I GIORNI DELL’IRA

ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

I GIORNI DELL’IRA

Αλλά κι ο μυθοποιημένος θάνατος

all’arrabiata e alla Napoletana

σαν έφιππη ιλαροτραγωδία της συγκίνησης

μια σύμβαση είναι θυμηδίας

κα πρόξενος σαδιστικού θεάματος

ή εξουθενωτικής λαγνείας,

σαν το απωθημένο υποκατάστατο της εκδικητικής μανίας

που λάνθανε τότε δια της βίας

στον ευνουχισμένο σε νάρθηκα λαό.

Έκτοτε η εμπειρία της οθόνης

μου ανέδειξε τον εργολάβο κηδειών

σαν ένα ιδιαίτερα προσφιλές μου πρόσωπο,

τον κυνικό σχολιαστή της μοίρας

που απολάμβανε την ασυλία

του διαμεσολαβητή

ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο,

και εκμεταλλευόμενος το μεταφυσικό δέος,

άψογα επιτελούσε το κοινωνικό του έργο με το αζημίωτο.

Από το βιβλίο: Πάτροκλος Λεβεντόπουλος «Ωδή στον Sergio Leone», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013, σελ. 33.

ΝΥΧΤΑ ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟΥ

EVA RUNEFELT (1953)

ΝΥΧΤΑ ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟΥ

Δεν υπάρχουν όρια μεταξύ αέρος και σώματος

Το μεγάλο γκριζογάλαζο κύμα (μια μεγεθυσμένη

αρτηρία) κινείται απαλά

και τα φώτα του δρόμου ψηλά παίζουν

τα κίτρινα σαν των εντόμων μάτια τους

Άνισα σχέδια ορθογωνίων από φως

σκόρπια σα φανάρια πάνω στα συννεφόνερα

που σιγοσφυρίζουν

Η πτώση και οι αποχρώσεις τους σχηματίζουν μια φωτεινή οριζόντια

περνούν δαντελωτά, κηλίδες πάνω απ’ την ψυχρή άσφαλτο

Τις συμμετρικές κινήσεις των μυών και των τενόντων σου καθώς

περπατάμε χαράματα μ’ αχλή και την κούρασή τους

Το χέρι σου γύρω από τους αέρινους ώμους μου

Μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου.

Από το βιβλίο: «Σύγχρονοι σουηδοί ποιητές», Ανθολόγηση, εισαγωγή, μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου, Εκδόσεις Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα 1988, σελ. 58.

ΓΚΟΥΙΝΤΟ ΚΑΒΑΛΚΑΝΤΙ!

GUIDO CAVALCANTI

FRESCA ROSA NOVELLA

Fresca rosa novella,
piacente Primavera,
per prata e per rivera
gaiamente cantando,
vostro fin pregio mando · a la verdura.

Lo vostro pregio fino
in gio' si rinovelli
da grandi e da zitelli
per ciascuno cammino;
e càntine gli augelli
ciascuno in suo latino
da sera e da matino
su li verdi arbuscelli.
Tutto lo mondo canti
(poi che lo tempo vène)
si come si convene,
vostr'altezza pregiata;
chè siete angelicata · criatura.

Angelica sembianza
in voi, donna, riposa;
Dio, quanto aventurosa
fue la mia disianza!
Vostra cera gioiosa,
poi che passa e avanza
natura e costumanza,
ben è mirabil cosa.
Fra lor le donne dea
vi chiaman come siete:
tanto adorna parete
ch'eo non saccio contare;
e chi poria pensare · oltr'a natura?

Oltr'a natura umana
vostra fina piagenza
fece Dio, per essenza
che voi foste sovrana:
per che vostra parvenza
ver' me non sia lontana;
or non mi sia villana
la dolce provedenza.
E se vi pare oltraggio
ch'ad amarvi sia dato,
non sia da voi blasmato:
chè solo Amor mi sforza,
contra cui non val forza · nè misura.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΓΚΟΛΝΤΕΝ ΗΑΡΡΙΝΓΚ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ GOLDEN EARRING: RADAR LOVE

ΡΟΖΕ ΑΟΥΣΛΑΙΝΤΕΡ!

ROSE AUSLÄNDER (1901-1988)

PRAG

Immer träume ich nach Prag
immer kam etwas dazwischen
Zeitnot Krankheit Krieg

Kafka stand
vor dem Hradschin
verirrter Himmelsbote

Ich schwöre
beim heiligen Franz
ich kann die Mauern
nicht durchbrechen
die Zauberkünste schlafen

Dort träumen Dichter
ihre Wunder
Gut mit ihnen
Kirschen essen

Trauert Prag
um meinen Traum?
Mein Traum
trauert um Prag

ΜΑΡΙΟ ΛΟΥΤΣΙ!

MARIO LUZI

COME TU VUOI

La tramontana screpola le argille,
stringe, assoda le terre di lavoro,
irrita l’acqua nelle conche; lascia
zappe confitte, aratri inerti
nel campo. Se qualcuno esce per legna,
o si sposta a fatica o si sofferma
rattrappito in cappucci e pellegrine,
serra i denti. Che regna nella stanza
è il silenzio del testimone muto
della neve, della pioggia, del fumo,
dell’immobilità del mutamento.

Son qui che metto pine
sul fuoco, porgo orecchio
al fremere dei vetri, non ho calma
né ansia. Tu che per lunga promessa
vieni ed occupi il posto
lasciato dalla sofferenza
non disperare o di me o di te,
fruga nelle adiacenze della casa,
cerca i battenti grigi della porta.
A poco a poco la misura è colma,
a poco a poco, a poco a poco, come
tu vuoi, la solitudine trabocca,
vieni ed entra, attingi a mani basse.

È un giorno dell’inverno di quest’anno,
un giorno, un giorno della nostra vita.



Το υλικό της ανάρτησης νάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Lara Ciullo.

ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

BERTOLT BRECHT

ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

Η δέλτος η εσχάτη, εκείνη η σπασμένη,

η δίχως αναγνώστες, τούτο ας γράφει:

Ο πλανήτης θα εκραγεί.

Αυτοί που αυτός εγέννησε θα τόνε καταστρέψουν.

Προκειμένου οι άνθρωποι να ζούμε μαζί,

τον καπιταλισμό απλώς και μόνο επινοήσαμε.

Όταν είχαμε επινοήσει τη φυσική,

είχαμε σκεφτεί με μεγάλη ευρύτητα πνεύματος:

την είχαμε επινοήσει, για να πεθάνουμε μαζί.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΖΕΘΡΟ ΤΑΛ!

JETHRO TULL: BOURÉE

ΕΝΩ Η ΒΡΟΧΗ ΘΕ Ν’ ΑΝΤΗΧΕΙ...

ΓΙΩΣΕΦ ΕΛΙΓΙΑ (1901-1931)

ΕΝΩ Η ΒΡΟΧΗ ΘΕ Ν’ ΑΝΤΗΧΕΙ...

Σαν έρθει το χινόπωρο με τ’ άγριο το δρολάπι,

θα μαραθεί τ’ ανθόγελο στα χείλη σου, ω καλή μου,

κι εγώ σε μια άκρη θα θρηνώ για τη χαμένη αγάπη,

ενώ η βροχή θε ν’ αντηχεί θλιμμένα στην ψυχή μου...

Σαν έρθει το χινόπωρο με τ’ άγριο αστροπελέκι,

θα ιδώ τα ροδοπέταλα σκόρπια μες στην αυλή μου,

κι η φαντασία μου κίτρινα στεφάνια θε να πλέκει,

ενώ η βροχή θε ν’ αντηχεί θλιμμένα στην χυχή μου...

Σαν έρθει το χινόπωρο με τον πρωτοβροχάρη,

θα πάψει το τραγούδι μου να κρούει τα ουράνια, αλί μου,

και γω θα σέρνομαι στη γη, σκυφτός, έρμο κουφάρι,

ενώ η βροχή θε ν’ αντηχεί θλιμμένα στην ψυχή μου...

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία», τχ. 84, στις 26 Ιουνίου 1927.

Από το βιβλίο: Γιωσέφ Ελιγιά, «Άπαντα», εισαγωγή – επιμέλεια – σημειώσεις Λέων Α. Ναρ, τ. 1, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2009, σελ. 209.

ΑΤΤΙΛΙΟ ΜΠΕΡΤΟΛΟΥΤΣΙ

ATTILIO BERTOLUCCI

L’INVERNO È LA STAGIONE PIÙ CARA

Come pesa la neve su questi rami
come pesano gli anni sulle spalle che ami.
L'inverno è la stagione più cara,
nelle sue luci mi sei venuta incontro
da un sonno pomeridiano,
un'amara ciocca di capelli sugli occhi.
Gli anni della giovinezza sono anni lontani.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΛΑΜΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JUAN CARLOS LAMAS: POBRE MASCARITA

ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΡΟΒΕΡΤΟ ΦΙΡΠΟ

ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ROBERTO FIRPO: BACAN FULERO

ΩΡΑΙΟΣ Ο ΑΡΚΑΣ!

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΦΦΙΚ!

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ TRAFFIC


JOHN BARLEYCORN MUST DIE

There were three men came out of the west,
Their fortunes for to try.
And these three men made a solemn vow:
John Barleycorn must die.

They've plowed, they've sown, they've harrowed him in,
Threw clods upon his head.
And these three men made a solemn vow:
John Barleycorn was dead.

They've let him lie for a very long time,
Till the rains from heav'n did fall.
And little Sir John sprung up his head,
And so amazed them all.

They've let him stand 'till midsummer's day,
Till he looked both pale and wan.
And little Sir John's grown a long, long beard,
And so become a man.

They've hired men with scythes so sharp,
To cut him off at the knee.
They've rolled him and tied him by the waist,
Serving him most barb'rously.

They've hired men with the sharp pitchforks,
Who pricked him to the heart.
And the loader, he has served him worse than that,
For he's bound him to the cart.

They've wheeled him 'round and around the field,
'Till they came unto a barn,
And there they've made a solemn oath,
On poor John Barleycorn.

They've hired men with the crabtree sticks,
To cut him skin from bone,
And the Miller, he has served him worse than that,
For he's ground him between two stones.

And little Sir John in the nut-brown bowl,
And the brandy in the glass.
And little Sir John in the nut-brown bowl,
Proved the strongest man at last.

The Huntsman, he can't hunt the fox,
Nor so loudly blow his horn,
And the Tinker, he can't mend kettle nor pot,
Without a little Barleycorn.

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

ΤΖΟΥΛΙΑ ΦΟΡΤΟΥΝΗ

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

ήρθε η ώρα να σπάσω τούτον τον καθρέφτη

να βάλω το χέρι μου ανάμεσα στα θραύσματα

ν’ αγγίξω το αίμα στα ματωμένα παπούτσια

να πατήσω τη σκανδάλη της ανυπαρξίας

τον ιδρώτα στο μέτωπο, τη σκόνη από τα ερείπια

επιτέλους στα χείλη μου να φέρω

γιατί πάντα αυτός ο καθρέφτης

μ’ εμπόδιζε να δω όλη την αλήθεια

κι αυτό που ανάμεσα στις παραμορφώσεις

στίλβον και απρόσιτο χαμογελούσε

με ψευδεπίγραφη ασφάλεια

ήταν απλώς η αντανάκλασή μου

ήρθε η ώρα να σπάσω τούτον τον καθρέφτη

να βάλω το χέρι μου γενναία

ανάμεσα στα είδωλα

το παγιδευμένο φως να ελευθερώσω

και να γράψω

Από το βιβλίο: Τζούλια Φορτούνη, «Φυσικό αντίδοτο», Μανδραγόρας, Αθήνα 2013, σελ. 15.