JOSÉ ANTONIO ARCOCHA
[ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΤΡΥΠΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ]
Τα μάτια σου ποτέ δεν θα ξανατρυπήσουν την ομίχλη
Δεν υπάρχουν συλλαβές για το αστραπιαίο σου στήθος μες στη βροχή
Εδώ έχουν μείνει πια μόνο κάτι κοράλλια πραγματικότητας που περιμένουνε την αποβίβαση
Τα ηφαίστεια του ινδονησιακού αρχιπελάγους
Και το σπαθί που λάμπει με της διαλεκτικής το αίμα
Είναι σημάδια ορατά του τυφώνα που προαναγγέλλει τις μέρες τού Οκτώβρη
Θα φτάσουμε καλπάζοντας το ξημέρωμα με το σάρωμα των θαλασσών
Και δεν θα υπάρχει έλεος για τ’ απαίσια καράβια
Πλοία-φαντάσματα (μια μοίρα υποστηρίξεως) κατασκοπεύουν ήδη το κάστρο
Ομοβροάνε το χορό τους στα ίδια τα νύχια της τίγρης
Ξεθωριάζουνε της φυλακής οι πόρτες και μαζί τους κι οι φύλακες
Μαυρίζουν τα μαλλιά στις ρίζες της σιωπής
Όπως στα όνειρα όπου έχουμε σκοτώσει τον άγγελο με τη φλεγόμενη ρομφαία
Και τροφή για τις φλόγες έχει απομείνει ένα μόνο δέντρο σ’ όλο το δάσος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου