ΘΡΗΝΟΣ

GEORG TRAKL

ΘΡΗΝΟΣ

Αγόρι εσύ, που ’χεις κρυστάλλινο το στόμα,

χρυσό το βλέμμα σου εβυθίσθη στην κοιλάδα·

του δάσους κύματα με κόκκινη χλομάδα

στην ώρα την εσπερινή, στο σκούρο χώμα.

Βαθιές πληγές το δειλινό σού σκάβει ακόμα!

Τι φόβος! Του θανάτου γύρω ονειρεμένο

παράπονο, κι από δεντρί η χρονιά κοιτάει

το μνήμα και τ’ αγρίμι εκεί να ξεψυχάει –

σε μαύρο αγρό και σε χωράφι γυμνωμένο,.

Σφυράει ο βοσκός σ’ ένα κοπάδι τρομαγμένο.

Εσέ αδελφή μου, των φρυδιών σου το γαϊτάνι

το μπλε, στη νύχτα απόσιγα με χαιρετάει.

Βομβούν αρμόνια, ενώ η Κόλαση γελάει,

και την καρδιά μου ρίγος μέγα, τρόμος πιάνει –

πώς θά ’θελε άστρα και αγγέλους να προκάνει.

Μητέρα το παιδάκι νοιάζεται· στο αμόνι

πυρός ο μπρούντζος της σφαγής αντιβουίζει,

τα δάκρυα ηδονή έρχεται και υποστηρίζει,

και των τιτάνων μύθους μαύρους λένε οι πόνοι

οι λίθινοι. Αετοί κλαιν έρημοι και μόνοι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.