CAMBAY'S WATER

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ

CAMBAY'S WATER

Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι.
Είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο
«κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω»
ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.

Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα,
οι κουλήδες τρώνε σκυφτά ρύζι με κάρι,
ο καπετάνιος μας κοιτάζει το φεγγάρι,
που 'ναι θολό και κατακόκκινο σαν αίμα.

Το ρυμουλκό σφύριξε τρεις και πάει για πέρα,
σαράντα μέρες όλο εμέτραγες τα μίλια,
μ' απόψε λέω φαρμάκι κόμπρα είχες στα χείλια,
την ώρα που 'πες με θυμό: «Θα βγω άλλη μέρα...»

Τη νύχτα σου 'πα στο καμπούνι μια ιστορία,
την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα,
τα μάτια σου τα κυβερνούσε σοροκάδα
κι όλο μουρμούριζες βραχνά: «Φάλτσο η πορεία...»

Σαλπάρουμε! Μας περιμένουν στο Μπραζίλι.
Το πρόσωπό σου θα το μούσκεψε το αγιάζι.
Ζεστόν αγέρα κατεβάζει το μπουγάζι
μα ούτε φουστάνι στη στεριά κι ούτε μαντήλι.

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας.

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος.

ΒΟΛΦ ΜΠΗΡΜΑΝ!

WOLF BIERMANN

MELANCHOLIE

1
weil ich kein land mehr seh in keinem land
auf all dem industriemist kräht kein hahn
die menschlein taumeln über jeden rand
zu arm, zu reich, zu klein im größenwahn
weil wünsche wuchern wie ein krebsgeschwür
bin ich ein nimmerfroher nimmersatt
weil todesangst sich spreizt als lebensgier
weil grenzenlose freiheit grenzen hat
und weil ich meinen feinden nie nichts verzieh
und weil ich selber seh und doch nichts schnalle

melancholie
melancholie im herzen
die schwarze galle

2
weil feigheit vor dem wahren freund mich lähmt
weil kühnheit vor dem falschen feind mich foppt
weil man mit tränen kein' tyrannen zähmt
und weil kein lied die amokläufer stoppt
weil ich am ruhm vorn an der rampe roch
und leckte mich so durstig an dem salz
weil zweifel mir in die gewissheit kroch
und habe schulden schuldlos auf dem hals
weil ich widerstand und ging doch in die knie
und krieg kein seelengeld mehr auf die kralle

melancholie
melancholie im herzen
die schwarze galle

3
wer hoffnung predigt, tja, der lügt. doch wer
die hoffnung tötet, ist ein schweinehund
und ich mach beides und schrei: bitte sehr
nehmt was ihr braucht - zu viel ist ungesund!
weil grundlos alles hoffen ist, genau
wie auch die liebe keine gründe braucht
und weil ich träume in die pfanne hau
weil nur von ketzerei der schornstein raucht
und weil'n ketzer brennt und leuchtet hell wie nie
und herrlich aufersteht in jedem falle

melancholie
melancholie im herzen
die schwarze galle

4
weil ich nach meinem ebenbild mein kind
nur formen kann, wie Gott: zu dumm, zu schwach
und weil's doch eigne wege findet: blind
läuft es der herde ins verderben nach
die enkel fechtens besser aus! - wer's glaubt
hat seinen seelenfrieden und 'n knall
weil friedhofsruh mir alle ruhe raubt
weil ich so hundemüde bin von all
dieser menschenheitsretterei und schlaf doch nie
weil ich 'ne dürre hab und wollte 'ne dralle

melancholie
melancholie im herzen
die schwarze galle

5
mein lieb, wenn ich mit dir bin, und es trifft
such gut, weil wir einander meinen, wenn ich
dich zottel in die himmel, wenn das gift
wegschwemmt im fluss der seeligkeit, wenn sich
in milch und honig wandeln blut und hass
wenn uns ein freund braucht, und wir können dem
ein bett beziehn und trinken auch'n glas
und macht ein friede uns den krieg bequem
dann passiert es, dass ich ihr für kurz entflieh
ja, weil ich immer wieder steh und falle

