ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

GEORG TRAKL

ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ω το νύχτιο της ψυχής φτεροκόπημα:

ποιμένες πηγαίναμε κάποτε σε δάση δειλινά

κι ακολούθαγε το κόκκινο αγρίμι, το πράσινο άνθος και

  η πηγή η λαλέουσα

ταπεινή, απερηφάνευτη. Ω, του τριζονιού ο από καταβολών

  αρχαίος ήχος

ν’ ανθίζει αίμα στον βωμό της θυσίας, και η κραυγή πουλιού

μονήρους επάνω απ’ της μικρής λίμνης την πράσινη αταραξία.

Ω, εσείς σταυροφορίες και μαρτύρια

της σάρκας πυρέσσοντα, πτώσεις άλικων καρπών

στον κήπο της εσπέρας, όπου επήγαιναν τους χρόνους

  τους παλιούς οι ευλαβικοί μαθητές,

πολεμιστές πια τώρα, από λαβωματιές αφυπνισμένοι και

  από αστρόνειρα.

Ω, η δέσμη η αβρότατη των κυανανθών της νύχτας.

Ω, εσείς εποχές της γαλήνης και των χρυσών φθινοπώρων,

τότε που ιερομόναχοι μειλίχιοι εμείς τα πορφυρά πατάγαμε

σταφύλια, και ελάμπαζαν ολόγυρα οι λόφοι, τα δάση.

Ω, εσείς κυνήγια και καστρόπυργοι· της εσπέρας νηνεμία,

τότε που μες στην κάμαρά του συλλογιζόταν ο άνθρωπος το δίκιο

και με βουβή επάλευε ικεσία για του θεού την κεφαλή τη ζώσα.

Ω, της πτώσης η πικρότερη ώρα,

όταν λίθινη θωρούμε όψη σε μαύρα μέσα νερά.

Αλλ’ ανάφωτοι οι εραστές τ’ αργυρά τους σηκώνουνε βλέφαρα:

ένα γένος. Και κυλάει λίβανος από προσκέφαλα ρόδινα

μαζί με τα τερπνά των αναστάντων εφύμνια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.