RENÉ
CHAR
ΑΛΙΚΟ
Απάντηση σε κάποιον ζωγράφο
Καλά, ας έλθει ερωμένη, στη λοξή πορεία
σου,
ή ας φωνάζει νά ’ρθουν του δάσους ομίχλες·
ας προπορεύεται η κάμαρά της και ας ακολουθείται,
σύζυγος με το καρό της, πύραυλος που πέρασε ανενόχλητος·
το χέρι της, σχίζοντας τη θάλασσα, χαϊδεύοντας τα δάχτυλά σου,
παίρνει από το καλοκαίρι και μετακινεί το ορόσημο το απείραχτο.
Η καταιγίδα και η νύχτα τραγουδάνε, το ακούω,
στο σίδερο των τοίχων σου το βότσαλο του Ακράγαντα.
Πηγαδοχτίστη μου, τι κρίμα
ή ας φωνάζει νά ’ρθουν του δάσους ομίχλες·
ας προπορεύεται η κάμαρά της και ας ακολουθείται,
σύζυγος με το καρό της, πύραυλος που πέρασε ανενόχλητος·
το χέρι της, σχίζοντας τη θάλασσα, χαϊδεύοντας τα δάχτυλά σου,
παίρνει από το καλοκαίρι και μετακινεί το ορόσημο το απείραχτο.
Η καταιγίδα και η νύχτα τραγουδάνε, το ακούω,
στο σίδερο των τοίχων σου το βότσαλο του Ακράγαντα.
Πηγαδοχτίστη μου, τι κρίμα
να μην μπορείς να βγεις από την άθλια
κρύπτη σου έξω.
Η πηγή, η θέση μας!
Η πηγή, η θέση μας!
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Nicolas de Staël: Ακράγας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου