές και οικιακήν ειρήνη.

Οι θεοί, που τους φιλοξενούν οι αιθέριοι θόλοι,

απ’ τα χάη καθορούν και ελέγχουν τους ανθρώπους

και τα έργα τους. Σοφία και ύβρις δεν ταιριάζουν:

θνητοί είναι πάντοτε οι θνητοί στους γήινους τους τόπους,

κι ο χρόνος της ζωής βραχύς. Κι αν ανταριάζουν

του νου τα πνεύματα, να τα μερεύει η σκέψη

πως τίποτ’ άλλο ο θεός δεν θαν τους επιτρέψει.

ΜΑΛΛΑΡΜΕ!

STÉPHANE MALLARMÉ

DON DU POÈME

Je t’apporte l’enfant d’une nuit d’Idumée !
Noire, à l’aile saignante et pâle, déplumée,
Par le verre brûlé d’aromates et d’or,
Par les carreaux glacés, hélas ! mornes encor
L’aurore se jeta sur la lampe angélique,
Palmes ! et quand elle a montré cette relique

À ce père essayant un sourire ennemi,
La solitude bleue et stérile a frémi.
Ô la berceuse, avec ta fille et l’innocence
De vos pieds froids, accueille une horrible naissance
Et ta voix rappelant viole et clavecin,
Avec le doigt fané presseras-tu le sein
Par qui coule en blancheur sibylline la femme
Pour des lèvres que l’air du vierge azur affame ?

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

Steven Pinker, "Το γλωσσικό ένστικτο", Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα 2000.

ΑΝΤΟΝΙΟ ΑΛΙΒΕΡΤΙ!

ANTONIO ALIBERTI

CUANDO MUCHACHO

Cuando muchacho
me detenía a soñar
en el cuarto más oscuro de la casa
desde donde, los ruidos cotidianos,
se oían casi como una llovizna.
Ellos eran los únicos reales.
Yo lo sabía, pero igual soñaba.

Todos aspiramos a una porción de humo,
a un trozo de piel en donde guarecernos.

He aprendido mucho...
y sigo ignorando tantas cosas como entonces.

Ahora ya no soy yo,
me ha ganado el otro;
y aquél que fui
mira
a éste que soy
con extrañeza:
piensa que ni el gusto por los sueños le ha dejado.

ΤΟ ΕΡΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΤΟ ΕΡΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

(Ευριπίδης, «Ανδρομάχη», σττ. 91-115, 220-231 και 403)

Του Νεοπτόλεμου βραβείο είμαι εγώ, που ικέτις

στης Θέτιδος το ιερό ήρθα. Στον βωμό, ω, η Ανδρομάχη,

παλιά βασίλισσα, νυν δούλα, τί άλλο νά ’χει

να λάβει απ’ τη θεά; Ο Έκτωρ, του έρωτα υπηρέτης

κι αυτός (και το ήξερα), μην όντας μόνο ηγέτης

των στρατευμάτων μας, νικούσε και στη μάχη

της κλίνης, κι έπειτα μού εφόρτωνε στη ράχη

τα εξώγαμά του, και του τα έτρεφα. Ποτέ της

η Ερμιόνη (η ανάξια νά ’ναι μάνα) δεν θα νιώσει

πώς είναι ν’ αγαπάς παιδιά. Της έχω δώσει

τον Μολοσσό μου – τον μισεί λες και δεν είναι

του αντρός της σπέρμα. Ω θεά καλή μου, πλάι μου μείνε! –

το τέκνο σου ας μού σκότωσε τον άντρα... Η Ελένη

την Ερμιόνη εβύζαξε· γι’ αυτό είναι ξένη.

  Στα πάντα ξένη, ανώριμη, με κρύο δέρμα.

  Και η Κύπρις την περιφρονεί – της λείπει το έρμα.

Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ

JORGE LUIS BORGES

Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ

Τετράποδο σαν ξημερώνει· ολόστητος τη μέρα·

με τρία πόδια σέρνεται στα μέρη τα χαμένα

του σούρουπου: έτσι η αιώνια Σφίγγα, με έπη αποκρυμμένα,

τον άστατο έβλεπε αδελφό της. Άντρας την εσπέρα

εφάνηκε, ήρθε, το αίνιγμα έλυσε. Κοκαλωμένος

μες στον καθρέφτη εκοίταζε την τερατώδη του όψη.

Αναλαμπή κατοπτρισμού έρχεται για ν’ ανακόψει

και την κατάπτωσή του και της μοίρας του το μένος.

Εις τον αιώνα ο Οιδίπους είμαστε – ναι, εμείς, ο Οιδίπους:

το τρίδιπλο αυτό και μέγα τέρας με τους τύπους

όσων θα γίνουμε, μα και όσων έχουμε ήδη γίνει.

Μηδέν θε να ήμασταν, αν τη μορφή είχαμε κοιτάξει

την άρρητη του είναι μας. Μα ο θεός με σπλάχνος και με τάξη

μάς ευλογεί με διαδοχή και λήθη και γαλήνη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.