Η ΓΥΝΑΙΚΑ

 

MAX WALTER SVANBERG

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ

 

Στα  δικά μου μάτια η γυναίκα αντιπροσωπεύει κόσμο υπερκαθορισμένο, όπου όλες μου οι ιδέες για την ομορφιά, για την ποίηση, για την επιθετικότητα, όπου η χαρά μου να ζω και ο αχώριστος σύντροφός της –ο τρόμος του εφήμερου– την έχουνε κόψει σε όψεις αμέτρητες της νοσταλγίας του κάλλους. Για μένα η γυναίκα είναι θεότητα που λατρεύω με την τέχνη μου και δια της τέχνης μου του χρωστήρα. Το ψάρι και το πουλί, η πεταλούδα και το φιλί, το μαραμένο άνθος και το μάτι μου, η γλώσσα της θάλασσας και τα λευκά μπράτσα του γιαλού, τα ψηλά τακούνια που χτυπάνε και το αφτί που νανουρίζεται, τα πάντα στη ζωγραφική τη δική μου είναι γυναίκα. Με τα ελκυστικά της χαρακτηριστικά προσποιείται και αποκαλύπτεται, ξεγλιστράει και επιτίθεται, εκτρέπεται και εντατικοποιείται, ποτέ όμως –ωστόσο– δεν δίνει απάντηση οριστική. Η γυναίκα είναι όραμα μιας μεταμόρφωσης που, όταν κάποιος πιστεύει ότι το κρατάει στο χέρι και το ελέγχει, αυτό κρύβεται και μετατρέπεται, ίσως, σε φωτεινή αχτίδα. Γλιστράει, σέρνεται ανάμεσα σε τόξα κυρτωμένα από την αιωνιότητα, γίνεται μάτι που κοιτάει επίμονα. Το μάτι μετατρέπεται σε ψάρι με μορφή αδραχτιού, η κόρη του ματιού του γλιστράει λίγο ακόμα και γίνεται κεφάλι. Το ψάρι ξαναγίνεται γυναίκα με στρογγυλούς γοφούς, το κεφάλι είναι ήλιος που ελευθερώνεται αργά-αργά, για να λάμψει και πάλι σαν την αιώνια προσωπογραφία της γυναίκας μου. Η γυναίκα μου δεν συνίσταται σε προϊόντα κάλλους με πατέντα, δεν είναι για τους αισθητές ούτε για τις πολυθρόνες, δεν είναι αφηρημένη, ούτε φύση ποιητική, ανήσυχη. Για μένα ενσαρκώνει το αλλόκοτο, της ύπαρξής μου το τέλειο.

 

Η γυναίκα είναι η θάλασσα με πούλιες του ιλίγγου μου,

είναι ο ήλιος μου ο αιώνιος που φρουρεί το τυφλό μου στόμα,

ο χρυσός φασιανός, για τον χορό στολισμένος,

το αταλάντευτο βλέμμα του πουλιού κάτω από τα βλέφαρα,

είναι η γυναίκα μου στο όραμα που ξεδιπλώνει η όψη της.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.