ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

CHARLES BAUDELAIRE

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Κάτω από φώτα γκριζοκίτρινα καμπόσα

(και πελιδνά) χοροπηδά η Ζωή και γνέθει

αστόχαστη, άνευ λόγου, ασύνετη, βοώσα.

Και στον ορίζοντα, όταν με τρανά μεγέθη

η νύχτα σκαρφαλώνει (κι είν’ πελώρια νήσος)

–γλυκαίνοντας τα πάντα, ακόμα και την πείνα,

και σβήνοντας τα πάντα, ακόμα και το μίσος–

ο Ποιητής μονολογεί: «Επί τέλους! Κίνα,

ω πνεύμα… κινηθείτε τώρα, ω σπόνδυλοί μου,

και διεκδικήστε την ανάπαυση με ζέση!

Με πέπλους όνειρου κατ’ εξοχήν πενθίμου

στα σώψυχα κοιμάμαι: ανάσκελα έχω πέσει,

και στα σεντόνια σας θα τυλιχτώ ν’ ανέβει

ξανά η έμπνευσή μου, ω ακμαία, ω δροσερά μου ερέβη!»

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.