ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΛΙΣΑΛΔΕ

EDUARDO LIZALDE

BELLÍSSIMA 

                                                 

Y si uno de esos ángeles

me estrechara de pronto sobre su corazón,

yo sucumbiría ahogado por su existencia

más poderosa

    Rilke, de nuevo

  

Óigame usted, bellísima,

no soporto su amor.

Míreme, observe de qué modo

su amor daña y destruye.

Si fuera usted un poco menos bella,

si tuviera un defecto en algún sitio,

un dedo mutilado y evidente,

alguna cosa ríspida en la voz,

una pequeña cicatriz junto a esos labios

de fruta en movimiento,

una peca en el alma,

una mala pincelada imperceptible

en la sonrisa…

yo podría tolerarla.

ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ

MIROSLAV HOLUB

ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ

Τότε μόνο αγαπάς,

όταν μάταια αγαπάς.

Άλλον ραδιοανιχνευτή δοκίμασε,

όταν σου βγουν και οι δέκα πρώτοι σκάρτοι,

κι άλλα διακόσια αγόρασε κουνέλια,

όταν τα πρώτα εκατό θα σού ’χουνε ψοφήσει:

μόνο αυτό είναι επιστήμη.

Το μυστικό να βρεις γυρεύεις.

Το όνομά του είναι ένα – και μόνο ένα:

ξανά.

Στο τέλος

το σκυλί έχει στα σαγόνια του

το είδωλό του μέσα στο νερό,

νέα σελήνη οι άνθρωποι καρφώνουνε,

κι εγώ σε αγαπάω.

Σαν άλλες καρυάτιδες

τ’ ανυψωμένα χέρια μας

κρατούν του χρόνου το γρανιτένιο βάρος,

και νικημένοι όντας εμείς

θα κερδίζουμε πάντοτε, πάντοτε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΘΙΝ' ΑΛΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΘΙΝ' ΑΛΟΣ

ΒΙΘΕΝΤΕ ΓΑΟΣ

VICENTE GAOS

AMOR

¡Qué profundo es mi sueño!

¡Qué profundo y qué claro,

qué transparente es, ahora, el universo!

Si pensando en ti, siempre,

si, soñado contigo, me desvelo,

y te miro por dentro, con mis ojos,

si te miro por dentro...

veo la oscura entrada de mi vida,

tu sorda luz de fuego,

y ya no sé si a ti te estoy mirando,

o si contemplo el cielo:

el último transfondo del poniente,

sin nubes y sin velos,

más arriba de todas las estrellas,

donde está dios, despierto.

O el inicial trasfondo de la noche

donde estás tú, durmiendo.

Y yo sobre la tierra, oscurecido

por tanta luz, yo, ciego,

soñando en dios, soñando en ti, soñando

lo mucho que te quiero.

ΟΜΙΛΕΙ Ο ΘΗΣΕΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΟΜΙΛΕΙ Ο ΘΗΣΕΑΣ

(Ευριπίδης, «Ικέτιδες», σττ. 403-408)

Ναι, σε καταλαβαίνω, ξένε, που λαθεύει

η γλώσσα σου· δεν σε παρεξηγώ καθόλου,

τον τύραννο που ηγεμονεύει του συνόλου

όταν ζητάς εδώ να δεις. Δεν τυραννεύει

κανείς. Μπορεί, ναι, ο νους σου να μην το πιστεύει,

μα εδώ δεν απαντώνται τύραννοι διόλου.

Ελεύθερη είναι η πόλη μας. Γι’ αυτό δια δόλου

κανείς δεν γίνεται άρχοντας. Και διαφεντεύει

ο δήμος… ο λαός… οι πολλοί είναι εδώ ο ηγέτης,

και στους πολλούς υπάγεται κι είν’ υπηρέτης

αυτός που εκλέγεται μονάχα για έναν χρόνο

να μπαίνει απλώς μπροστά, να προΐσταται των άλλων.

Δῆμος ἀνάσσει – κι ο αιρετός δεν έχει θρόνο!

Φτωχοί και πλούσιοι το ίδιο νέμονται επιβάλλον.

ΧΟΥΑΝ ΧΕΛΜΑΝ

JUAN GELMAN

AUSENCIA DE AMOR

Cómo será pregunto

Cómo será tocarte a mi costado.

Ando de loco por el aire

que ando que no ando.

Cómo será acostarme

en tu país de pechos tan lejano.

Ando de pobrecristo a tu recuerdo

clavado, reclavado.

Será ya como sea.

Tal vez me estalle en el cuerpo todo

lo que he esperado

Me comerás entonces dulcemente pedazo por pedazo.

Seré lo que debiera.

Tu pie. Tu mano.