ΜΝΗΜΗ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΜΝΗΜΗ

 

Ιστιοφόρων  ολόκληρο δάσος.

Σε ρώτησα αν ζεις.

Για το ταξίδι – αν είδες πόσο ομαλά εκύλησε

πάνω στο μπράτσο μου

και πήγε τόσο πολύ μακριά μπροστά σου...

Ο ορίζοντας… ω ορίζοντα!

Ψέματα σου είπα·

υπάρχουν στροφές. Πολλές.

Άκουσέ με. Τ’ όνομά μου είναι κρίνο.

Δεν υγραίνω τα δόντια που προφέρουν,

μολονότι άνεμος φωτός μού κλείνει τα μάτια,

πάει και τρίβεται πάνω στη λεπτότητα που τα υπερασπίζεται.

Άκου, άκου εδώ. Είμαι το χαμένο φως

που το λιθοβολούνε τα νερά στα βάθη.

Είμαι η μνήμη σου η νεκρή στους τροπικούς,

όπου σε μιμούνται κάτι ψάρια από συμπαγές ατσάλι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.