LOUIS ARAGON
ΟΙ
ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΔΑ
Ω
μήνες των ανθήσεων μεταμορφώσεων μήνες
Μάη
που πήγες αίθριος Γιούνη από μαχαιριά
Ποτές
τα ρόδα δεν ξεχνώ τις πασχαλιές εκείνες
Κι
όσους για πάντα η άνοιξη στον κόρφο της κρατά
Μου
μένει η πλάνη η τραγική στη μνήμη δια βίου
Κείνος
ο ήλιος η Πομπή το πλήθος κι οι φωνές
Τ’
άρματα αγάπες ξέχειλα τα δώρα του Βελγίου
Σαν
το μελίσσι να βουίζει ο δρόμος τ’ αχανές
Ο
αλόγιστος ο θρίαμβος την έριδα ωνα ωχραίνει
Νά
’ναι προσχέδια αίματος τα πορφυρά φιλιά
Κι
αυτοί που θα πεθάνουνε στ’ οχύρωμα στημένοι
Λουσμένοι
απ’ έναν έξαλλο λαό στην πασχαλιά
Δεν
θα ξεχάσω πια ποτές τους κήπους της Γαλλίας
Ωραίους
σα λειτουργικά βιβλία καιρών παλιών
Τ’
άγχος εκείνο των βραδιών και της ανησυχίας
Σ’
όλο το δρόμο τ’ άρωμα των τριανταφυλλιών
Τ’
άνθη που διαψεύδανε τον πανικό εναγώνια
Τους
στρατιώτες που ’φευγαν στου φόβου τα φτερά
Τ’
αλλόφρονα ποδήλατα τα ειρωνικά κανόνια
Των
δήθεν κατασκηνωτών τα χάλια μια φορά
Μόνο
δεν ξέρω ο στρόβιλος γιατί τόσων εικόνων
Σ’
ένα γνωστό κάθε φορά σημείο με σταματά
Στη
Σαιντ-Μαρτ Ένας στρατηγός Πυκνάδες των
θαμνώνων
Κάποια
έπαυλη νορμανδική στο δάσος κει μπροστά
Όλα
σωπαίνουν Ο εχτρός στον ίσκιον ησυχάζει
Πως
το Παρίσι εδόθηκε μας είπαν προς τ’ αργά
Των
ρόδων και των πασχαλιών η μνήμη θα με σφάζει
Δε
θα ξεχνώ δυό αγάπες μας που χάσαμε γοργά
Ω
εσάς της Φλάντρας πασχαλιές πρωτόμερες ακόμα
Ώχρα
που απλώνει ο θάνατος στα μάγουλα νεκρού
Κι
εσείς της υποχώρησης μπουκέτα ω ρόδα χρώμα
Χρώμα
φωτιάς απόμακρης τριαντάφυλλα του Ανζού
Μετάφραση:
Αλέξανδρος Μπάρας.
Από
το βιβλίο: Αλέξανδρος Μπάρας, «Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση - Μεταφράσεις»,
Εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1986, σελ. 72-73.
************
LES LILAS ET LES ROSES
O mois des floraisons mois
des métamorphoses
Mai qui fut sans nuage et Juin poignardé
Je n’oublierai jamais les lilas ni les roses
Ni ceux que le printemps dans les plis a gardés
Je n’oublierai jamais
l’illusion tragique
Le cortège les cris la foule et le soleil
Les chars chargés d’amour les dons de la Belgique
L’air qui tremble et la route à ce bourdon d’abeilles
Le triomphe imprudent qui prime la querelle
Le sang que préfigure en carmin le baiser
Et ceux qui vont mourir debout dans les tourelles
Entourés de lilas par un peuple grisé
Je n’oublierai jamais les
jardins de la France
Semblables aux missels des siècles disparus
Ni le trouble des soirs l’énigme du silence
Les roses tout le long du chemin parcouru
Le démenti des fleurs au vent de la panique
Aux soldats qui passaient sur l’aile de la peur
Aux vélos délirants aux canons ironiques
Au pitoyable accoutrement des faux campeurs
Mais je ne sais pourquoi ce
tourbillon d’images
Me ramène toujours au même point d’arrêt
A Sainte-Marthe Un général De noirs ramages
Une villa normande au bord de la forêt
Tout se tait L’ennemi dans l’ombre se repose
On nous a dit ce soir que Paris s’est rendu
Je n’oublierai jamais les lilas ni les roses
Et ni les deux amours que nous avons perdus
Bouquets du premier jour
lilas lilas des Flandres
Douceur de l’ombre dont la mort farde les joues
Et vous bouquets de la retraite roses tendres
Couleur de l’incendie au loin roses d’Anjou
