Η ΠΟΡΦΥΡΗ ΚΗΛΙΔΑ

RAMÓN LÓPEZ VELARDE

Η ΠΟΡΦΥΡΗ ΚΗΛΙΔΑ

Στον εαυτό μου την πιο βαριά τιμωρία επιβάλλω:

να μη σε κοιτάζω για κάμποσες μέρες, κι έτσι, όταν σε δουν

στο τέλος τα μάτια μου, να πνιγούν στην ουσία σου

σαν νά ’χουν σε κόλπο ναυαγήσει καταπόρφυρο

με μελωδίες και με τόσες ορμές.

Περνάει η Δευτέρα, και η Τρίτη, και η Τετάρτη… Και υποφέρω

την έκλειψη σου εσένα, ύπαρξή μου ηλιακή! Στην οδύνη μου μέσα ωστόσο

ο ζήλος μου για να σε δω θεριεύει

σαν προφητεία· του φεύγει και ο ελάχιστος

πέπλος, ο παραμικρός· λάμπει σαν το μέλι· αναμετριέται σε αξία

με των πολύτιμων λίθων τα σπλάχνα·

και σαν το μάνταλο κόβει του κελιού

όπου ζει ο έρωτας σ’ ερειπωμένο μοναστήρι.

Δεν ξέρεις τί τύχη υπέροχη είναι

νά ’χω φύγει από σένα, να σε λατρεύω στα κρυφά

με απόκρυφη αγαλλίαση, να σε κορτάρω

πιο πέρα απ’ τη σκιά σου, να σου αφαιρώ την καλύπτρα

μια φορά τη βδομάδα και να εκθέτω τις κόρες των ματιών σου,

σε μια στιγμή δόλου και απάτης,

στην πορφυρή τού εκτυφλωτικού σου θάμβους κηλίδα.

Στο δάσος του έρωτα λαθροθήρας είμαι·

σε παραμονεύω ανάμεσα σε πυκνές φυλλωσιές που κοιμούνται,

έτσι όπως παραμονεύουνε τα φλογερά πουλιά· κι απ’ αυτά τα ταξίδια

μέσα στις λόχμες, κουβαλάω στη μοναξιά μου

το πλέον αστραποβόλο φτέρωμα:

το πορφυρό τού εκτυφλωτικού σου θάμβους φτέρωμα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.