RAFAEL SOLANA
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Όταν αφέθηκα να πέσω και να φτάσω στου ύπνου τα βάθη,
σε μια σκιά που κάνει το μαχαίρι που την κόβει να μουγκρίζει,
σε μια θάλασσα με λιγότερα κύματα και ψάρια από λέξεις,
σε αμμουδιές αμφίβολες,
και δίχως την πεποίθηση τού να είσαι νεκρός,
τα μαλλιά είχαν τρόπους λεπτούς, όντας κουφά και ταραγμένα,
τα χέρια ήσαν απόντα, άχρηστα,
τα βλέμματα στενά, οι φλέβες ξεχασμένες,
ενώ η ψυχή βούλιαζε γυαλισμένη, λιμαρισμένη, εν πλήρει συγχύσει,
σαν παμπάλαιο νόμισμα ασημένιο…
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου