ΑΝΤΟΝΕΛΛΑ ΑΝΕΝΤΑ

ANTONELLA ANEDDA

L’ARIA È PIENA DI GRIDA

Pensi davvero che basti non avere colpe per non essere puniti,
ma tu hai colpe.
L’aria è piena di grida. Sono attaccate ai muri,
basta sfregare leggermente.
Dai mattoni salgono respiri, brandelli di parole.
Ferri di cavalli morti circondano immagini di battaglie
Le trattengono prima che vadano in un futuro senza cornici.

Cosa ci rende tanto crudeli gli uni con gli altri?
Cosa rende alcuni più crudeli di altri?
Le crudeltà subite e poi inghiottite fino a formare una guaina
con aculei sul corpo ferito?
O semplicemente siamo predestinati al male,
e la vita è solo fatta di tregue dove sostiamo
per non odiare e non colpire?

ΕΚΑΒΗ

FRANZ WERFEL

ΕΚΑΒΗ

Είναι φορές που περπατά μέσ’ απ’ της γης τη νύχτα,

Αυτή, η πικρότερη, η αθλιότερη καρδιά της γής μας,

Αργοφυσάει κάτω απ’ τα φυλλώματα και τ’ άστρα

Πνοή καθώς, περνώντας δρόμους και χτυπώντας θύρες

Η γριά μητέρα, η πιο οικτρή στις μάνες μέσα όλες.

Και πόσο γάλα εχώραγαν ετούτοι οι δυό μαστοί της,

Και πόσους γιούς εβύζαξε, τους έκανε λεβέντες…

Πλην όμως, τώρα πια είναι πνοή που τρέχει μες στη νύχτα,

Η γριά μητέρα, ο σπόρος άλλοτε του κόσμου, άδεια,

Σβησμένη, σαν αστέρι που χωρίς καν φως γυρνάει.

Ναι, κάτω απ’ τ’ άστρα και τα φύλλα πνέει εδώ στη γή μας

Τις νύχτες, μπαίνοντας σε χίλια αφώτιστα δωμάτια,

’Κεί που κοιμούνται οι μάνες, οι γυναίκες που ’ναι νέες,

Σαν την πνοή περνάει απ’ των κλινών τα κεφαλάρια

Και φτάνει στων παιδιών τον φωτεινό, ολοστρόγγυλο ύπνο.

Καμιά φορά θε να σταθεί στην κεφαλή μιας κλίνης

Για να κοιτάξει γύρω της να δει με πόσο πόνο

Εγίνηκε ριπή λειψή φτιαγμένη απ’ την οδύνη,

Και πώς η οδύνη στη μορφή της ξαναπαίρνει σχήμα,

Και πώς το φως θρηνεί με γύρω του νεκρές τις λάμπες.

Απ’ τα κρεβάτια τους σηκώνονται οι γυναίκες, όσο

Αυτή φυσά· με βήματα γυμνά, βαριά πηγαίνουν

Να κάτσουν πλάι στων τέκνων τους τον ήρεμο, γλυκό ύπνο –

Κοιτάνε αργά στης κάμαρας το ανάκατο σκοτάδι

Κι από ’ναν πόνο ασύλληπτον σαν να ’ναι σφάχτης κλαίνε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ!

JEAN COCTEAU

MON AMOUR ET MES SONGES

Un voile clair, un voile épais
Recouvre notre destinée
Mais l’étoile qui nous est née
Demeure une étoile de paix.

Peuvent-ils nous mentir, les astres
Ou se trompent-ils de cent ans ?
Et confondent-ils les désastres
Dans la perspective du temps ?

Étoiles, faites des mensonges !
Je crois mon amour et mes songes.

ΦΡΑΝΤΣ ΒΕΡΦΕΛ

FRANZ WERFEL

HEKUBA

Manchmal geht sie durch die Nacht der Erde,

Sie, das schwerste ärmste Herz der Erde.

Wehet langsam unter Laub und Sternen,

Weht durch Weg und Tür und Atemwandern,

Alte Mutter, elendste der Mütter.

So viel Milch war einst in diesen Brüsten,

So viel Söhne gab es zu betreuen.

Weh dahin! — Nun weht sie nachts auf Erden,

Alte Mutter, Kern der Welt, erloschen,

Wie ein kalter Stern sich weiterwälzet.

Unter Stern und Laub weht sie auf Erden

Nachts durch tausend ausgelöschte Zimmer,

Wo die Mütter schlafen, junge Weiber,

Weht vorüber an den Gitterbetten,

An dem hellen runden Schlaf der Kinder.

Manchmal hält am Haupt sie eines Bettes,

Und sie sieht sich um mit solchem Wehe,

Sie, ein dürftiger Wind, von Schmerz gestaltet,

Daß der Schmerz in ihr Gestalt erst findet,

Und das Licht in toten Lampen aufweint.

Und die Frauen steigen aus den Retten,

Wie sie fortweht, nackten schweren Schrittes,

Sitzen lange an dem Schlaf der Kinder,

Schauen langsam in die Zimmertrübe,

Tränen habend unbegrißnen Wehes.

ΧΟΣΕ ΚΑΡΛΟΣ ΒΕΘΕΡΑ

JOSÉ CARLOS BECERRA

NO HA SIDO EL RUIDO DE LA NOCHE

No, no era ese ruido,
era la respiración como una historia de hojas pisadas,
el recuerdo del viento que movía el recuerdo de unos cabellos largos,
el chillido de un pájaro, el animal manchado por su muerte futura.

No, no era ese ruido;
al menos no lo era cuando la esperanza levantaba sus cabezas todavía sin cortar,
todavía sin que fueran cabezas,
y se quejaba dulcemente, y fraguaba pequeños arrebatos, exclamaciones líricas,
y una niña secreta hacía de nuestras manos
cosas abandonadas.

Entonces no era el ruido de la noche,
el crecimiento de la yerba en los ojos dormidos.

El otoño no descuidaba su tarea,
las hojas secas comían por última vez en las manos del sol de la tarde;
pero no era el otoño el que movía las alas,
era el rumor de ese pájaro cuyas alas habían crecido tanto
hasta enredarse con el azul del cielo,
y uno ya no sabía si era el pájaro o el cielo el que volaba
oscureciéndonos el rostro.

No, no era el esfuerzo con que el amanecer desarma a los astros,
la noche vestida por la respiración de los que duermen,
o sentada junto a aquellos que buscan en su corazón hasta el alba
sinuosidades y escorpiones de astros

Y era también la sangre abriendo y cerrando puertas,
la tarde que escurría del cielo desmintiendo lo azul,
diciendo sí a lo blanco.

El sol retiraba sus urnas abiertas,
los pájaros metían el pico en el infinito y quedaban insensibles,
la primavera me salpicaba un hombro de polen
y alguien reía con fuerza en los espejos rotos.