Η ΚΑΜΑΡΑ

ALFONSO GATTO

Η ΚΑΜΑΡΑ

Τούτη η κάμαρά μου με την αφελή της πίστη,

για να κατοικηθεί με ίδια πίστη

νεώτερη από μένα, πιστεύει –μόνο αυτή πιστεύει–

στη νέα μου ιστορία, εσύ δεν θέλεις

να πιστέψεις, λες προσωρινά είναι όλα.

Αν μ’ αφήσεις τον θάνατο ή την ελπίδα

ν’ αλλάξω πλανώμενος, δεν ξέρεις καν

ούτε αντέχεις να πιστέψεις εσύ πως είσαι

η προσκεκλημένη παρουσία.

Η κάμαρά μου έχει το κενό που της αφήνεις.

Δεν της λείπει η καρέκλα, η θέση σου της λείπει.

Δεν της λείπει το πικάπ, η φωνή σου

της λείπει και η σιωπή τού να σ’ έχει παντού ολόγυρα.

Λείπουν τα μάτια σου –

πιο πολύ απ’ τον καθρέφτη τα μάτια σου λείπουνε

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ

ΝΑΥΠΛΙΟ, 8 & 9 / 2 / 2019

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΑ

ΓΙΟΒΑΝΝΑ 


ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΑ 

Κανείς πια δεν πατάει αυτό το πάτωμα

Έδωσαν μια και πήδηξαν όλοι στις φωτογραφίες.

Με τα ίδια χαμόγελα

τις ίδιες στιγμές και

βλέμματα που κοιτάνε

άλλα εμένα κι άλλα αλλού.

Κι εγώ,

Ριζωμένη κι αιωρούμενη,

χορεύω με το γέλιο τους

Αφήνοντας τον ήλιο να υπογράφει 

Το χάρτινο πάντα

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ ΤΟΥ ΓΚΟΥΤΕΝΜΠΕΡΓΚ

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ ΤΟΥ ΓΚΟΥΤΕΝΜΠΕΡΓΚ

ΧΟΣΕ ΚΑΡΛΟΣ ΜΑΡΙΑΤΕΓΙ

JOSÉ CARLOS MARIÁTEGUI

PLEGARIA NOSTALGICA

Padre Nuestro que estás en los cielos,
Padre Nuestro que estás en la harina
de la hostia candial y divina
que es el pan de los santos anhelos.

Soy enfermo de locos desvelos
y en mi espíritu de vago declina

el amor de tu dulce doctrina,
Padre Nuestro que estás en los cielos.

Está lejos de mí la fragancia
de la mística fe de mi infancia
que guardaba con blanco cariño.

Siento el hondo dolor de la duda
y solloza mi cántiga muda
por el don de volver a ser niño...

Ο ΤΙΓΡΗΣ

PABLO NERUDA

Ο ΤΙΓΡΗΣ

Ο τίγρης είμαι.

Μες στα φύλλα σ’ την έχω στημένη

γεμάτος σαν όγκος

ορυκτών μουλιασμένων.

Το άσπρο ποτάμι μεγαλώνει συνέχεια

μες στην ομίχλη. Έρχεσαι, φτάνεις.

Βουτάς γυμνή.

Εγώ καρτεράω.

Ύστερα μ’ ένα σάλτο

από φωτιά, αίμα και δόντια,

και με μια νυχιά μου σου σκίζω

τους γοφούς, το στήθος.

Πίνω το αίμα σου, τσακίζω

ένα-ένα τα μέλη σου.

Και μένω να φρουρώ

χρόνια και χρόνια στο δάσος

τα κόκαλά σου, τις στάχτες σου

ασάλευτος, μακριά

απ’ το μίσος, την οργή,

αφοπλισμένος απ’ τον θάνατό σου,

από κισσούς και κισσούς σταυρωμένος,

ασάλευτος μες στη βροχή

να φυλάω αμείλικτος

τον έρωτά μου τον δολοφόνο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.