ΤΟ 62 ΤΑ ΛΙΜΑΣΜΕΝΑ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΙΑ ΕΦΤΑΣΑΝ ΩΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΛΙΜΑΣ

 

ANTONIO CISNEROS

 

ΤΟ 62 ΤΑ ΛΙΜΑΣΜΕΝΑ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΙΑ ΕΦΤΑΣΑΝ ΩΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΛΙΜΑΣ

 

Όλη νύχτα τα πουλιά ταξίδευαν απ’ την ακτή — ιδού η εαρινή τους μετανάστευση:

οι φυλές και τα πολεμικά τους άρματα επάνω στο γρασίδι, στους ναούς, στων αυτοκινήτων τις στέγες.

Κανείς δεν τά ’δε να φτάνουνε στα τείχη, κανείς στις πύλες

—ούτε πολίτες με ύπνο μάλλον βαρύ ούτε και νεαροί σύζυγοι—

και κανείς δεν βγήκε στα παράθυρα, αλλά και όσοι φάνηκαν

έβλεπαν απλώς έναν ανοιχτογάλαζο ουρανό χωρίς ρωγμή στη ραχοκοκαλιά του ή χαραμάδα

—πριν φύγει ο γαλατάς ή και ο τελευταίος μεθυσμένος— κι ωστόσο

ο αέρας ήταν πύργος από ράμφη και μπερδεμένα δέρματα,

όπως όταν κοιμόμουν πλάι στη θάλασσα τη Μεγάλη Εβδομάδα

και ο αέρας ανάμεσα στην κλίνη μου και σ’ εκείνα τα νερά ήταν ένα γέρικο όρνιο απ’ τα βράχια κρεμασμένο σε κάποια πεθαμένη μεσαυλίτσα

—και οι γλαρίνες να τσιμπάνε τους γλάρους και ένας τριχωτός κορμοράνος να τσακίζεται στους τοίχους του σπιτιού.

 

Όλη νύχτα ταξίδευαν από τον Νότο.

Μπορώ να δω τη σύζυγό μου με την όψη της καθαρή και εν τάξει όσο ονειρεύεται

με σμήνη ορνέων ραμφισμένων από τα πουλιά και ανοιχτών στα πλευρά τους.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.