ΟΔΑΛΙΣΚΗ ΚΑΙ ΜΑΝΟΛΙΕΣ

 

JORGE CÁCERES

 

ΟΔΑΛΙΣΚΗ ΚΑΙ ΜΑΝΟΛΙΕΣ

 

Να σπάνε θέλω τα κλαδιά στο δάσος

Όποτε πέφτει κάλτσα γυναικεία

Σαν ιστός αράχνης που βγαίνει από το κάδρο του

Ανάμεσα σε δύο μαύρες γραμμές που υψώνονται στη γύρω ζώνη

Δύο κρυστάλλινα βάζα σε περιβάλλον όνυχος

Που ηρεμούν σε κάποιου σφουγγαριού το κέντρο

 Όταν έχει την τάση να γελάει.

 

Είδα έναν υφαντή μαλλίνων στον κάβο αυτού του τοίχου

Ένα πουλί να καπνίζει ανάμεσα στους δυο μας

Το δε χέρι που διάλεξα δεν είναι άλλο πια εκεί

Στο καταφύγιο των τελευταίων χρωμάτων

Που φτάνουν σαν κραυγή

Από τα τελευταία καλαμπόκια

Ένα κλουβί σταμάτησε να χορεύει στη μύτη του καναρινιού

Οπότε και τα έσχατα σύννεφα δεν ζεματάνε το φύλλωμα

Περιμένω την ώρα να ρθει την ψυχρότερη

Επειδή μένω εκεί

Όταν σπάσει μια σταγόνα αλάτι στην άκρη της πόρτας

Και πέσει για μένα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.