FEDERICO GARCIA LORCA

ΠΑΡΚΟ

Ανάμεσα στα δέντρα τα κομμένα
νεκρός ο Πήγασος κειτόταν.
Στο κάθε μάτι του μπηγμένο
είχε από 'να βέλος με σκοτάδι.

Και μια τεράστια έκρουε αράχνη
το σπασμένο μαντολίνο
εκείνης... Μα θού, Κύριε,
φυλακήν τω στόματί μου!

Κι από τις φυλλωσιές περνώντας
μ' ένα Εσύ, το δαχτυλίδι μου έχασα
μαζί με την καρδιά μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

UGO FOSCOLO

E TU NE' CARMI AVRAI PERENNE VITA

E tu ne’ carmi avrai perenne vita
sponda che Arno saluta in suo cammino
partendo la città che dal latino
nome accogliea finor l’ombra fuggita.

Già dal tuo ponte all’onda impaurita
il papale furore e il ghibellino
mescean gran sangue, ove oggi al pellegrino
del fero vate la magion si addita.

Per me cara, felice, inclita riva
ove sovente i pie’ leggiadri mosse
colei che vera al portamento Diva

in me volgeva sue luci beate,
mentr’io sentia dai crin d’oro commosse
spirar ambrosia l’aure innamorate.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΘΕΩΡΙΑ

Δεν διαχωρίζονται ποτάμι και νερά που
κυλούν: δεν είναι -όχι- άλλο τό 'να και άλλο τ' άλλο.
Απλώς η κοίτη μένει ακίνητη στον σάλο
της ροής και τα ύδατά της τα πηγαίνει κάπου,

σε άλλα ύδατα, για να τα χύσει. Μα όμως, νά που
νερά καινούργια κατεβαίνουν με μεγάλο
διασκελισμό, για να μας δώσουνε σινιάλο
πως τούτο γίνεται απο μιας αρχής, και πάππου

προς πάππου μάθαμε πως έτσι πάντα θά 'ναι.
Το τί είναι και δεν είναι αρθρώνεται σε σχέση
μεταβολής, τα δε στοιχεία της πετάνε

απ' το ταυτόν στο θάτερον, που θα μπορέσει
με σύνθεση ή με υπέρβαση τα αντίθετα όλα
ρηματικώς να τα δαμάσει σε μια κόλλα.

FEDERICO GARCIA LORCA

ΙΤΙΑ ΚΛΑΙΟΥΣΑ

Ιερεμία εσύ
εξαίρετε!

Τα δάκρυα αναβλύζουν
στα κρύα σου μάτια
μα ο θρήνος σου καθόλου
δεν κυλάει στο δρόμο.

Άβυσσο
ανοίγεις κάτω απ' τα κλαδιά σου
και με νεύματα βάφεις
τα εσπερινά τα χρώματα.

Ιερεμία εσύ
εξαίρετε!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

Το σύμπαν είναι απλώς μακρύτερο ποτάμι
(ποτάμι πάντως) και κυλάει τα νερά του.
Μι' ανάποδη μικρογραφία τα μικρά του
φορτία μεγαλώνει, με σκοπό να κάμει

τους δρόμους όλους έναν μόνο στο θολάμι
του χρόνου που όλο καταπίνει τα παιδιά του.
Ποτάμι μεν, κρυμμένην έχει τη φωτιά του
στους όγκους των υδάτων που έχουν καταδράμει

τις τύχες των θνητών, γι' αυτό και καίνε αστέρια
στου στερεώματος τις άκρες, κι ένα τόξο
που το τανύζουν και το κολακεύουν χέρια

αμάθητα, και δεν μπορούν να βρουν τον στόχο.
Κι αν βλέπω την εικόνα, θέλω να τη σπρώξω
στον ποταμό του σύμπαντος, αλλά δεν τό 'χω

μπορέσει ακόμα, και ίσως δεν θα το μπορέσω
ποτέ σ' αυτή τη μινιατούρα να χωρέσω.

FEDERICO GARCIA LORCA

ΒΑΘΟΣ

Στων ίσκιων το σπίτι
όλοι κοιμούνται.

Μονάχα ένας
υπεραιωνόβιος γέρος
την κλεψύδρα προσέχει.

Τα λοξά τ' αστέρια
σκύβουν μ' έγνοια να δούνε,
μικρές αχτίδες καρφώνουν
στου αέρα τη μούμια.

Απ' τα βαθιά σαλόνια
περνάει ο Θάνατος,
Το θείο βρέφος νανουρίζει
που δεν το παίρνει ο ύπνος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ

JORGE LUIS BORGES

ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ

Ύστερα από πενήντα γενιές
(σε όλους μας προσφέρει τέτοιες αβύσσους ο χρόνος)
επιστρέφω στην απέναντι όχθη ενός μεγάλου ποταμού,
εκεί όπου ουδέποτε έφτασαν οι δράκοι των Βίκινγκς,
στα τραχιά, στρυφνά και κοπιώδη λόγια
που μ’ ένα στόμα (γινωμένο σκόνη τώρα πια),
χρησιμοποιούσα στις μέρες μου της Νορθουμβρίας  και της Μέρκιας,
προτού να γίνω Χάσλαμ ή Μπόρχες.
Το Σάββατο διαβάσαμε ότι ο Ιούλιος Καίσαρ
ήταν ο πρώτος που έφτασε εδώ από το Ρωμημβούργο

για να αποκαλύψει τη Βρετανία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πριν να γίνουνε τσαμπιά τα σταφύλια, εγώ είχα ακούσει
και τη φωνή του αηδονιού (καταπώς θέλει το αίνιγμα)
και την ελεγεία των δώδεκα πολεμιστών
που έζωσαν του βασιλιά τους τον τάφο γύρω-ολόγυρα.
Σύμβολα άλλων συμβόλων, παραλλαγές
του αγγλικού ή γερμανικού μέλλοντος μού φαίνονται τούτα τα λόγια
που ήσαν κάποτε εικόνες
και που ήρθε κάποιος άντρας και τα επήρε

για να δοξάσει τη θάλασσα ή ένα σπαθί·

αύριο θα επιστρέψουν για να ζήσουνε:
και αύριο το fyr δεν θα είναι η φωτιά, αλλά η τύχη εκείνη
ενός θεού οικόσιτου και μεταβαλλόμενου

που σε κανέναν δεν θα έχει δοθεί να τον κοιτάξει,
αν δεν διακατέχεται από μιαν αρχαία απορία και έκπληξη.
 
Ευλογημένο ας είναι το ατέρμονο υφάδι
που πλέκει αίτια και αιτιατά,
εκείνο που –προτού μου δείξει τον καθρέφτη
όπου ή δεν έβλεπα τίποτα ή έβλεπα άλλον–
μου παραχωρεί την καθαρότατη ενατένιση
μιας γλώσσας στο λυκαυγές της το άπεφθο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Δοκίμιο του Δημήτρη, εδώ

ΜΑΡΚ ΣΑΓΚΑΛ

PAUL ELUARD


ΜΑΡΚ ΣΑΓΚΑΛ

Γα'ι'δούρι ή αγελάδα κοκόρι ή άλογο
Και ίσαμ' ενός βιολιού το δέρμα
Άνθρωπος τραγουδιστής πετούμενο μονάτο
Χορευτής ευκίνητος μαζί με την κυρά του

Στην άνοιξή του μέσα ζευγάρι μουλιασμένο

Του χορταριού χρυσάφι των ουρανών μολύβι
Απ' τις γαλάζιες φλόγες χωρισμένα
Της υγείας τής δρόσου
Το αίμα ιριδίζει η καρδιά συρίζει

Ένα ζευγάρι η πρώτη λάμψη

Και σε κατώι που 'ν' από χιόνι μέσα
Βαθύπλουτη η κληματαριά σκιτσάρει
Μιάν όψη που 'χει χείλη φεγγαρίσια
Και που ποτέ δεν έχει κοιμηθεί τη νύχτα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

UGO FOSCOLO

SOLCATA HO FRONTE 

Solcata ho fronte, occhi incavati intenti,
crin fulvo, emunte guance, ardito aspetto,
labbro tumido acceso, e tersi denti,
capo chino, bel collo, e largo petto;

giuste membra; vestir semplice eletto;
ratti i passi, i pensier, gli atti, gli accenti;
sobrio, umano, leal, prodigo, schietto;
avverso al mondo, avversi a me gli eventi:

talor di lingua, e spesso di man prode;
mesto i più giorni e solo, ognor pensoso,
pronto, iracondo, inqu ïeto, tenace:

di vizi ricco e di virtù, do lode
alla ragion, ma corro ove al cor piace:
morte sol mi darà fama e riposo.

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Των λόγων σου την ευχυμία κάνει τάμα
ακόμα ο αγωνιζόμενος ραγιάς, που τρέφει
ελπίδες, πόθους για τη λευτεριά. "Τάδε έφη
Καραϊσκάκης" λέει, και όντως, εν τω άμα,

εμπρός του συντελείται απίστευτο ένα θάμα.
Ακούγονται κρουστές οι λέξεις σου, και ντέφι
οι σημασίες τους μάς βαράνε, ενώ μάς γνέφει
η λάμψη της ματιάς σου σαν ακμαία λάμα

ενός σπαθιού που θέλει αμέσως να δουλέψει
και για το δίκιο ανόμων κεφαλές να δρέψει.
Την αθυροστομία σου αγαπάμε επίσης.

Είσαι άγιος και είσαι διάβολος, το ξέρουμε, είσαι!
Γι' αυτό σού λέμε: τους εχθρούς μας ξαναζήσε
να ρθείς και πάλι, Στρατηγέ, να τους γαμήσεις!

ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

UGO FOSCOLO

MERITATAMENTE

Meritamente, però ch’io potei abbandonarti, or grido alle frementi onde che batton l’alpi, e i pianti miei sperdono sordi del Tirreno i venti. Sperai, poiché mi han tratto uomini e Dei in lungo esilio fra spergiure genti dal bel paese ove meni sì rei, me sospirando, i tuoi giorni fiorenti, sperai che il tempo, e i duri casi, e queste rupi ch’io varco anelando, e le eterne ov’io qual fiera dormo atre foreste, sarien ristoro al mio cor sanguinente; ahi vota speme! Amor fra l’ombre e inferne seguirammi immortale, onnipotente.