Ο ΧΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΓΚΟΝΓΚ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

GUY CABANEL (1927)

[Ο ΧΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΓΚΟΝΓΚ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ]

Ο χτύπος του γκονγκ της γέννησης
επάνω στο χαλικόστρωτο του αγνώστου –
τί είναι τούτο το πεσμένο δέντρο;

Αγαπημένη των γιαλών που κατσαρώνονταν
μες στα νερά των χαμηλών κυπαρισσιών.

Λαιμός σμιλεμένος με της σπάθης το γέλιο!
Τα μάτια σου νήσοι υδάτων,
τα βήματά σου φερέφωνα,
μια νύχτα με γωνίες ολόφωτες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΧΙΜΕΝΕΘ!

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

EL VIAJE DEFINITIVO

… Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros
cantando;
y se quedará mi huerto, con su verde árbol,
y con su pozo blanco.

Todas las tardes, el cielo será azul y plácido;
y tocarán, como esta tarde están tocando,
las campanas del campanario.

Se morirán aquellos que me amaron;
y el pueblo se hará nuevo cada año;
y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado,
mi espíritu errará nostáljico…

Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar, sin árbol
verde, sin pozo blanco,
sin cielo azul y plácido…
Y se quedarán los pájaros cantando.

ΓΡΑΦΩ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

OCTAVIO PAZ

[ΓΡΑΦΩ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ]

Γράφω επάνω στο δειλινό τραπέζι πατώντας δυνατά τη γραφίδα μου στο στήθος του το σχεδόν ζωντανό, που σαν αναθυμάται το γενέθλιό του δάσος κλαίει και οδύρεται. Το μαύρο μελάνι ανοίγει τα μεγάλα φτερά του. Η λάμπα εκρήγνυται και μανδύας θρυμματισμένων κρυστάλλων καλύπτει τα λόγια μου. Κάποιο θραύσμα ακονισμένο από το φως μού κόβει το δεξί μου χέρι. Συνεχίζω να γράφω με τούτο το απομεινάρι του χεριού μου απ’ όπου εκπορεύονται ίσκιοι. Η νύχτα μπαίνει στο δωμάτιο, ο τοίχος μπροστά μου και απέναντι προτείνει το ρύγχος του, τεράστια δε αέρινα τύμπανα παρεμβάλλονται μεταξύ χαρτιού και γραφίδας. Αχ, και μια μόνο μονοσύλλαβη λέξη θα έφτανε για ν’ ανατινάξει τον κόσμο ολόκληρο. Τούτη τη νύχτα όμως δεν υπάρχει πια χώρος ούτε καν για μια λέξη παραπάνω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΓΟΝΣΑΛΟ ΜΙΓΙΑΝ!

GONZALO MILLÁN

LA GRAN EMIGRACIÓN

En las fotografías de antaño
figuraban aún aves en vuelo,
arboledas, animales salvajes
y domésticos en nuestros brazos.

Hoy hasta las ratas se van
y nos estamos quedando solos,
los únicos sobrevivientes
al borde de mares estériles,
bajo un cielo luminoso y vacío,
lonvegos, grises, demasiados.

ΑΛΒΕΡΤΟ ΛΟΥΙΣ ΠΟΝΣΟ!

ALBERTO LUIS PONZO

ME ACOSTUMBRO A SER VIENTO

Desde las manos salgo.

Mis palabras son uñas

sobre la tierra, dedos

torpes y fatigados.

Desde ellas

siento lo que sucede

y me sostengo para mirar,

cavar secretamente el horizonte,

empezar a creer en lo que digo.

Desde las manos hablo

y alimento la piel,

aprendo en su corteza,

tomo el aire y me digo;

con las palabras voy a la existencia,

describo mi esperanza, grito

o reniego del nombre que me imponen

y lentamente

desde este umbral cercano y movedizo

me acostumbro a ser viento,

ligera decisión de la memoria.