melancholie
melancholie im herzen
die schwarze galle

ΧΟΡΕΥΟΥΝ Ο ΡΟΒΕΡΤΟ ΕΡΡΕΡΑ ΚΑΙ Η ΣΙΛΒΑΝΑ ΚΑΠΡΑ

ΧΟΡΕΥΟΥΝ Ο ROBERTO HERRERA ΚΑΙ Η SILVANA CAPRA: LA CUMPARSITA

Η ΠΟΠΗ!

ΑΔΑΜ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΠΟΠΗ!

Έβαλαν τον ήλιο μου στις παιδικές χαρές και στα θεατρικά

  ικριώματα, για μια μικρούλα, ξανθή,

που ξαπλώνει στις φλούδες της Γης, που κοιμάται αγκαλιά

  με τα δακτυλίδια, τα αχνά του φεγγαριού.

89 ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Πολιτισμός είναι οτιδήποτε ήδη μας περιβάλλει και οτιδήποτε γίνεται γύρω μας. Αυτό σημαίνει ότι ο πολιτισμός έχει μια στατική ιστορική διάσταση (: οτιδήποτε έχει ήδη γίνει και μας περιβάλλει) και μια δυναμική πορεία στο μέλλον (: οτιδήποτε γίνεται γύρω μας τώρα και τείνει να παγιωθεί στο μέλλον). Στον πολιτισμό δεν παίζει ρόλο, όμως, μόνο ο χρόνος – παίζει και ο τόπος: κάπου έχουν συμβεί, δηλαδή, και κάπου θα συμβούν όλα όσα είναι ήδη και θα είναι στο μέλλον πολιτισμός. Και, επειδή, βεβαίως, τίποτα δεν έχει νόημα έξω από τα ανθρώπινα, πρέπει σε ό,τι αφορά την παραγωγή, τη διάδοση και την εμπέδωση πολιτισμού να συνυπολογίζουμε δίπλα στο χρόνο και στον τόπο και το ότι πρωτίστως δρουν άνθρωποι.
Από το 1925 και δώθε, μέχρι τις ημέρες μας, αλλά και στο μέλλον (άμεσο, ορατό και απώτατο), στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και σε όλη την Ελλάδα (και βεβαίως σε ολόκληρη την οικουμένη) ζει και θα εξακολουθεί να ζει η ολοένα διαμορφούμενη υλική αποτύπωση της ιδέας που είχε εκείνη η μικρή ομάδα ανθρώπων / οραματιστών που ίδρυσαν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς στην ταβέρνα του Μοίρα. Η αρχική ιδέα ήταν να συσταθεί ένα αθλητικό σωματείο που θα διευκόλυνε την αθλούμενη νεολαία του αστικού –και δη του ανερχόμενου μεσοαστικού– Πειραιά να βρει φορέα να εκφράσει την αγάπη της για αυτό που διεθνώς καλείται σπορ, και δη φούτμπωλ, ήτοι ποδόσφαιρο – η αποθέωση του ομαδικού αθλητισμού. Η ουσία της ιδέας παρέμεινε, ο δε σκληρός πυρήνας της δεν αλλοιώθηκε καθόλου. Η υλική της αποτύπωση, ωστόσο, υπερέβη (και μάλιστα υπερέβη πέρα από κάθε λογικώς νοητό όριο) την αρχική σύλληψη. Η κουλτούρα της θάλασσας και του λιμανιού, το θερμό αγκάλιασμα της ιδέας και από τα παιδιά των λαϊκών τάξεων, ιδίως δε της εργατικής, αλλά και η σύνδεσή της με το νεόφερτο τότε ακόμα στον Πειραιά προσφυγικό στοιχείο, που είχε ξεριζωθεί μεν από τις πατρογονικές εστίες του, αλλά κουβάλησε ολοζώντανα τα ήθη του στον νέο τόπο κατοικίας του, αποτέλεσαν βασικούς παράγοντες, ώστε να θεμελιωθεί και να αντρειέψει ένα πολιτιστικό μόρφωμα αναγνωρίσιμο και έξω από τον «στενό» Πειραιά: ο μέγας Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, δηλονότι… ο Ολυμπιακός της Ελλάδας και της οικουμένης ολόκληρης. Ακριβώς δε της οικουμένης ολόκληρης, διότι η πανάρχαια φυσική έξοδος των πάσης φύσεως ιδεών, το λιμάνι, αναδείχθηκε στην περίπτωση του Πειραιά γενναία και καρπερή μήτρα πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα.
Το ποδόσφαιρο είναι, ασφαλώς και άνευ ετέρου, από μόνο του πολιτισμός, ακριβώς διότι ο αθλητισμός είναι εν γένει, και δη από καταβολής κόσμου, πολιτισμός. Δεν χρειάζεται ούτε τον Αντόνιο Γκράμσι, φερ’ ειπείν, να επιστρατεύσουμε εδώ ούτε τον Γκεόργκυ Λούκατς, προκειμένου να υποστηρίξουμε τη θέση αυτή. Τόσο πολύ, μάλιστα, ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ώστε συνιστά πρόταση καθολικής ισχύος. Το ποδόσφαιρο, όμως, που «παίζει» η κάθε ομάδα, αποτελεί ιδιαίτερο πολιτισμό τόσο ως προς το βαθμό της ποιότητας του προσφερόμενου πολιτιστικού αγαθού όσο και ως προς τις πάσης φύσεως προσηλώσεις που καλλιεργεί εν σχέσει προς αυτό η στενή ή η πλατιά κερκίδα που νομιμοποιεί εν τέλει τη συνέχιση της παραγωγής του συγκεκριμένου αγαθού. Στην πραγματικότητα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διπλή διάδραση που λειτουργεί στο διηνεκές: αφ’ενός με την επιρροή που ασκούν οι αγωνιζόμενοι στους οπαδούς και αφ’ετέρου με την επιρροή που ασκούν οι οπαδοί –ως κοινωνικό μόρφωμα ή και ως αντικατοπτρισμός της ίδιας της κοινωνίας καθαυτήν– στους αγωνιζόμενους. Και μιας και μιλάμε για τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς, θεωρούμε ότι εννοείται πως καθεμιά από τις τέσσερις αυτές σημαδιακές λέξεις συνιστά ιδιαίτερο διαφοροποιητικό στοιχείο της ομάδας μας από τις άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες. Είμαστε ολυμπιακοί. Είμαστε συνδεδεμένοι τόσο με την ομάδα όσο και μεταξύ μας έτσι, ώστε ο καθένας μας να είναι η ομάδα – η ομάδα, που, βέβαια, είμαστε όλοι μας. Είμαστε φίλαθλοι. Και είμαστε φίλαθλοι από όλη την Ελλάδα και από ολόκληρο τον κόσμο, που συνδέονται με την ομάδα του Ολυμπιακού που έχει έδρα της τον Πειραιά. Η διαλεκτική σχέση των τεσσάρων στοιχείων του ονόματός μας στοιχειώνει την ουσία μας: μας καθορίζει τόσο ως προς εμάς τους ίδιους, αλλά και ως προς τον κόσμο, όσο και ως προς τους αντιπάλους μας.
Κι επειδή καθένας που μετέχει στο λεγόμενο πολιτιστικό γίγνεσθαι μεταφέρει στην όλη διαδικασία πολιτιστικής παραγωγής αυτό που πραγματικά είναι ο ίδιος, για να το καταστήσει γνωστό και προσιτό σε όλους τους άλλους συμμετέχοντες, συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό το θαύμα που βιώνουμε όλοι όσοι έχουμε ταχθεί υπέρ του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς: να διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα του και να διαμορφωνόμαστε από τον χαρακτήρα του· να ορίζουμε την ιστορία του και να μας ορίζει η ιστορία του· να πλουτίζουμε τον πολιτισμό του και να πλουτίζουμε με τον πολιτισμό του – με μια κουβέντα να είμαστε ο πολιτισμός του.
Έτσι δεν υπάρχει πλέον μέρα στη ζωή όλων όσοι συνδεόμαστε άρρηκτα με το φίλαθλο πνεύμα του πειραϊκού σωματείου, που να μη ζούμε με όλη την ικμάδα του κυττάρου μας και σε όλο το βάθος του είναι μας το ήθος του Ολυμπιακού… το ήθος εκείνο, παναπεί, που όλοι εμείς καθημερινώς συμπλάθουμε και συνδιαμορφώνουμε – επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε, δίνουμε και λαμβάνουμε, χαρίζουμε ζωή και παίρνουμε ως δώρο ζωή: τη ζωή του Ολυμπιακού… ένα όντως δώρημα τέλειον. Κι αυτό είναι, νομίζω, ο μέγας Θρύλος μας: ο ολυμπιακός πολιτισμός μας… ο ολυμπιακός τρόπος της ζωής μας.

