ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

 

Όταν με κοιτάς,

όταν είσαι πλάι μου, χωρίς να κινείσαι, καθιστή, γέρνεις λίγο μόνο, πολύ απαλά·

και απαλά, απαλότατα απλώνεις τα δυο σου χέρια, γιατί θέλεις… γιατί την όψη μου θα’ θελες τώρα, ναι, ν’ αγγίξεις.

Τα δυο σου χέρια σαν από όνειρο θά ’λεγες,

και σχεδόν σαν ίσκιος με ζυγώνουν, με φτάνουνε.

Το πρόσωπό σου κοιτάζω. Πνοή τρυφερότητας έχει απλωθεί στα χαρακτηριστικά σου σαν φως.

Ω, τί όμορφη που φαίνεσαι. Μάλλον με κορίτσι μοιάζεις. Και με κοιτάς.

Και μου χαμογελάς.

Τι εύχεσαι όταν απλώνεις τα δυο σου τα χέρια, βουβή, και μ’ αγγίζεις;

Της σκιάς νιώθω τη ζέση… του καπνού που έρχεται όλο ζωηράδα.

Τι ομορφιά, ω ψυχή μου! Πνιγμένη η κάμαρα ηρεμεί, ησυχάζει.

Κι ενώ εσύ σιωπάς, εγώ νιώθω το πρόσωπό μου μετέωρο, γλυκό, στα δάχτυλά σου μέσα.

Κάτι εύχεσαι εσύ. Σαν κοριτσάκι κάνεις. Κοριτσάκι που  κάτι εύχεται.

Και κάτι ζητάς. Μια φωνή ανύπαρκτη σπάει και όλο κάτι ζητάει.

Έρωτα που έχει αργοπορήσει…αναβληθεί. Έρωτα στα δάχτυλα που δονείται αθόρυβα,

χωρίς φωνές. Σε κοιτάζω στα μάτια εγώ – και σε κοιτώ και σε ακούω.

Τη γαλήνια ακούω ψυχή: ένα κορίτσι που τ’ ακούς να τραγουδάει.

Έρωτας σαν φιλί. Έρωτας στα δάχτυλα, που τον ακούω φυλακισμένον στα χέρια σου μέσα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.