Η ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

GEORG TRAKL

Η ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Σε στασίδια σκοτεινά κάθονται στριμωγμένοι

και τα σβησμένα έχουν βλέμματά τους προς τον σταυρό

υψώσει. Τα φώτα τρεμοπαίζουνε σαν σκεπασμένα και θαμπά·

κι επίσης σάμπως σκεπασμένη και η πληγωμένη κεφαλή.

Το θυμίαμα ανεβαίνει από θυμιατήρια χρυσαφένια

και πάει ψηλά: ύμνος είναι ημιθανής

που πνέει τα λοίσθια· και αβέβαιος σκυθρωπιάζει και γλυκύς

σα στοιχειωμένος εκεί μέσα ο χώρος. Ο ιερέας προχωράει

προς την Αγία Τράπεζα· πλην όμως με πνεύμα κουρασμένο ασκεί

τα νενομισμένα και τα ευλαβή ειωθότα – οικτρός αυτός ηθοποιός,

μπροστά σε ποίμνιο άθλιο με καρδιά σφιγμένη,

σ’  έν’ άψυχο έργο που παίζεται με άρτον και οίνον.

Χτυπά η καμπάνα! Θολά τα φώτα τρεμοπαίζουν –

και πιο χλομή σαν σκεπασμένη η πληγωμένη κεφαλή!

Το όργανο στριγγλίζει! Ένα ρίγος σε νεκρές καρδιές

κάποιαν ανάμνηση ξυπνάει! Μια ματωμένη όψη

τυλίγεται μες στο σκοτάδι, και με πλήθος μάτια

την κοιτάζει η απελπισία που ατενίζουν το κενό.

Και μια φωνή, που σαν τις άλλες όλες τις φωνές ηχούσε,

ξεσπάει τότε σε λυγμούς – ενώ στον χώρο μέσα εμεγάλωνε η φρίκη,

η φρίκη του θανάτου εμεγάλωνε: Ελέησόν με ο Θεός,

κατά το μέγα έλεός Σου!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.