ΣΤΟΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΟΙΚΟ

 

JORGE TEILLIER

 

ΣΤΟΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΟΙΚΟ

 

Όταν αυτή κι εγώ να κρυφτούμε πάμε

στον μυστικό της νύχτας οίκο

την ώρα που οι λαθροψαράδες

τα δίχτυα τους μπαλώνουν πίσω από τους θάμνους,

ακόμα και όλα να έπεφταν τ’ αστέρια,

δεν θά ’χα επιθυμία εγώ να το ζητήσω.

 

Και ούτε έχει σημασία που ο άνεμος ξεχνάει πώς με λένε

και όπως περνά με κοροιδεύει η φωνή του

σαν χωριάτης μεθυσμένος που ’ρχεται από πανηγύρι,

γιατί αυτή κι εγώ είμαστε κρυμμένοι

στον μυστικό της νύχτας οίκο.

 

Αυτή περνάει απ’ το δικό μου το δωμάτιο

και είναι σάμπως τη γυμνή σκιά

που ρίχνουν οι μηλιές στον τοίχο,

και το κορμί της σαν χριστουγεννιάτικο ανάβει δέντρο

για μια γιορτή κάποιων που χάθηκαν αγγέλων.

 

Το τράνταγμα του τελευταίου τρένου

περνάει και ταρακουνά τα ξύλινα σπιτάκια.

Οι μανάδες κλείνουνε τις πόρτες όλες

και οι λαθροψαράδες να μπαλώσοιυνε τα δίχτυα τους τραβάνε,

ενώ αυτή κι εγώ είμαστε κρυμμένοι

στον μυστικό της νύχτας οίκο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.