ALFONSO VELIS TOBAR
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ
Απόψε σύζυγέ μου
Που απουσιάζεις στους θρήνους μου
Οι δείχτες γυρίζουν ανάποδα
Να περάσει γρήγορα θα ήθελα η ώρα
Να πάει μεσάνυχτα δώδεκα
Είναι έξι τ’ απόγευμα και με δέρνει του Δον Κιχώτη η τρέλα
Ανασαίνω ψιθυρίζω τα γόνατά μου μαζεύω
Μετρημένες κάνω κινήσεις
Το κουτάβι μου μού παίζει και διακόπτω τη στιγμή
Τρίβεται στα πόδια μου κουνάει την ουρά του
Με μυρίζει τρυφερά με γλείφει
Για να βγει ύστερα να κατουρήσει μες τη νύχτα
Με ακολουθεί παντού η συντροφιά του
Εγώ όμως θρηνώ την απουσία σου
Κοιτάζω το ρολόι και είναι επτά
Κάποιου τριζονιού ακούω το τερέτισμα
Θα μπορούσες να εμφανιστείς αίφνης εκεί
Να με ζαλίσεις να μου εκτοξεύσεις κολασμένα διαβήματα
Για το καπρίτσιο φαντασιοπληξιών και θελγήτρων
Για το δυνατό αγκάλιασμα της ψυχρής ζεστασιάς σου
Εσύ με τη σιωπή των ματιών μου
Ο χώρος σου δίχως μέτρο όταν έρχεται
Σύζυγέ μου το ξημέρωμα που ήδη έρχεται
Καθώς εγώ πέφτοντας ανασαίνω στο κενό σου τους δικούς μου ψιθύρους.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου