RAFAEL ALBERTI
ΜΑΔΡΙΓΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΓΙΑΤΡΕΙΑ
Και αφού στο τέλος σ’ έχασαν φωτιές της θλίψης,
μα και καπνοί αργοί αγρυπνούσαν,
προστάτεψαν το κάστρο, μια φυλακή χιονένια,
όπου το ρόδο λησμονάει ποιά ’ναι τα φαντάσματά του,
τότε η καρδιά μου, δίχως καν φωνή ή στρατιώτες
την έφοδο από μόνη της αρχίζει
στα φώτα αυτά, στα κάτοπτρα από τέφρα, φώτα
που σε νεκρό έναν Νότο των θανάτων σε τραβάνε.
Το στήθος της να δεις απ’ όπου δυο ρυάκια χύνουν
νερό και αίμα στο δικό σου στήθος
που τό ’χουν ήδη κάψει και είναι πια εύκολα αποκαΐδια
ψεύτικα και άνθος, καημέ μου, που γιατρειά δεν βρίσκεις.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου