ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 

EDUARDO ANGUITA

ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Καταπόδι παίρνοντας κάποιο περιδέραιο έφτασα ώς την πόρτα του σπιτιού, όπου δεν χρειάστηκε κλειδί, γιατί την άνοιξε το γάβγισμα του σκύλου, αμέσως μόλις είδε τον σπάγκο στης κλειδαριάς τη βίδα. Έφτασε και το ταξίδι του ατέλειωτου σπάγκου, κι έτσι σαν τον ίσκιο στις «μεγάλες νυκτερινές ώρες» των δημοσιογράφων, γυρνάει γύρω απ’ την ουρά του, και με το βλέμμα του ζωσμένο από τρίχες στριφογυρίζει γύρω από τη βίδα. Και εκεί τον τσάκωσε ο θάνατος. Μπήκα, αγνοώντας τα πάντα, και γκρέμισα τους διαχωριστικούς τοίχους, ώσπου, τρομάρα μου, έγινε το σπίτι χωράφι, ίσιωμα. Αλλά γιατί ξαναμπήκαν τα ζιζάνια στη γη απ’ το ίδιο πέρασμα απ’ όπου είχαν βρει δρόμο να ρθούνε; Ίσως τα βούλιαξε για χρόνια και χρόνια η αδυναμία της στάσης μου. Πλην όμως μεταξύ των παραθύρων, που κολυμπάνε σε τούτο τον αέρα, ξεχωρίζω –με αδρά φτερά– κάτι αναστεναγμούς σαν πέτρες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.