Ο ΡΙΤΣΟΣ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

[ΑΪ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΣΤΑΥΡΑΔΕΡΦΟΙ]

[…] Άι σκοτωμένοι μου σταυραδερφοί το σκοτωμό σας

   να τον πάρουμε πίσω

γδικιωμό –φώναξα μεσάνυχτα– γδικιωμό

όχι συχώρεση και ξεχασιές και λόγια χεσμένα

γδικιωμό φώναξα

φωτιά και τσεκούρι

φωτιά

κρεμάλα στην κρεμάλα

φωτιά και τσεκούρι και Τσε και τσεκούρι και

   Τσε Γκουεβάρα […]

Από την ποιητική συλλογή: Κωδωνοστάσιο (1972).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Γίγνεσθαι», Κέδρος, Αθήνα 1983, σελ. 39-40.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

Φρανσουά Βιγιον, "Μπαλλάντες", Πλέθρον, Αθήνα 1979.

ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗΝ ΤΟΥ ΦΥΛΛΩΜΑΤΟΣ

RENÉ CHAR

ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗΝ ΤΟΥ ΦΥΛΛΩΜΑΤΟΣ

Τραβάμε την προσοχή σημαίνει παίρνουμε σχήμα στα μάτια των άλλων, όπου και ανακαλύπτουμε τα τροποποιημένα τους χαρακτηριστικά πλάι-πλάι με τα δικά μας, αλλά για να σκιάσουμε τη μέση μας που είναι κάτι ερημοτόπια.
      Ο λαβών προφυλάξεις εστράφη το παράπαν εναντίον μελίας, κοινώς φράξου· την επανεμφάνιση του κεραυνού τη συνυπολόγισε· και καρτερούσε τη νύχτα έμπλεως πόθων και πόθων.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΛΑΙΝ ΖΟΥΦΡΟΥΑ!

ALAIN JOUFFROY

[TU NE COMPRENDS PAS DIS-TU]

tu ne comprends pas dis-tu
tu t’étonnes menton en avant
que je m’emmêle et m’encombre d’excuses
alors que la décision est prise
que toutes les portes en moi sont dévergondées
que deux mois ont retourné ma peau
mais tu comprends en même temps tu me guides en ce dédale glauque tu danses sur le seuil de ta confusion
et je te vois
aigle blanc, aigle-femme sur ta branche
épier la faiblesse du moment
prête à taillader d’un coup la perfection
un siècle entier double ma colère quelque chose nous égalise sans pitié n’attends pas que le siècle ait capoté j’ai la mort pendue à tes basques ta confiance peut m’en défatiguer

ΑΛΦΟΝΣΟ ΜΠΟΡΝΤΟΝΑΡΟ!

ALFONSO BORDONARO

DORMI

Irriverente, maliziosa la luce entra dentro,
disfatte le lenzuola, ti coprono appena,
mentre dormi, distese le mani ed il capo chino.
Ladri quei raggi, a rapirti dentro,
mentre si posano sul tuo corpo bianco,
a voler trafiggere la pelle,
fin quasi dove la vista non arriva,
ad incantar quei lineamenti puri,
ad adornarli fra luci e ombre
che disegnano il tuo viso.
Lasciano immaginare i seni,
nella penombra avvolti,
fin giù sui fianchi.
Dormi venere, riposi.
Solo la luce cammina a perlustrare Te,
lì dove ti adagi,
Lei sola, avida di goder
del tuo contatto, del tuo profumo,
teofania di un corpo che non muta.

ΑΝΡΙ ΤΟΜΑΣ!

HENRI THOMAS

LE GOUFFRE DU JOUR

A chaque aube étonnant de son cri de colombe
un silence où dormaient les fougères du givre,
le même somnambule ouvre ses grands yeux ivres
et droit dans l’inconnu glisse comme une bombe,

sa clameur en tombant dissipe les forêts,
déchire les filets où s’agitent nos rêves
et dans un grand remous mille maisons se lèvent
et la neuve clarté se tache d’un sang frais ;

villas, palais marins qui buvez la lumière
par toutes vos blancheurs dès l’aurore ravies,
sentez-vous le soleil ourdissant dans la pierre
un réseau frémissant qui capture la vie ?

Les dormeurs de midi verront ces fables sourdes
déchirer leur sommeil en un fiévreux sillage,
à peine s’arrêter pour jeter leur message
et couler dans le sang comme barques trop lourdes.