Η ΣΑΛΩΜΗ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ

FEDERICO GARCÍA LORCA

Η ΣΑΛΩΜΗ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ

Η σελήνη είναι αδελφή

της Σαλώμης. (Κυρία

που σε κάποιο θρύλο παλιό

πεθαμένο στόμα δαγκώνει.)

Η Σαλώμη ήτανε η δύση.

Δύση των ματιών,

δύση των χειλιών.

Η σελήνη είναι η δύση

που για πάντα κρατάει.

Εσπέρα

που συνεχίζεται κι άλλο

και παραληρεί συνέχεια.

Ο έρωτας χωρίς φραγμούς

της Σαλώμης για το χρυσάφι

δεν ήταν για τα λόγια του,

μα για την κεφαλή του –

μέδουσα της ερήμου,

ήτανε φεγγάρι μαύρο,

φεγγάρι απίθανο

όλο καπνούς και νύστα.

Η χρυσαλλίδα είναι η Σαλώμη,

και η σελήνη το κουκούλι,

χρυσαλλίδα από ίσκιους

κάτω από άραχλο παλάτι.

Τρέμει η σελήνη στο νερό,

τρέμει η Σαλώμη στην ψυχή.

Ω υπέρτατο κάλλος εσύ,

μ’ ένα σου φιλί σκαρώνεις

έν’ αστέρι!

Το μεσημέρι

ή στη μαύρη νύχτα μέσα

για τη Σαλώμη άμα μιλήσεις,

θα βγει η σελήνη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.