ΓΕΛΑΩ

ΓΙΟΒΑΝΝΑ

ΓΕΛΑΩ

Ίσως να φταίει που δε σκάρωσα ένα όνειρο

για να το κυνηγήσω.

Που άφησα τους δείκτες

να χαράζουν δρομολόγια

χωρίς να με ρωτήσουν

Μπήκα βγήκα από άλαλα κτίρια,

από μπαρ

με την compact μουσική

να μαχαιρώνει τις φλέβες μου.

Πέρασα από αγορές

ΚΑΡΛΟΣ ΟΚΕΝΔΟ ΔΕ ΑΜΑΤ

CARLOS OQUENDO DE AMAT

COMPAÑERA

Tus dedos sí que sabían peinarse como nadie lo hizo
mejor que los peluqueros expertos de los transatlánticos
ah y tus sonrisas maravillosas sombrillas para el calor
tú que llevas prendido un cine en la mejilla

junto a ti mi deseo es un niño de leche

cuando tú me decías
la vida es derecha como un papel de cartas

y yo regaba la rosa de tu cabellera sobre tus hombros

por eso y por la magnolia de tu canto

qué pena
la lluvia cae desigual como tu nombre

ΑΛΦΟΝΣΙΝΑ ΣΤΟΡΝΙ

ALFONSINA STORNI

RUEGO A PROMETEO

Agrándame tu roca, Prometeo;
entrégala al dentado de la muela
que tritura los astros de la noche
y hazme rodar en ella, encadenada.

Vuelve a encender las furias vengadoras
de Zeus y dame látigo de rayos
contra la boca rota, mas guardando
su ramo de verdad entre los dientes.

Cubre el rostro de Zeus con las gorgonas;
a sus perros azuza y los hocicos
eriza en sus sombríos hipogeos:

He aquí a mi cuerpo como un joven potro
piafante y con la espuma reventada
salpicando las barbas del Olimpo.

ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ

ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ

DOLCE

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ

DOLCE

Ο γαλάζιος καπνός της εξάτμισης

αιωρείται ακόμη και όταν το αυτό-

κίνητο έχει στρίψει πλέον τη γωνία,

μεταβάλλει την τοπογραφία του δρόμου,

την καθημερινή προοπτική όσων μένουν

για πάντα εδώ, θαμώνες αδιάφοροι

της τρέχουσας ζωής όπως κι εγώ,

που ξέρουν πολύ καλά από κατακτήσεις

κι απώλειες και πως από στιγμή σε στιγμή

κι από ώρα σε ώρα αλλάζουν χρώμα τα μάτια

σαν τα δικά σου που έγιναν γαλανά

αυτομάτως, μόλις με αποχαιρέτησες.

Από το βιβλίο: Σωτήρης Παστάκας, «Σώμα δια τριβής. Επιλεγμένα ποιήματα 1981-2018, Εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη  2018, σελ. 24.

ΜΑΡΤΙΝ ΑΔΑΝ

MARTÍN ADÁN

NARCISO AL LETEO

En vano y uno el agua bulle:

de nada Amor se llama dueño,

si lo que es todo, todo huye

y siempre queda el sueño al sueño.

¡Manoqueatentaa lo quefluye,

Cristalizada en el empeño

de contener lo que concluye

donde ella es, río en el leño!

Narciso, ciego, desespera,

y puede ser el agua entera

y arder los mares en la mano.

Mas lo que aún pasa le ha transido,

la sutileza del olvido,

la faz eternal de lo en vano.