ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Ρίμα το κρίμα με τον θυμό

δεν κάνει· σφιχτό στεφάνι

σ’ άδειο λαιμό. Κι ένας πνιγμός

να κρέμεται απ’ το ταβάνι.

Η εσπέρα, πέρα στα βροχερά

λαγοκοιμάται· δε θυμάται

ποιός είν’ εδώ. Κλαίει γοερά

και μια παντιέρα συλλογάται.

Μα εγώ αγαπάω τα σκοτάδια

ψαχουλευτά να δραπετεύω

απ’ τα σημάδια και να γιατρεύω

απελπισίες παροδικές να ημερεύω

με λέξεις χάδια.

Μικρό σπουργίτι, παιδί ισοβίτη

αναστενάζει και χειμωνιάζει

σε μια βραδιά. Σαν του αστρίτη

το σφυγμό που σε χλευάζει.

Μια πεταλούδα κόρη Ιούδα

αχ πως χορεύει· σα να γυρεύει

ένα φιλί. Με ροζ βερμούδα

και λάγνα γέλια, φως παζαρεύει.

Κι εσύ μισείς τ’ αεροδρόμια

Σ’ αναμονές αποκοιμιέσαι

και πεζοδρόμια. Κι αναρωτιέσαι

ποιες τροχιές σ’ έχουν ξεχάσει

σ’ ονειροδρόμια.

Από το βιβλίο: Στέλλα Γεωργιάδου, «Αμφίβια εγώ», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015, σελ. 53.