ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

Εδώ που η έρημη ματιά φυσάει τις πέτρες και τ’ αθάνατα
Εδώ που ακούγονται βαθιά τα βήματα του χρόνου
Που ανοίγουνε μεγάλα σύννεφα χρυσά εξαφτέρυγα
Πάνω από τη μετόπη τ’ ουρανού
Πες μου από πού ξεκίνησε η αιωνιότητα
Πες μου ποιό το σημάδι που πονείς
Και ποιό το ριζικό της ελεμίνθας

Ω γη της Βοιωτίας που σε φέγγει ο άνεμος
Τι γίνηκεν η ορχήστρα των γυμνών χεριών κάτω απ’ τ’ ανάχτορα
Το έλεος που ανέβαινε σαν ιερός καπνός
Πού είναι οι πύλες με τ’ αρχαία πουλιά που τραγουδούσαν
Κι η κλαγγή που ξημέρωνε τη φρίκη των λαών
Όταν ο ήλιος έμπαινε σαν θρίαμβος
Όταν η μοίρα σπάραζε στη λόγχη της καρδιάς
Κι άναβαν τα εμφύλια κελαηδίσματα
Τί γίνηκαν οι αθάνατες μάρτιες σπονδές
Οι ελληνικές γραμμές μες στο νερό της χλόης

Λαβώθηκαν τα μέτωπα κι οι αγκώνες
Ο χρόνος από τον πολύ ουρανό κύλησε ρόδινος
Οι άνθρωποι προχωρήσανε
Γεμάτοι οδύνη και όνειρο
Στυφή μορφή! Εξευγενισμένη από τον άνεμο
Θύελλας καλοκαιρινής που τα πυρρόξανθα ίχνη
Αφήνει στις γραμμές των λόφων και των αετών
Στις γραμμές της παλάμης σου του πεπρωμένου

Τί ξέρεις ν’ αντικρίζεις και τί ξέρεις να φορείς
Ντυμένη από τη μουσική των χόρτων και πώς προχωρείς
Μέσα απ' τα ρείκια ή τις αλισφακιές
Στο τελικό σημείο του βέλους

Σ’ αυτό το κοκκινόχωμα της Βοιωτίας
Μέσα στων βράχων το ερημικό εμβατήριο
Θ’ ανάψεις τα χρυσά δεμάτια της φωτιάς
Θα ξεριζώσεις την κακή καρποφορία της θύμησης
Θ’ αφήσεις μια πικρή ψυχή στην άγρια μέντα!

Από τη συλλογή: «Προσανατολισμοί» (1940).

Από το βιβλίο: Οδυσσέας Ελύτης, «Ποίηση», Ίκαρος, Αθήνα 2002, σελ. 65-66.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI: 'A PICCATURA

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΟΛΕΔΑΔ ΒΙΓΙΑΜΙΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SOLEDAD VILLAMIL: SE DICE DE MI

Η ανάρτηση αφιερώνεται στον Πάνο Παπαδημητρίου

ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ

Αύριο πρωί θά 'σαι μία ξένη
βάρκα βουλιαγμένη σε βαθύ γιαλό
θα μ' αναζητάς για να σε γλιτώσω
μα για να σε σώσω δε θα το μπορώ

Ας ήταν στα φιλιά μου να πάρεις την καρδιά μου
για να πονώ για σένανε εγώ
να κλαις για την αγάπη με το δικό μου δάκρυ
αφού έτσι κι αλλιώς θα σ' αγαπώ

Αύριο πρωί θά 'σαι μία ξένη
βάρκα βουλιαγμένη σε βαθύ γιαλό

Αύριο πρωί θα 'σαι μία ξένη
βάρκα βουλιαγμένη σε βαθύ γιαλό
διάλεξε ζωή μ' όνειρα κομμάτια
σάπια σκαλοπάτια δίχως τελειωμό

Ας ήταν στα φιλιά μου να πάρεις την καρδιά μου
για να πονώ για σένανε εγώ
να κλαις για την αγάπη με το δικό μου δάκρυ
αφού έτσι κι αλλιώς θα σ' αγαπώ

Αύριο πρωί θα 'σαι μία ξένη
βάρκα βουλιαγμένη σε βαθύ γιαλό

Στίχοι: Πυθαγόρας.
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΕΤΖΕ ΝΤΙ ΤΖΑΚΟΜΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GEGÈ DI GIACOMO: CARAVAN PETROL

ΜΕ ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΟΥΣΑ

ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ

Τον εύπορον, ψυχήν τε νόημά τε αγαθόν,

λυρικόν Αρδίζογλου τόδε μνήμα κεύθει,

τον λίαν ευπροσήγορο, τον ευπειθή

στα κελεύσματα των συρμών,

όμως χωρίς καθόλου να απιστεί στη Μούσα.

Που, επειδή δεν του δινόταν, πήγαινε

να την κερδίσει με δώρα και με λούσα.

Από το βιβλίο: Νάσος Βαγενάς, «Στέφανος», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2004, σελ. 30.

ΚΛΕΜΕΝΤΕ ΡΕΜΠΟΡΑ!

CLEMENTE REBORA (1885-1957)

DALL’IMMAGINE TESA

Dall'immagine tesa
vigilo l'istante
con imminenza di attesa -
e non aspetto nessuno:
nell'ombra accesa
spio il campanello
che impercettibile spande
un polline di suono -
e non aspetto nessuno:
fra quattro mura
stupefatte di spazio
più che un deserto
non aspetto nessuno:
ma deve venire;
verrà, se resisto,
a sbocciare non visto,
verrà d'improvviso,
quando meno l'avverto:
verrà quasi perdono
di quanto fa morire,
verrà a farmi certo
del suo e mio tesoro,
verrà come ristoro
delle mie e sue pene,
verrà, forse già viene
il suo bisbiglio.

ΒΟΛΦ ΜΠΗΡΜΑΝ!

WOLF BIERMANN

WOLKENBILDER ÜBER HAMBURG

1.
Die Wolken wildern weiß im Blau
Der Wind schiebt Bilder durch die Himmel
Der Wind malt mir 'ne Monsterschau
ein n a z igrüner Kohlenklau
ein Wolf im Schafgewimmel

2.
Ein Phönix federwölket zart
schon fingert Licht durch die Kulissen
groß bellt ein Gott mir Zickenbart
ein Hundekopf auf blauer Fahrt
hat mir mein Herz zerbissen

3.
Wenn bloß kein Regen runterfällt,
kein kein kernkraftwerkekranker Regen
der Tod fährt lustig um die Welt
im Wolkenschiff am Himmelszelt
und wirft in Hamburg Anker

4.
Und weißt Du was, auf einmal sah
ich oben in den Wolkenfratzen
Dein liebes Bild so schrecklich klar
Dann weinte ich, ich weiß es ja
kein Tod kann mich noch kratzen.

Φωτογραφία: Uwe Klimpke 

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΤΟΥΤΗ

MARIO LUZI

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΤΟΥΤΗ

Η ευτυχία ετούτη, υπεσχημένη ή δοσμένη,

είναι για μένα πόνος, πόνος δίχως αιτία

ή η αιτία εάν υπάρχει είναι εκείνο το ρίγος

που υποκινεί το πολλαπλό μέσα στο απλό και ένα

σαν το υγρό που κουνιέται μες στη σφαίρα

τη γυάλινη και το ερμηνεύει ο μάντης.

Λέω ωστόσο: καλά είναι και για σήμερα.

Τη γυρίζω τη γυρίζω την πολεμάνε πράγματα

και εικόνες και πάνω τους δύει ή ανατέλλει

είτε η νύχτα είτε το χιόνι

ομοιόμορφα κάθε φορά με την ανάμνηση.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΠΡΕΤΟΝ!

ANDRÉ BRETON

POÈME POÉSIE

Ce n'est rien

Un fantôme

Un reflet dans un miroir

Une ombre

Rien

C'est tout

Deux mots qui s'entichent d'une phrase

Un réverbère s'allume

Une main qui lance des éclairs

Spontanément

D'un seul jet

Tout

Lui

" Bois et charbons "

Une enseigne

Et Nadja qui passe

Rue Fontaine

Moi

" Mieux vaut boire ici qu'en face "

Un bistrot

Sur la place

La fontaine

Parfois

Un creuset

Alliage alliance

Quelques vers moulés dans du satin

Qui écrit

Lui ou moi

Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Beatrice Dalle.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΤΣΟ ΝΤΕ ΜΟΥΡΟ ΛΟΜΑΝΤΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENZO DE MURO LOMANTO 


MANDULINATA A NAPULE

Sera d'está! Pusilleco lucente
canta canzone e addora d'erba 'e mare...
Voglio 'e pparole cchiù d'ammore ardente,
voglio 'e pparole cchiù gentile e care
pe' dí "te voglio bene" a chi me sente.

Ma d''e pparole cchiù carnale e doce,
ne sceglio sulo tre: "Te voglio bene..."
Bella, 'int''o core tujo sacc'io chi tiene...
chi sta int''o core mio saje pure tu...

P''o mare 'e Napule
quant'armunia!
Saglie 'ncielo e, 'ncielo, sentono,
tutt''e stelle, 'a voce mia:
voce, ca tènnera,
st'ammore fa.

Notte d'está! Se só' addurmute 'e ccase...
e 'o cielo, a mare, nu scenario ha stiso!
Staje 'mbracci'a me, 'nnucente só' sti vase...
Bella, stanotte, te só' frato e sposo...
Stanotte, Ammore e Dio, sóngo una cosa...

Canta: e da 'o suonno Napule se sceta...
ridono 'e vvocche ca se só' vasate...
tutt''e suspire 'e tutt''e 'nnammurate,
suspirano, stanotte, attuorno a te...

P''o mare 'e Napule
quant'armunia!
Saglie 'ncielo e, 'ncielo, sentono,
tutt''e stelle, 'a voce mia:
voce, ca tènnera,
st'ammore fa.

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

ΠΟΛΥ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Θα αποστηθίσω

τα λόγια των πουλιών τα ελαφρά

και στην καρδιά μικρές φωλιές ενθυμημάτων

θα χαράξω

ονόματα να τα φωνάζω να έρχονται

με την ανθρωπινή τους ομιλία να τ’ ακούω

τί λένε τα πουλάκια;

ένα αλφαβητάρι να συλλαβίζω κι εγώ

ταπεινά

έξω στους δρόμους

εκεί που ανθίζουν τα τηλεγραφόξυλα

να γίνεται ένα περιβόλι ο κόσμος.

Από το βιβλίο: Πόλυ Χατζημανωλάκη, «Το λφαβητάρι των πουλιών», Εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα 2014, σελ. 65.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΕΛΕΝΑ ΦΡΟΛΟΒΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η Елена Фролова: Соломинка любви

ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ

RENÉ CHAR

ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ

Το άλογο με το κεφάλι του στενόμακρο

Έχει πια αχρηστέψει τον εχθρό του.

Ο ποιητής με τις αργόσχολες φτέρνες

Διαθέτει σοβαρότερους ζέφυρους

Απ’ όσους κυλούν στη φωνή του.

Ξαναφυτρώνει η ρημαγμένη γη

Και ας την πληγώνει κάποιο σίδερο ακατάπαυστα.

Επιστρέψτε στα χωράφια έθνη καρτερικά·

Απ’ τις αμυγδαλιές την άνοιξη

Στάζουνε γεράματα και νιάτα.

Ο θάνατος χαμογελάει στο χείλος του καιρού, του Χρόνου,

Που του προσδίδει κάποια ευγένεια.

Στου καλοκαιριού τα υψώματα

Ο ποιητής εξεγείρεται

Και από της συγκομιδής την ανθρακιά

Τη δάδα του σέρνει και την τρέλα του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙΩΤΙΣΣΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ

ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙΩΤΙΣΣΑ

Βρε Πασαλιμανιώτισσα τσαχπίνα ζωντοχήρα
πως μ' έριξε στα χέρια σου η άτιμη μου μοίρα
Μού 'χεις ανάψει μια φωτιά και ντέρτι στο κεφάλι
και μια πληγή που δεν μπορεί να γίνει πιο μεγάλη

Μέσα στα χασικλίδικα φουμάρω ολοένα
αχ, γιατί έχω ζωντοχήρα μου καρασεβντά με σένα
Ζωντοχήρα μου εσύ με τρέλανες

Τον μπαγλαμά μου παίζοντας τον πόνο μου σου λέγω
βρε Πασαλιμανιώτισσα σου τραγουδώ και κλαίγω
Άκου με τι παράπονο το ντέρτι μου φωνάζω
άκου για σένα τραγουδώ και βαριανεστενάζω

Μέσα στα χασικλίδικα φουμάρω ολοένα
αχ, γιατί έχω ζωντοχήρα μου καρασεβντά με σένα
Ζωντοχήρα μου εσύ με τρέλανες