ΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΙ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΑΣΙΑΚΟΣ


ΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΙ

Κυττάζω τους επιβάτες στο τραμ, στο μετρό, στ’ αστικά λεωφορεία
κυρίες ωραιότατες, κύριοι σενιαρισμένοι, με την τσαντούλα τους, / ή και με χωρίς τσαντούλα, / η νεολαία μας, οι παππούδες
όλοι
με ένα κινητό στο χέρι
και τί λεν / σαχλαμάρες λένε / τί άλλο / ανταλλάσσουν μηνύματα / σαχλά / παίζουν κάτι παιχνίδια σαχλά / ακούν σαχλές μουσικές με τα καλώδια στ’ αφτιά / ή δημοσιεύουν selfies στα ΜΚΔ / ή κάποιοι ας πούμε οι καλύτεροι διαβάζουν κάποιο βιβλίο / σαχλό επίσης
παμβλακώδες
κι’ αναρωτιέμαι ρε, πού πάμε, πού πάμε / καλύτερα δεν θα ήταν απλώς ν’ ανταλλάσσουμε / βλέμματα, ένα / χαμόγελο, / μια κουβέντα / απλώς / ανθρώπινη, για τον καιρό παραδείγματος χάριν
κι’ ακόμα καλύτερα λέω δεν θα ήταν
(είναι) / να χαζεύουμε απ’ το παράθυρο έξω βυθισμένοι σε σκέψεις / αόριστες / ποιητικές / και να πηγαίνει το τραμ / (το μετρό, το αστικό λεωφορείο κλπ.) / και να κατεβαίνουμε σε λάθος στάση και να πέφτουμε / πάνω στον ποιητή Παστάκα, / ας πούμε, / ή τον Δάγλα / ή τον Δέσπι / ή τον Ζελιαναίο και τ’ άλλα τα παιδιά από το Γύρω απ’ τον Μπουκόφσκι / ή τον μακαρίτη τον Νότη Γέροντα και το Μαράκι / ή τα παιδιά της Τυφλόμυγας / ή τα παιδιά του Φαρφουλά και της Υ.Ο.Α. / ή τον Βασίλη Νικολαΐδη…
ή τέλος πάντων κάποιο άλλο γερό κι’ ενημερωμένο ποτίρι
και να τραβάμε μαζί να το τσούξομε, αντί
καθείς στη δουλειά του
σαχλαμάρες
σιγά τη δουλειά
καλά λέω! –
και βέβαια καλύτερα.