ΠΙΤΣΙΚΑΡΟΥΝ ΤΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΟΙ ΟΚΑΡΙΝΕΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΠΙΤΣΙΚΑΡΟΥΝ ΤΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΟΙ ΟΚΑΡΙΝΕΣ

Του χρόνου εσφύριξε έναν σπαθισμό το βέλος.

Υπαινιγμούς πνιγμού ανέσυρε μια ταραντέλα.

Στα στόματα έβραζαν οι γλώσσες καραμέλα.

Με τσόκαρα του μέλους σ’ εξεγέλα ο γέλως.

Υπαινιγμούς πνιγμού ανέσυρε μια ταραντέλα.

Η αράχνη εχόρευε με το κουτσό της σκέλος.

Με τσόκαρα του μέλους σ’ εξεγέλα ο γέλως.

Του κήπου της τα ρίγη εγυάλιζε η κοπέλλα.

Η αράχνη εχόρευε με το κουτσό της σκέλος.

Οι συγχορδίες της εκόνας κάναν γκέλα.

Του κήπου της τα ρίγη εγυάλιζε η κοπέλλα.

Η μνήμη διέτρεξε τον ουρανό ανωφέλως.

Οι συγχορδίες της εκόνας κάναν γκέλα.

Οι ελπίδες και τα ρόδα εμάδησαν στο τέλος.

Η μνήμη διέτρεξε τον ουρανό ανωφέλως.

Στο χώμα μείνανε ίχνη θάλλους και μια τρέλα,

κύριε… – κύριε Καρυωτάκη.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

ΑΛΦΟΝΣΟ ΓΚΑΤΤΟ!

ALFONSO GATTO (1909-1976)

INVERNO A ROMA

I bambini che pensano negli occhi
hanno l'inverno, il lungo inverno. Soli
s'appoggiano ai ginocchi per vedere
dentro lo sguardo illuminarsi il sole.
Di la' da se', nel cielo, le bambine
ai fili luminosi della pioggia
si toccano i capelli, vanno sole
ridendo con le labbra screpolate.
Son passate nei secoli parole
d'amore e di pietà, ma le bambine
stringendo lo scialletto vanno sole
sole nel cielo e nella pioggia. Il tetto
gocciola sugli uccelli della gronda.

