ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

 

JORGE EDUARDO ÉIELSON

 

ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

 

Χαμένος σ’ ένα μαύρο βαλς, ω πάντα

Πάντα ανάμεσα στον ίσκιο μου και στην τρομερή

Καθαρότητα των άστρων, αγγίζω το κέντρο

Κάποιου κεραυνού μεταξωτού, κραυγάζω

Ανάμεσα στα μεγάλα ζωντανά λουλούδια,

Κυλιέμαι ανάμεσα στα πόδια των βοδιών, έρημος και μόνος.

Ω του λασπόβουρκου κύκλοι, ω άβυσσοι υλικές!

Να σας βάλω μια μέρα φωτιά,

Να σβήσω από τον ουρανό τον ήλιο, τη θάλασσα

Από το νερό;  Ή να κλάψω

Μπροστά στους ψυχρούς φυσικούς κύκλους, όπως και μπροστά

Σε τυφλό, τεράστιο, άχρηστο και κατεβασμένο τηλέφωνο;

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΣΩΜΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ

 

JORGE EDUARDO ÉIELSON

 

ΣΩΜΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ

 

Αν το μισό μου σώμα χαμογελάει

Το άλλο μου μισό κολυμπάει στη θλίψη

Και μυστηριώδη ψαρίσια λέπια

Έχουν πάρει τη θέση των μαλλιών μου. Χαμογελώ και κλαίω

Χωρίς να ξέρω αν είναι τα χέρια

Ή τα πόδια μου αυτά που κλαίνε ή χαμογελάνε

Χωρίς να ξέρω αν είναι το κεφάλι μου

Η καρδιά μου ή ο αδένας μου

Ο αποφασίζων για το χαμόγελο

Ή για τη λύπη μου. Γαλάζιος σαν τα ψάρια

Κινούμαι σε νερά θολά ή πεντακάθαρα

Χωρίς ν’ αναρωτιέμαι καν γιατί

Και απλώς θρηνώ

Ενώ χαμογελάω και χαμογελάω

Ενώ θρηνώ

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΣΩΜΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ

 

JORGE EDUARDO ÉIELSON

 

ΣΩΜΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ

 

Με τρυφερότητα κοιτάζω τον φαλλό μου

Την αιχμή αγγίζω του ερωτευμένου σώματός μου

Και δεν είμαι εγώ αυτός που βλέπω αλλά ο άλλος

Ο ίδιος ο χιλιετής πίθηκος

Που αντανακλάται στη λιμνούλα και γελάει

Αγαπώ τον καθρέφτη που προσεχτικά κοιτάζω

Την πυκνή γενειάδα και τη θλίψη μου

Τα γκρί μου παντελόνια και τη βροχή

Με τρυφερότητα κοιτάζω τον φαλλό μου

Τον αγνό αδένα και τους όρχεις μου

Γεμάτους πικρία

Και δεν είμαι εγώ αυτός που υποφέρει αλλά ο άλλος

Ο ίδιος ο χιλιετής πίθηκος

Που αντανακλάται στον καθρέφτη και κλαίει

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

JORGE EDUARDO ÉIELSON

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

Στο νεκρό μου τραπέζι, χρυσοί

Πολυέλαιοι, πιάτα αδειανά, ποίηση

Των χαλασμένων δοντιών μου, ποίηση

Των ρόδινων φρούτων κι ένα ποτήρι

Για κανέναν στο χαλί επάνω. Ποίηση

Της αδελφής μου της πεθαμένης και κίτρινης

Και μακιγιαρισμένης και κενής στην καρέκλα της.

Ποίηση του δίχως ζωή γατιού, το ρολόι,

Και ο κλέφτης στη σκόνη μέσα. Ποίηση

Του ανέμου και της σελήνης που περνάει,

Του πολύφυλλου ή θεόγυμνου δέντρου

Που την τρυπάει ένα σπίρτο. Ποίηση

Της σκόνης στο γιορτινό μου τραπέζι

Γαρνιρισμένη με λάχανα, παλιά και θλιμμένα,

Με ποτήρια κρυστάλλινα, με δάχτυλα πιρούνια

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ

 

JOSÉ CARLOS MARIÁTEGUI

 

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ

 

Στην Αννίτα Κιάππε

 

Στη σάρκα σου ξαναγεννήθηκα – σάρκα χαρακτηριστική του 15ου αιώνα, όπως η Άνοιξη του Μποτιτσέλι. Σε διάλεξα ανάμεσα απ’ όλες γιατί ένιωθα ότι ήσουν η πιο διαφορετική και η πιο απόμακρη. Ήσουν στην ειμαρμένη μου μέσα. Ήσουν του Θεού το σχέδιο. Σαν μπάρκο κουρσάρικο έψαχνα, χωρίς να το ξέρω, πού ’ναι το πιο απάνεμο αραξοβόλι. Ήμουν η πρωταρχή του θανάτου, ήσουν η πρωταρχή της ζωής. Είχα την προαίσθησή σου στον αφελή πίνακα του χίλια τετρακόσια τόσο. Άρχισα να σ’ αγαπώ, προτού σε γνωρίσω, σ’ έναν πρωτόγονο πίνακα. Η αρχαία υγεία και η αρχαία σου χάρη περίμεναν τη θλίψη μου, θλίψη πελιδνού και συνοφρυωμένου Νοτιοαμερικάνου. Τα αγροτικά σου κοριτσίστικα χρώματα, χρώματα κοριτσιού απ’ τη Σιένα, ήταν η πρώτη-πρώτη γιορτή μου. Και η νωπή και τόσο τονωτική απόκτησή σου, κάτω απ’ τον λατινικό ουρανό, εμπλέχτηκε στην ψυχή μου με μια σερπαντίνα χαράς.

Το ματωμένο μου μονοπάτι έχει για σένα τρεις αυγές. Και τώρα που είσαι κομμάτι μαραμένη, λίγο ωχρή, χωρίς τα παλιά σου χρώματα, που θύμιζαν τοσκάνικη Μαντόνα, νιώθω ότι η ζωή που σου λείπει είναι η ζωή που μου χάρισες.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.