ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ…

 

GUSTAVO CASO ROSENDI

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ…

Όχι δεν κλαίω, ένα σκουπιδάκι μού μπήκε απλώς στο μάτι.
Είδωλο με πόδια γειτονιάς.
Αιώνιο λάφυρο ουδέποτε αποικισμένο.
Κλοτσιά στη στρογγυλότητα των γλουτιαίων με την ίδια ακριβώς δύναμη.
Αστράγαλος πρησμένος σαν την υδρόγειο σφαίρα.
Κερδίζεις και με φιλάνε, όπως φιλάμε τη φανέλα της ομάδας μας.
Όλοι μας κάποτε εξαπατήσαμε τον απατεώνα.
Κι έπειτα (με τρόπο ακράδαντα νόμιμο), για να μην υπάρχουν αμφιβολίες: πίνακας ζωγραφισμένος απ’ τον Ντα Φιορίτο.
Φώτα και σκιές μιας χώρας μονίμως στη ντρίμπλα.
Επαναστάτης και μουλαρομούλαρο: άντερα και καρδιά.
Γαμοσταυρίδια στους λατρεμένους του γιατί του μαγαρίσανε τον ύμνο.
Του ανέμου γιος και του φωτός.
Νευρώνων σύνδεση στον υπερθετικό βαθμό.
Τραύλισμα που προκαλείται από ακραία λευκότητα.
Μύτη σπηλιά τη Αλταμίρας.
Εκεί βλέπει το «Πουλί», ξέρει πολύ καλά πού να το βάλει.
Παιχνιδάκια με το καπάκι της γκαζόζας.
Ήταν σαν φώκια στο τσίρκο, πιο λυπημένη ωστόσο.
Και είχε μια λύπη που έδινε χαρά.
Ο Ντιέγκο αρματώνεται τώρα για «μπούκα» στα ουράνια.

(25 Νοεμβρίου 2020)

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.