ENRIQUE MOLINA

 

ΚΙ ΕΜΑΣ ΤΟ ΙΔΙΟ

 

Ναι, με τα τελευταία-τελευταία θα σαλπάρουμε πλοία.

Τη θάλασσα την πονούν ομοίως οι πέτρες που τη ζώνουν,

όταν ο βραχνός θυμός τους δεν αρκεί

για να σκιάξει τον θάνατο του μικρού οστρακόδερμου.

Πάρτε με μακριά μου, μακριά από τη μακρά παραμονή μου.

Πάντα η όψη και τα χέρια, ο καθρέφτης και τ’ όνειρο.

Θα μπορούσες να με θυμάσαι σαν τον καπνό:

γι' αυτό και υπάρχουνε μώλοι για τη λυκιά κατρακύλα.

Αιώνια πλάσματα της γης,

θα συνεχίσουμε το δρόμο μας κάτω απ’ τα λουλούδια,

με ελαφρές γαλάζιες ραβδώσεις στον ώμο.

Και μπορεί ν’ αναγνωρίσουν τα εγγόνια μας από τη δενδρόφυτη κόμη τους,

από τα μάτια τους, μάτια κολυμβητών εξόχως τεθλιμμένων,

αλλά και από τον τρόπο τους να λένε: «Το φθινόπωρο…»

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.