ΑΡΧΑΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΕΧΩ ΜΕΘΥΣΕΙ

EUGENIO MONTALE

ΑΡΧΑΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΕΧΩ ΜΕΘΥΣΕΙ

Αρχαία θάλασσα, με τη φωνή έχω μεθύσει

που βγαίνει από τα στόματά σου όταν ανοίγονται

σαν πράσινες καμπάνες και ξαναρίχνονται

πίσω και σπάνε.

Των μακρινών καλοκαιριών μου το σπίτι

πλάι σου ήτανε, το ξέρεις,

εκεί στη χώρα που ψήνει ο ήλιος

και σύννεφο είναι

τα κουνούπια στον αέρα.

Όπως τότε έτσι και σήμερα πετρώνω με την παρουσία σου,

θάλασσα, μα δεν αξίζω πια, πιστεύω,

της ανάσας σου την επίσημη

προειδοποίηση. Εσύ μού πες πρώτη πως

της καρδιάς μου η πρόστυχη μαγιά

δεν ήταν παρά μόνο μια ροπή

της δικής σου· πως μου ήταν κατά βάθος

ο ριψοκίνδυνος νόμος σου: τεράστιος να είμαι και διάφορος,

και σταθερός συνάμα:

και να κενώνομαι από κάθε ρύπο

όπως εσύ που χτυπάς στ’ ακρογιάλια

ανάμεσα σε φελλούς φύκια αστερίες

τ’ άχρηστα της αβύσσου σου ερείπια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.