ΟΙ ΟΔΩΝΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΜΙΡΑΪΓ

RENÉ CHAR

ΟΙ ΟΔΩΝΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΜΙΡΑΪΓ

        Στην κορυφή του βουνού, ανάμεσα στα βότσαλα,

        οι σάλπιγγες από ανθρώπεια τερακότα παλιών

        λευκών παγετών επίπιζαν ωσάν μικρά αετόπουλα.

Για πόνο βαρύ, εάν υπάρχει πόνος.

Η ποίηση ζει σε διαρκή αγρυπνία.

Ο ουρανός φαίνεται νά ’χει τον τελευταίο λόγο. Μα τον προφέρει με τόσο χαμηλή φωνή, που κανείς ποτέ δεν τον ακούει.

Δεν υπάρχει ολίσθηση· μόνο χίλια χρόνια υπομονή όπου και πατάμε.

Κοιμηθείτε, απελπισμένοι, σχεδόν ξημέρωσε, χειμωνιάτικη μέρα.

Με τον θάνατο ένα μόνο καταφύγιο έχουμε: να κάνουμε τέχνη πριν έλθει.

Η πραγματικότητα δεν ξεπερνιέται ειμή μόνο όταν αίρεται.

Σε εποχές συμφορών και απροόπτων, κάποιοι σκοτώθηκαν για μια νύχτα μόνο και κάποιοι άλλοι για την αιωνιότητα όλη: κορυδαλλού λαλητό μέσ’ απ’ τα σπλάχνα.

Η αναζήτηση αδελφού σημαίνει σχεδόν πάντα να ψάχνουμε για ένα ον, ίδιο μ’ εμάς, στο οποίο ποθούμε να προσφέρουμε υπερβάσεις, απ’ τις οποίες μετά βίας καταφέρνουμε να ξεμπλέξουμε τα σημεία.

Ο τάφος ολόκληρος: μυλόπετρα που αλέθει στάρι. Οι κόκκοι στο ψωμί, το άχυρο για την κοπριά.

Μην κοιτάτε μέχρι να ρίξει άγκυρα το κύμα στη θάλασσα.

Το φανταστικό δεν είναι καθαρό: απλώς και μόνον πηγαίνει.

Τα μεγάλα δεν διαιωνίζονται παρά μόνο απ’ τα μεγάλα. Ο κόσμος ξεχνάει. Μόνο το μέτρο τραυματίζεται.

Τί κολυμβητής είναι όποιος δεν θά ’ξερε να χωθεί τελείως κάτω απ’ το νερό;

Χτυπώντας οι γροθιές κατάντησαν χέρια φτωχά στη δουλειά.

Οι άγριες βροχές ευνοούν τους εμβριθείς περαστικούς.

Το ουσιώδες είναι ό,τι μας συνοδεύει, σε εύθετο χρόνο, επιμηκύνοντας τη διαδρομή. Είναι επίσης μια λάμπα χωρίς βλέμμα, μες στον καπνό.

Η γραφή ενός γαλάζιου φανού, πιεσμένη, οδοντωτή, απτόητη, παιδί ακόμα τότε στο Βαντού, έτρεχε πάντα στον ορίζοντα του Μονμιράιγ, όπου ανά πάσα στιγμή η αγάπη μας με σήκωνε και με κουβάλαγε πολύ μακριά.

Συντρίμμια ανάκτων απόρθητης αγριότητας.

Τα σύννεφα έχουν σχέδια τόσο κλειστά όσο και αυτά των ανθρώπων.

Δεν αξιώνει το στομάχι τη σούπα καυτή, μα η καρδιά.

Ύπνος στην πληγή που μοιάζει αλάτι.

Μια άφατη παρεμβολή απομάκρυνε πράγματα, περιστάσεις και όντα από την ευτυχή συγκυρία ενός φωτοστέφανου. Δεν υπάρχει έλευση για εμάς εκτός από τούτο το φωτοστέφανο. Δεν χαρίζει ανοσία.

Αυτό το χιόνι, το αγαπούσαμε, δεν είχε μονοπάτι, φανέρωνε την πείνα μας.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.