ΒΟΡΕΙΝΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

JORGE LUIS BORGES

ΒΟΡΕΙΝΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Τούτη δω η διακήρυξη λέει για ένα μυστικό
που το απαγορεύει η ματαιότητα και η ολιγωρία,
μυστικό χωρίς μυστήριο όμως ή όρκο
που μόνο στην αδιαφορία οφείλει ότι είναι μυστικό:
ανθρώπινες και βραδινές συνήθειες το φυλάνε,
η λήθη το κρατάει, που είναι και ο ελεεινότερος του μυστηρίου τρόπος.

Παλιά ήτανε φιλία αυτή εδώ η γειτονιά,
ήταν επιχείρημα για σιχασιές και συγκινήσεις,

όπως και όλα τ’ άλλα της αγάπης πράγματα·
τούτη η πίστη ωστόσο μόλις που αντέχει
σε κάτι γεγονότα μακρινά που θα πεθάνουν:
στις μιλόνγκες που θυμίζουν το περίφημο Πεντάγωνο,
στη μεσαυλή σαν ρόδο ασάλευτο μέσα σε τοίχους που όλο μεγαλώνουν,
στην ξεθωριασμένη πινακίδα που γράφει ακόμα Το Άνθος του Βορρά,
στα παιδιά με την κιθάρα, στις τράπουλες του αλμασέν,
στου τυφλού τη συγκρατημένη μνήμη.

Τούτ’ η σκόρπια αγάπη είναι το αποθαρρυμένο μυστικό μας.

Κάτι αόρατο απ’ τον κόσμο εξαφανίζεται,
μι’ αγάπη ούτε καν πλατύτερη απ’ τη μουσική.
Μας χωρίζει, ναι, η γειτονιά,
τα μικρά μαρμάρινα μπαλκόνια δεν μας βάζουνε στον ουρανό απέναντι.
Απρόθυμα η αγάπη μας, δειλά οπισθοχωρεί,
το αστέρι του αέρα στο Πεντάγωνο είναι τώρα άλλο.

Αθόρυβα όμως και πάντα,
σε μεμονωμένα πράγματα, χαμένα, όπως είναι πάντοτε τα πράγματα,
στο καουτσουκόδεντρο με τα διάστικτα της σκιάς του ουράνια,
στη λεκάνη που μαζεύει τον πρώτο και τον τελευταίο ήλιο,
παραμένει αυτό το γεγονός το φιλικό και πρόθυμο,
αυτή η σκοτεινή αφοσίωση που διακηρύσσει  ο λόγος μου:
η γειτονιά.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.