ΟΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΟΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ

 

Ὁ Λουμούμπα ἐξαφανισμένος·

κι ἐρωτῶ: ὁ Μπὲν Μπέλα ποῦ εἶναι;

Ὁ Μπὲν Μπάρκα ἐξαφανισμένος.

 

Κι ἔτσι βρίθει ὁ αἰώνας τοῦτος

ἀπὸ σωστοὺς κι ἀνάποδους

ληστὲς ἀνθρώπων, σφετεριστές,

ἀπαγωγεῖς καὶ δολοφόνους.

 

Περνάει ὁ Λουμούμπα μὲ τὸν νοῦ του

καὶ μὲ τὴν ἀστραφτερή του γεωμετρία

μέσ᾽ ἀπ᾽ τὰ σύννεφα τοῦ μαρτυρίου

παραδομένος στὶς αἱματορουφῆχτρες.

 

Γιά πὲς πικρὴ Ἀφρική, τὰ μελαψὰ

κομψά σου χέρια ποῦ βρίσκονται;

Πῶς ἔγινε καὶ παράδωσες στοὺς δήμιους

τὸ μαῦρο τοῦ δίκιου σου ἄνθος;

 

Στὴν καρδιὰ τοῦ Παρισιοῦ ὁ Μπὲν Μπάρκα

σὲ θάνατο στὰ μουλωχτὰ καταδικάστηκε

ἀπὸ μοναρχίες καὶ μπουρδέλα,

σταυρωμένος πάνω στὴ σιωπὴ

αὐτῆς τῆς ἐποχῆς τοῦ θανατᾶ.

 

Τὸν Μπὲν Μπέλα ἡ ὀργὴ

μ᾽ ἕνα κύμα σκοτεινὸ κι ἀμίλητο τὸν πῆγε

στὴν καρδιὰ τοῦ μυστικοῦ, καὶ ποτὲ δὲν ἐγύρισε

ἀπ᾽ τὴν αἰωνιότητα τῆς ἄμμου.

 

Τὸν ἄλικο ἀχὸ τόσο τῶν μυδραλιοβόλων

στὴν κόλαση μέσα τοῦ Σικάγου

ὅσο καὶ τῶν ἀνθρώπων χωρὶς Θεὸ καὶ νόμο,

ἐγὼ τὸν προτιμῶ ἀπὸ τὰ γάντια τοῦτα ποὺ κινήθηκαν

δίχως χέρια γιὰ νὰ στραγγαλίζουν

κι ἀπ᾽ τὰ κεφάλια δίχως βλέμμα

ποὺ ψάχνουν μὲς στὴ στυγνότητα τῆς νύχτας

νὰ βροῦν καρδιὲς χαμένων ἡρώων.

 

Ὦ σιωπή! ῏Ω τρόμε! Ἀντίο!

 

Δὲν μένει τίποτα, τὰ ξεπλύνανε πιὰ

τοῦ ἐγκλήματος τὰ σκαλοπάτια. Καὶ φύγανε.

 

Ἦσαν μυστικὲς οἱ καταδίκες,

οἱ δὲ δήμιοι ἀόρατοι.

 

Καὶ σ᾽ ἐμᾶς ἀντὶ φεγγάρι στὴ νύχτα

μᾶς ἔλαχε νὰ δοῦμε

νὰ περπατάει στὸν οὐρανὸ σὰν ἄστρο

ἡ ὀδοντοστοιχία τοῦ θανάτου.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.