Σ’ ΕΝΑ ΚΕΡΜΑ

JORGE LUIS BORGES

Σ’ ΕΝΑ ΚΕΡΜΑ

Ψυχρή και θυελλώδης η νύχτα που αναχώρησα απ’ το Μοντεβιδέο.

Ανοιχτά του Σέρρο περνώντας

πέταξα απ’ το πιο ψηλό κατάστρωμα

ένα κέρμα αστραφτερό, που εχάθηκε στη λάσπη των νερών,

ένα κομμάτι φως που τό ’σβησε ο χρόνος μαζί με το σκοτάδι.

Την αίσθηση είχα πως κάτι ανέκκλητο διέπραξα,

πως πρόσθεσα στην ιστορία του πλανήτη

δύο σειρές ατέρμονες, παράλληλες, μπορεί μάλιστα και άπειρες:

τη μοίρα μου, φτιαγμένη από έγνοιες, έρωτες και μάταιες εναλλαγές,

κι εκείνο το μεταλλικό δισκίο

που τα νερά θα τό ’διναν στην ήπια άβυσσο

ή στις θάλασσες τις μακρινές, που ακόμα ροκανίζουν

Αγγλοσαξόνων και Φοινίκων λείψανα.

Σε κάθε στιγμή του ύπνου και του ξύπνου μου

όλο κάποιος άλλος συσχετίζεται με το τυφλό το κέρμα.

Είναι φορές που ένιωσα τύψεις

και άλλες πάλι ζήλια,

για σένα που είσαι (όπως άλλωστε κι εμείς) στον χρόνο μέσα,

στον λαβύρινθό του εντός,

και καν δεν το γνωρίζεις.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.