ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΗΝΗ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΗΝΗ

 

Η περιφρονημένη, η νυσταλέα σελήνη.

Αυτή που ποτέ μου δεν έμαθα πώς τήνε λένε.

Την είπα Μαρία ή Λουίζα. Και γέλασε.

Το όνομά σου είναι Σελήνη – της είπα. Είναι Φεγγάρι.

Ήσυχο φεγγάρι ή ξύλινο φεγγάρι.

Φεγγάρι. Και σώπασε.

Κοιμισμένη, ωστόσο,

είναι ψάρι: ψάρι καθαρισμένο άσπρο, καθαρό

απ’ όλες τις αναμνήσεις, απ’ τα θλιβερά αγκάθια

της ταλαίπωρης χάρης της. Και κοιμάται

σαν νεκρή, σε μια λίμνη μέσα με θλίψεις,

θλίψεις όμως που είναι πένθη κλαμένα,

που είναι δάκρυα χυμένα,

που δεν είναι πια πόνος, μα μόνο νερό,

νερό μόνο του ολομόναχο και δίχως φώτα,

σαν το ίδιο το νεκρό φεγγάρι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.