JORGE LUIS BORGES
Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ
Μπαίνει το φως και αργά ανεβαίνω, αδέξια, από τη δίνη
του ονείρου μου, στο πάγκοινο όνειρο, στην οικουμένη·
τα πράγματα πια επανακτούν την αναμενομένη
και δέουσά τους θέση, μιας και στο παρόν συγκλίνει
το χτες το αόριστο με τη συγκλονιστική του εικόνα:
οι αποδημίες και οι μετακινήσεις που επί αιώνες
κρατούν, πουλιών και ανθρώπων, οι χαμένες λεγεώνες
από το σίδερο στη Ρώμη και στην Καρχηδόνα.
Η καθημερινή ιστορία μου επιστρέφει – να με!
Έχω όψη και φωνή και φόβο και της μοίρας χάρη.
Εκείνο το άλλο ξύπνημα, αχ, ο θάνατος, μακάρι,
τον χρόνο ας μού ’δινε, μα τίποτα να μη θυμάμαι
απ’ τ’ όνομά μου, απ’ όσα υπήρξα, απ’ όλα τα συνήθη.
Μακάρι τούτο το πρωί να ήτανε για μένα η λήθη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου