ATTILIO BERTOLUCCI
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ
Ήλιος που καίει
λες κι έχει πυρετό
και με κάνει να φταρνίζομαι, όταν
η χαρά νά ’σαι νέος
και να βγαίνεις πρωί περίπατο
στους σχεδόν έρημους δρόμους
είναι στην κορύφωσή της, φωτίζοντας
τη χλόη
την υγρή και τη ροζ πρόσοψη
κάποιου μεγάλου κτιρίου. Ευχάριστα όλα
καλημέρα και ηρεμία, συνάχι
στα μέσα της σεζόν. Ο δε Γκαίτε
στη μέση της πλατείας χαμογελάει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
GEORG TRAKL
ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
(1ο σχεδίασμα)
Χωράφια με αστρολούλουδα καφέ και μπλε· με χάρη
παιδιά εκεί παίζουνε μες στις λακκούβες· όσην ώρα
αιωρούνται στους φαιδρούς αιθέρες και στην ανηφόρα
του ανέμου κάτι γκριζωποί και ασημένιοι γλάροι.
Μες στο κρασί μι’ αλλόκοτη ζωή να ζει επιμένει·
Και παίζουνε βιολιά με αρτιμελείς, καθάριους φθόγγους.
Με τί ηδονή! Και σε τί μανικό χορό στους λόγγους
με ανατριχίλες και με ρίγη η νύχτα κατεβαίνει.
Γελάς, γελάς, ω σκούρα Γκρέτα, δυνατά· και απλώνει
η θάλασσα ανακατεμένη το πλατύ όνειρό της
με θάρρος τώρα, που μια ροδωνιά έτσι τον ανθό της
(το ρόδο που άνοιξε ήδη) εμπρός μου νά ’δω χαμηλώνει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
JORGE LUIS BORGES
ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ
Εγώ, ναι, αυτός που τώρα τραγουδά και εδώ βρισκόταν
ώς τώρα, θε να’ναι αύριο ο μυστήριος πεθαμένος
εγκάτοικος μιας σφαίρας έρημης, ο μεινεσμένος
σε κόσμο μαγικό, χωρίς καν πριν, κατόπιν και όταν.
Έτσι το γράφει των μυστών η τέχνη. Κι αν μου μοιάζει
ανάξιος να ’μαι για την Κόλαση ή και για τη Δόξα,
δεν λέω τίποτα. Της ιστορίας μας τα τόξα
μορφή έχουν τέτοια, που σαν του Πρωτέα το σχήμα αλλάζει.
Μα ποιών πλανών λαβύρινθος, ποιά λάμψη, ποιό λευκό της
τυφλό φως θα φωτίσει εμέ την τύχη μου, όταν φτάσω
στης περιπέτειας το τέρμα, όπου και θα εξεικάσω
θανάτου τί σημαίνει βίωμα – τί είναι η θνητότης;
Την κρυσταλλένια της επιθυμώ να πιω τη Λήθη,
κι αιώνιος νά ’μαι. Αλλά το πράγμα αυτό είναι απ’ τα ασυνήθη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
GEORG TRAKL
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΛΙΜΝΟΥΛΕΣ ΣΤΟ ΧΕΛΜΠΡΟΥΝ (2ο σχεδίασμα)
Περιπλανώμενη κι εκείνη εκεί στους μαύρους τοίχους
του δειλινού, ασημένια ηχεί του Ορφέα η λύρα, και οι ύμνοι
σκορπιούνται συνεχώς στην κατασκότεινη τη λίμνη
πλην όμως η άνοιξη τα ρίγη στάζει σάμπως ήχους
από τα σύγκλαδα άγρια ρίγη στάζει σάμπως ήχους
του ανέμου του νυχτερινού η ασημένια η λύρα ηχεί, οι ύμνοι
του Ορφέα σκορπιούνται συνεχώς τη σκοτεινή τη λίμνη
ή και πεθαίνουν πάνω σε πρασινισμένους τοίχους.
Από μακριά στον λόφο φως και στο καστέλο πέφτει.
Των γυναικών φωνή που από παλιά έχουν πεθάνει
με χρώματα άραχλα τί τρυφερά έρχεται να υφάνει
ενδύματα λαμπρά στον άσπρο νυφικό καθρέφτη!
Τις περασμένες τους θρηνούν τις τύχες, τις χίλιες,
και η μέρα χύνεται στο πράσινο που ομάδα πάνε
με τους αυλούς να παίξουν και ύστερα ξαναγυρνάνε –
μια κίχλη εκεί μαζί τους κάνει τώρα σκέρτσα, τρίλιες.
Μαρμαίρουν τα νερά, μαρμαίρουν πράσινα, γαλάζια,
σιγαλινά ανασαίνει τώρα κάθε κυπαρίσσι,
ενώ η βαρυθυμιά τους άμετρα, με τόσα νάζια
το μπλάβο της εσπέρας βούλεται να περιχύσει.
Πετιούνται τρίτωνες, πετιούνται όλοι έξω απ’ την πλημμύρα,
στους τοίχους πάνω μια βαθιά ερείπωση χαράζει.
Κατόπιν η σελήνη πράσινο μαγνάδι βάζει
και αργά-αργά περιπλανιέται πάνω στην πλημμύρα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
