Η ΜΥΘΙΚΗ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

JORGE LUIS BORGES

Η ΜΥΘΙΚΗ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

Λες τάχα απ’ το ποτάμι τούτο  με τις λάσπες και τη χαύνωση
οι πλώρες νά ’ρθαν που (έτσι λέγεται) ίδρυσαν την πόλη τη γενέθλιά μου;
Και πώς θα τραμπαλίζονταν μπογιατισμένες οι βαρκούλες
στις ρίζες των θαμνόδεντρων ανάμεσα, που βγαίνουνε στο μαύρο ρέμα…

Αν το καλοσκεφτούμε, θα υποθέσουμε πως το ποτάμι
νερά είχε τότε γαλανά, σαν νά ’ταν τ’ ουρανού προέκταση,
που με το κόκκινο αστεράκι του εσημάδευε ακριβώς το μέρος
που ενήστευε ο Χουάν Δίας και έτρωγαν οι Ινδιάνοι.

Η αλήθεια είναι ότι έφτασαν χίλιοι άντρες και άλλοι χίλιοι ακόμα
από μια θάλασσα που πέντε μέτραγε φεγγάρια πλάτος
και που την είχαν σπίτι τους γοργόνες και νερόφιδα
και μαγνητοκροκάλες από κείνες που τρελαίνουν την πυξίδα.

Κάτι ετοιμόρροπα καλύβια πιάσανε και στήσαν στην ακτή,
και άβολους τους ύπνους είχαν. Κι αν το λένε μοναχά για τον Ριατσουέλο,
τις ιστορίες τούτες τις σκαρφίστηκαν στη Μπόκα.
Ήτανε μπλοκ ολόκληρο στη γειτονιά μου: στο Παλέρμο.

Ολόκληρο βέβαια ένα μπλοκ, αλλά στων χωραφιών τη μέση,

και το προσέχανε χαράματα και μπόρες, μα κι ο σοροκολεβάντες.
Ίδιο κι απαράλλαχτο το μπλοκ στη γειτονιά μου μένει ακόμα:
Γουατεμάλα, Σερράνο, Παραγουάη, Γουρρουτσάγα.

Έν’ αλμασέν ροδόχρωμο σαν το απέξω τραπουλόχαρτου
έλαμψε ξάφνου, ενώ στην πίσω κάμαρα μιλούσανε για πόκερ.
Το ροζ το αλμασέν μετά άνθισε, μεγάλωσε σαν κούτσαβος,
και στη γωνία νταβατζής εγίνηκε, σκληρός, μνησίκακος.

Τερέτισε ατζαμήδικα το πρώτο τ’ οργανάκι στον ορίζοντα·
τη χαβανέρα του άπλωσε, μα και τ’ αμερικάνικά του.
Για πρόεδρο οι μάντρες όλες ψήφιζαν Ιππόλυτο Ιριγκογιέν,
και κάποιο πιάνο τάνγκο του Ενρίκε Σαβορίδο έπαιζε.

Κάποιο καπνοπουλειό σα ρόδο έχυνε ευωδιές, την ερημιά

να βάψει. Και θεμέλια το δείλι έσκαβε το χτες να χτίσει
Απατηλό ένα παρελθόν μοιράζονταν οι άνδρες.
Και μόνο ένα πράγμα έλειπε: το άλλο πεζοδρόμιο, απέναντι.

Πως είχε το Μπουένος Άιρες ποτέ του αρχή δεν το πιστεύω:
Αιώνιο εγώ το θεωρώ – αιώνιο σαν το νερό, σαν τον αέρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.