ΔΗΛΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΗΛΟΣ

Όπως βουτώντας άνοιγε τα μάτια κάτω απ’ το νερό να φέρει

σ’ επαφή το δέρμα του μ’ εκείνο το λευκό της μνήμης που τον

κυνηγούσε (από κάποιο χωρίο του Πλάτωνα)

Ολοΐσια μέσα στην καρδιά του ήλιου με την ίδια κίνηση περνούσε

κι άκουγε να ορθώνει πέτρινο λαιμό και να βρυχιέται ο αθώος του

εαυτός ψηλά πάνω απ’ τα κύματα

Κι όσο να βγει στην επιφάνεια πάλι του άφηνε καιρό η δροσιά να

σύρει κάτι από τα σωθικά του ανίατο στα φύκια και τις άλλες

ομορφιές απ’ τα ύφαλα

Έτσι που να μπορέσει τέλος να γυαλίσει μέσα στο αγαπώ καθώς

που γυάλιζε το φως το θεϊκό μέσα στο κλάμα του νεογέννητου

Και αυτό θρυλούσε η θάλασσα.

Από την ποιητική συλλογή: «Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά» (1971). Από το βιβλίο: Οδυσσέας Ελύτης, «Ποίηση», Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2002, σελ. 207.