ΕΓΡΑΦΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1973 Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΤΡΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΙ

Ζηλεύω σου το θάρρος, Καρυωτάκη,

να σμπαραλιάσεις την τρανή καρδιά,

και την κακοτυχιά σου, Ολύμπιε Τάκη,

να σε πάρουν τα κύματα βαθιά.

Με πάει γελώντας ο Χάρος στα εκατό μου,

σιχάθηκα τον άχαρο εμαυτό μου.

Σπλαχνίσου με, καταραμένε Χάρε,

κι αν όχι εμέ, τη θύμησή μου πάρε.

Όσο τα περασμένα ανακαλώ,

τόσο δε βρίσκω τίποτα καλό.

Πόνοι, αρρώστιες, με κάναν μοιρασιά,

μα θα πάω μοναχά από σιχασιά.

29.07.1973

29 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

29 ΙΟΥΛΙΟΥ

29 Ιουλίου, αποφράδα ημέρα

της μη γεννήσεώς μου

βρίσκομαι βαθιά μες στα νερά

της θάλασσας του πόρου

νεοφώτιστος

συντροφιά με τους φίλους μου

τα ψάρια

Από την ποιητική συλλογή: «Καταβύθιση» (1990).

Από το βιβλίο: Μίλτος Σαχτούρης, «Ποιήματα (1980-1998)», Κέδρος Αθήνα 2001, σελ. 59.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL: TRAICIONERA

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ

ROSARIO CASTELLANOS

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ

Ξάπλωσα σαν χωράφι στο ουρλιαχτό του ανέμου.
Και έγινα για μια ολόκληρη νύχτα
το όριο της μανίας και του θρήνου του.

Αχ! Ποιά ξέρει άλλη τέτοια σκλαβιά; –
ποιά τρομερότερον αφέντη;

Στην ξεραΐλα μου έχω τώρα το αποτύπωμα

του ποδιού του που ποτέ δεν γύρισε πίσω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΙΓΕΛ ΕΡΝΑΝΤΕΘ!

MIGUEL HERNÁNDEZ

YO NO QUIERO MÁS LUZ

Yo no quiero más luz que tu cuerpo ante el mío:
claridad absoluta, transparencia redonda,
limpidez cuya entraña, como el fondo del río,
con el tiempo se afirma, con la sangre se ahonda.

¿Qué lucientes materias duraderas te han hecho,
corazón de alborada, carnación matutina?
Yo no quiero más día que el que exhala tu pecho.
Tu sangre es la mañana que jamás se termina.

No hay más luz que tu cuerpo, no hay más sol: todo ocaso.
Yo no veo las cosas a otra luz que tu frente.
La otra luz es fantasma, nada más, de tu paso.
Tu insondable mirada nunca gira al poniente.

Claridad sin posible declinar. Suma esencia
del fulgor que ni cede ni abandona la cumbre.
Juventud. Limpidez. Claridad. Transparencia
acercando los astros más lejanos de lumbre.

Claro cuerpo moreno de calor fecundante.
Hierba negra el origen; hierba negra las sienes.
Trago negro los ojos, la mirada distante.
Día azul. Noche clara. Sombra clara que vienes.

Yo no quiero más luz que tu sombra dorada
donde brotan anillos de una hierba sombría.
En mi sangre, fielmente por tu cuerpo abrasada,
para siempre es de noche: para siempre es el día.

Η ΖΩΗ

 

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΖΕΤΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Η ΖΩΗ

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος.
Στίχοι: Θωμάς Γκόρπας.

ΣΗΜΟΥΣ ΧΗΝΥ!

SEAMUS HEANEY

POSTSCRIPT

And some time make the time to drive out west
Into County Clare, along the Flaggy Shore,
In September or October, when the wind
And the light are working off each other
So that the ocean on one side is wild
With foam and glitter, and inland among stones
The surface of a slate-grey lake is lit
By the earthed lightening of a flock of swans,
Their feathers roughed and ruffling, white on white,
Their fully grown headstrong looking heads
Tucked or cresting or busy underwater.
Useless to think you'll park and capture it
More thoroughly. You are neither here nor there,
A hurry through which known and strange things pass
As big soft buffetings come at the car sideways
And catch the heart off guard and blow it open.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΛΕΝΤ ΖΕΠΠΕΛΙΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ LED ZEPPELIN: DOWN BY THE SEASIDE

ΕΝΤΣΕΝΣΜΠΕΡΓΚΕΡ!

HANS MAGNUS ENZENSBERGER

ZWEI FEHLER

Ich gebe zu, seinerzeit
habe ich mit Spatzen auf Kanonen geschossen.

Daß das keine Volltreffer gab,
sehe ich ein.

Dagegen habe ich nie behauptet,
nun gelte es ganz zu schweigen.

Schlafen, Atemholen, Dichten:
das ist fast kein Verbrechen.

Ganz zu schweigen
von dem berühmten Gespräch über Bäume.

Kanonen auf Spatzen, das hieße doch
in den umgekehrten Fehler verfallen.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΟΝΤΣΕΤΤΑ ΜΠΑΡΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CONCETTA BARRA : LU CARDILLO 

ΕΡΙΧ ΦΡΗΤ!

ERICH FRIED

EROTIK

Befreiung mit dir
damit wir nie mehr
schamlos sein müssen

und nicht mehr erklären müssen:
"Es ist doch
nichts weiter dabei"

Endlich können wir tun
du mit mir
ich mit dir

alles was wir wollen
auch das
wobei viel ist

und was wir sonst nie getan haben
und was wir nicht sagen werden
irgendwem

ΣΑΛΒΑΤΟΡΕ ΚΟΥΑΖΙΜΟΝΤΟ!

SALVATORE QUASIMODO

E CI SVEGLIAVA IGNOTI COME LA PRIMA VOLTA

Piegato hai il capo e mi guardi;
e la tua veste è bianca,
e un seno affiora dalla trina
sciolta sull’omero sinistro.

Mi supera la luce; trema,
e tocca le tue braccia ignude.
Ti rivedo. Parole
avevi chiuse e rapide‚
che mettevano cuore
nel peso d’una vita
che sapevo di circo.
Profonda la strada
su cui scendeva il vento
certe notti di marzo‚
e ci svegliava ignoti
come la prima volta.