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ για την έκδοση των Απάντων του Δημήτρη Ζαχαράκη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ

για την έκδοση των Απάντων του Δημήτρη Ζαχαράκη

      Φίλε αναγνώστη, το βιβλίο που έχεις στην κατοχή σου περιλαμβάνει όλα τα ολοκληρωμένα έργα (ποίηση, θέατρο, μεταφράσεις, τραγούδια, διηγήματα) αλλά και όλες τις σημειώσεις ημερολογιακού τύπου, σχέδια που δεν αναπτύχθηκαν και ημιτελή έργα του Δημήτρη Ζαχαράκη. Ένα όνομα που ίσως θ’ άφηνε μεγαλύτερο ίχνος στη λογοτεχνία αν είχε μετατραπεί σ’ ένα πιο ταιριαστό ψευδώνυμο. Μια τέτοια πράξη απ’ τη μεριά του εκλιπόντος θα σηματοδοτούσε την απόφασή του να προσπεράσει το οποιοδήποτε εμπόδιο στην καλλιτεχνική του εξέλιξη αλλά και τις αδυναμίες του χαρακτήρα του. Θα έδειχνε πως δεν αναγνωρίζει σ’ αυτή τη βαρετή παράταξη συλλαβών το όνομα που είναι πραγματικά δικό του και αντιπροσωπεύει την πνευματική του καταγωγή και τις επιδιώξεις του. Όμως μια τέτοια μορφοποιητική ονοματοθεσία δεν έγινε ποτέ κι αυτή η μοιραία του αμέλεια δεν πρέπει να οφείλεται σε έλλειψη γνώσης και συναίσθησης, μάλλον σ’ αυτήν την κωλυσιεργία που κατέτρεξε τη ζωή του. Σπούδασε βιολογία, μουσική, μελέτησε την ελληνική και αγγλική γλώσσα, όμως δεν έγινε ποτέ βιολόγος, μουσικός ή φιλόλογος. Η αργοπορημένη του ενασχόληση με τη λογοτεχνία μοιάζει σαν φυσική συνέπεια: οι διασκορπισμένες γνώσεις που αποκόμισε διοχετεύτηκαν σε μια αναζήτηση του λόγου. Ίσως αυτή η κωλυσιεργία να εισέβαλε αρχικά από το περιβάλλον του όμως δεν αποτινάχτηκε έγκαιρα ώστε να μην γίνει στοιχείο του χαρακτήρα του. Έτσι, η πάλη με τον εαυτό του –κάτι απαραίτητο για κάθε καλλιτέχνη– προσδίδει στο έργο του δύο κύριες συνιστώσες : την ενατένιση και την αίσθηση του γελοίου. Για την ποιότητα της ενατένισής του σίγουρα θα υπάρξουν πολλές διαφορετικές απόψεις αλλά η αίσθηση του γελοίου στο έργο του είναι αδιαμφισβήτητη. Άλλωστε, ακόμα κι αν μια τέτοια αίσθηση αποδεικνύεται γελοία, είναι εν τέλει εύστοχη. (Γελοία αίσθηση του γελοίου; Προφανώς έχω επηρεαστεί από τη μελέτη του έργου του.) Ο τρόπος που έφυγε απ’ τη ζωή –το οξύ έμφραγμα κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του πρώτου και τελευταίου βιβλίου του που είδε τυπωμένο– νομίζω πως επικύρωσε με τον πιο τραγικό τρόπο την προσωπική του commedia. Θα έπρεπε ν’ αναζητήσουμε την αιτία σε μια κρυφή, κακοφορμισμένη φιλοδοξία που ξέσπασε απότομα ή μήπως κατέρρευσε υπό το βάρος όλων αυτών που έβλεπε πως αναπόφευκτα θ’ ακολουθούσαν; Παραγγελίες, συνεντεύξεις, ταξίδια, ομιλίες, κριτικές, όλα αυτά τέλος πάντων που συνοδεύουν τη ζωή ενός αναγνωρισμένου λογοτέχνη. Όπως και να έχει το πράγμα εύχομαι το ευτράπελο της ζωής και του θανάτου του να μην εμποδίσει τον όποιο σεβασμό ή απόλαυση σου προκαλεί το έργο του, φίλε αναγνώστη.

