Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

GEORG TRAKL

Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Όρη άγρια εσείς, κι ο αετός

ύπατο πένθος, υπέροχο.

Χρυσαφωμένα νέφη

καπνίζουν πάνω από τη λίθινη ερημιά.

Καρτερική αποπνέουν γαλήνη τα πεύκα,

τα μαύρα πρόβατα στην άβυσσο,

όπου ξάφνου το γαλάζιο

βουβαίνεται παράξενα,

ο ήπιος του μπάμπουρα βόμβος.

Ω πράσινο άνθος –

ω σιωπή.

Σαν όνειρο ταράσσουν την καρδιά

του αγριεμένου ρυακιού τα ερεβώδη πνεύματα,

σκοτάδι ανατέλλει

πάνω από τα χαρακώματα!

Άσπρες φωνές

πλανημένες σε προαύλια φριχτά,

σε τσακισμένες ταράτσες,

των πατεράδων η βίαιη οργή, ο θρήνος

των μανάδων,

του αγοριού η χρυσή πολεμική κραυγή

και αγέννητα πράγματα

όλο στενάζουν βγαίνοντας από μάτια τυφλά.

Ω πόνε, της μεγάλης ψυχής

το διάπυρο εσύ κοίταγμα!

Απ’ των αλόγων και των αμαξών

τον μαύρο συρφετό

ασπαίρει ήδη

αναρριγώντας μι’ αστραπή

μες στα ηχερά ελάτια.

Ψύχος μαγνητικό

αιωρείται γύρω από τούτο το περήφανο κεφάλι,

πυρέσσουσα μελαγχολία

Θεού οργίλου.

Αγωνία, φίδι εσύ ιοβόλο,

φίδι μαύρο, άντε πέθανε στην πέτρα!

Των δακρύων γκρεμίζονται

ανήμερα ρέματα,

καταιγίδα-ίλεως,

κι αντιλαλούνε μέσ’ από απειλητικές βροντές

οι χιονισμένες κορυφές ολόγυρα.

Φωτιά

εξαγνίζει νύχτα καταρρακωμένη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.