ΖΗΤΙΑΝΟΣ

ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗ

ΖΗΤΙΑΝΟΣ

Κι αφού αντίδωρο επουράνιο ή και επίγειο ζητά ο ευσεβής

και Γιακοβίνους ή και κουμανταδόρους γεννά συχνά ο αντάρτης

αφού κι οι διανοητές ανίσχυρα και σχετικά τα σκέπτονται,

ζητιάνε,

το άκρο σου θα εκμεταλλευτούν αυτό που ζεις

θέμα οι ποιητές να ευγενίσουν για την τέχνη

όπως για τα λεφτά οι διακινητές και οι μαντατοφόροι

άλγος να πωληθεί κι άλγος ν’ αγοραστεί

πύον σαλής απελπισίας και λεχρής

ύψος

ρίγος υπερβατικό

ξέπλυμα και άλλοθι αναλγησίας.

Ζητιάνε,

σε χρειαζόμαστε για να νιώσουμε καλύτερα.

Εσύ ορίζεις το δικό μας καλύτερα

όπως η νύχτα τη μέρα.

Έγινες μόνο ένα χέρι που ζητά;

Μείνε μόνο ένα χέρι που ζητά!

Κέρματα πάντα θα σου κουδουνίζουμε έλεος.

Χώσε το κεφάλι μέσα στο μιαρό σου πανωφόρι· κρύψε

το πρόσωπο. Δεν έχεις πρόσωπο. Δεν είσαι πρόσωπο.

Αποδιοπομπαίο μας είδωλο. Είσαι το σκιάχτρο στον κάμπο του Κανόνα.

ΕΠΙΤΑΦΙΟ

JUAN GELMAN

ΕΠΙΤΑΦΙΟ

Ένα πουλί ζούσε μέσα μου.

Ένα λουλούδι ταξίδευε στο αίμα μου.

Η καρδιά μου είτανε βιολί.

Ήθελε δεν ήθελε.

Κάποιες φορές όμως με ήθελαν.

Αλλά και μέσα μου

με ευχαριστούσαν: η άνοιξη,

τα ενωμένα χέρια, η ευτυχία.

Και λέω ότι ο άνθρωπος αυτό πρέπει να είναι!

Εδώ βρίσκεται ένα πουλί.

Ένα λουλούδι.

Ένα βιολί. 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

***************

EPITAFIO

Un pájaro vivía en mí.

Una flor viajaba en mi sangre.
Mi corazón era un violín.

Quise o no quise.

Pero a veces me quisieron.

También a mí
me alegraban: la primavera,
las manos juntas, lo feliz.
¡Digo que el hombre debe serlo!

Aquí yace un pájaro.
Una flor.
Un violín.

ΑΝ

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ 

ΑΝ

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια.

Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν-
νεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρέ-
φοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που
κοίταζαν λίγο πιο πριν.

Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.

Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

           

Από το βιβλίο: Τάκης Σινόπουλος, «Συλλογή ΙΙ, 1965-1980», Ερμής, Αθήνα 1980, σελ. 48.

ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙΩΤΙΣΣΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΜΑΡΙΚΑ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙΩΤΙΣΣΑ

Βρε Πασαλιμανιώτισσα τσαχπίνα ζωντοχήρα
πως μ' έριξε στα χέρια σου η άτιμη μου μοίρα
Μού 'χεις ανάψει μια φωτιά και ντέρτι στο κεφάλι
και μια πληγή που δεν μπορεί να γίνει πιο μεγάλη

Μέσα στα χασικλίδικα φουμάρω ολοένα
αχ, γιατί έχω ζωντοχήρα μου καρασεβντά με σένα
Ζωντοχήρα μου εσύ με τρέλανες

Τον μπαγλαμά μου παίζοντας τον πόνο μου σου λέγω
βρε Πασαλιμανιώτισσα σου τραγουδώ και κλαίγω
Άκου με τι παράπονο το ντέρτι μου φωνάζω
άκου για σένα τραγουδώ και βαριανεστενάζω

Μέσα στα χασικλίδικα φουμάρω ολοένα
αχ, γιατί έχω ζωντοχήρα μου καρασεβντά με σένα
Ζωντοχήρα μου εσύ με τρέλανες